Notebooks, 1951-1959

Notebooks #3

by Albert Camus

The first two volumes of his Notebooks began as simple instruments of his work; this final volume, recorded over the last nine years of his life, take on the characteristics of a more personal diary. Fearing that his memory was beginning to fail him, Camus noted here his reactions to the polemics stirred by The Rebel, his feelings about the Algerian War, his sojourns in Greece and Italy, thinly veiled observations on his wife and lovers, heartaches over his family, and anxiety over the Nobel Prize that he was awarded in 1957.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Literature, Biography, France, Diary, Memoir

288 pages, Paperback

First published January 1, 1989

About the author

Works, such as the novels The Stranger (1942) and The Plague (1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.

Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.

He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.

Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.

The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.

Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).

The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.

Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."

People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.

Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.

Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.

Chinese 阿尔贝·加缪

Reviews

[Aynaz · Rating 4 out of 5]

«هر زندگی که قطع می‌شود، حتی زندگی مردی چنین جوان، مثل یک صفحه‌ی گرامافون شکسته است و در عین حال یک زندگی کامل.»
- نوشته‌ای از سارتر در قدردانی از کامو

[Edita · Rating 5 out of 5]

The acceptance of what is-a sign of strength? No, this is where servitude resides. But the acceptance of what has been. In the present, the struggle.
*
No, one cannot be right and be happy the same day . . .
*
Gently, gently make room for happiness at last.
*
She does not accept time. She is engaged in a battle already lost. When she gives up, she is there with the waves of water, with the face of a drowned girl. She is not of this world because she refuses it with all her being. Everything starts from there.
*
Nobody, more than I, desired harmony, abandon, a definitive balance, but I've always had to reach across the most rigid paths, disorders, struggles.
*
People melt, break beneath the fire of an intolerable pain in which they, at the same time, are also regenerated. This fire is that of honor that justifiably resists and asserts itself by the very limits of its pain.
*
I am too often continuously lonely, having nothing to articulate, defend, expose, or even occasionally justify.
*
One by one the stars fell into the sea, the sky drained of its last lights.
*
I've always loved the sea on the beaches. And then the shops proliferated on the deserted beaches of my youth. Now I love only the middle of the ocean, where the shore's existence seems improbable. But one day, afresh, on the beaches of Brazil, I understood that there is no greater joy for me than to tread on the virgin sand in the clear light, full with the whistling of waves.
*
The colors again change over the sea and islands [...] the sails, which flap softly with a light wind. Hardly have we tasted the peace that rises from the sea toward the sky, that, empties its light little by little, and already behind a rocky isle the moon rises. It rises rapidly in the sky, then illuminates the waters. Until midnight, I gaze at it, I listen to the sails, I inwardly accompany the movement of the water on the sides of the ship. Free life of the sea and the happiness of these days. All is forgotten here and all is remade. These marvelous days spent flying on the water, between islands covered with corollas and columns, in a tireless light; I retain the taste of it in my mouth, in my heart, a second revelation, a second birth....

[Fahim · Rating 3 out of 5]

"طبیعی بودن"فضیلتی نیست که انسان داشته باشد،فضیلتی است اکتسابی.
**********
من همیشه حال کسی را داشته ام که در میان دریاست:مورد تهدید، در دل سعادتی شاهانه.
**********
باید اصول اخلاقی مان را در چیزهای بزرگ بکار گیریم.برای چیزهای کوچک، بخشایش کافی است.
**********
آنها که اصول اخلاقی شان را به خوشبختی ترجیح میدهند، حاضر نیستند خوشبختی را خارج از شرایطی که از پیش برای خوشبختی تعیین کرده اند، بپذیرند.
**********
پوچی در دنیا، یا در ما نیست، بلکه در تضاد میان دنیا و تجربه ی ماست.
**********
همه را درک کن، چند تنی را دوست بدار و تحسین کن.
**********
این قانون آفرینش است(آفرینش اثر هنری):
ساختن با هرآنچه موجود است.وانگهی شما نباید درباره ی آنچه دارم قضاوت کنید، بلکه قضاوت شما باید درباره ی چیزی باشد که من ساخته ام.
**********
در چهل سالگی، انسان به نابودی بخشی از وجودش تن درمی دهد.خداکند تمام این عشق به کارنیامده، سربرآورَد و اثری را که من دیگر در این لحظه توانش را ندارم، فروغی ببخشد.
**********
عشق ساکت است، هر انسانی ناشناخته از این جهان میرود.
**********
تراژدی این نیست که تنها باشی، بلکه این است که نتوانی تنها باشی.
**********
این گونه نیست که ما امروزه آفریننده نداشته باشیم، بلکه بیش از اندازه مفسر داریم که ماهی بینظیر و دست نیافتنی را در آبِ لجن آلودشان غرق میکنند.
**********
آنچه انسان سختتر از هرچیز تحمل میکند، داوری شدن است.از همین جاست، وابستگی به مادر، یا به معشوقِ هوش باخته، و از همینجاست عشق به حیوانات....
**********
من زیبایی مناظر را بالاتر از همه قرار میدهم، زیرا که به بهای هیچ بی عدالتی ای به دست نیامده اند و قلب من آسوده است.
**********
این جهان مثل کِرمی تکه شده، از این جهت میجنبد که سرش را از دست داده است...
**********
آزادی، امید به آینده نیست.حال است توافق با موجودات و جهان در حال حاضر.
**********
اندکی تصنع لازم است ولی، تصنع سرانجام همه چیز را می بلعد.
**********
دوست داریم کسی که عاشقش شده ایم، ما را آنگونه که قبل از آشنایی با او بوده ایم، بشناسد تا بتواند دریابد که با ما چه کرده است....

[BOOK I TOOK | Marija · Rating 4 out of 5]

Džiaugiuosi sau davusi laiko pagalvoti ir sudėlioti mintis prieš aprašydama šią knygą. Nes kaip kalbėti apie tai, kas nėra nei gerai, nei blogai? Tai ne romanas. Ir net ne biografija. Tai tiesiogine ta žodžio prasme Albert Camus užrašai. Rašytojo, filosofo gyvenimo dokumentas 🖤
//
Todėl pagalvojau, kad tokios knygos skaitymas turi turėti tikslą. 1. Tai gali būti noras geriau pažinti patį rašytoją. 2. Gali būti  puikus šaltinis jo kūrybą analizuojantiems. 3. Arba tiesiog geras intelektualių minčių šaltinis, kurį kuo puikiausiai skaitysite iš lėto šalia kitų knygų🖤
//
Man tinka tiek pirmas, tiek trečias variantai. Ir perskaičiusi šią knygą aš dar kartą įsitikinau, kad fragmentiški autorių arba net jų išgalvotų personažų filosofiniai pamąstymai, sielos pliūpsniai ar kasdienybės įžvalgos yra mano literatūra 🙏 //
Gal šioje knygoje tam tikros vietos, aprašytos dienos man nieko nesakė, bet aš to labai ir nesureikšminau. Keliavau per puslapius ir iš lėto ieškojau vietų, kurios užkabins prasmingomis mintimis, nukels į Italiją ar Graikiją, kurią rašytojas taip mylėjo, kartu su autoriumi leis pagvildenti kitų autorių ar politikos veikėjų pasisakymus ar net jų kūrinius. Manau, kad tikrai dar ne kartą atsiversiu pasibrauktas puslapių vietas 🖤
//
Tokias knygas įtraukčiau į mokyklos literatūros sąrašus. Nes jeigu man kas būtų davęs į rankas panašią knygą apie A. Camus, tai jo "Marą" ar "Svetimą" būčiau skaičiusi su kur kas didesniu susidomėjimu. Pažinau autorių kaip protingą, pastabų, įžvalgų, gal net kiek romantišką ir svajingą. Ir net jo paminėti trumpi epizodai apie ne tokius šiltus santykius su buvusiais bičiuliais Jean-Paul Sartre bei Simone de Beauvoir atskleidžia jo diplomatišką ir rafinuotą asmenybės pusę. //
Knyga ne kiekvienam, bet jei esate vienas tų, kuriems tinka mano aukščiau išvardinti skaitymo tikslai, tuomet tikrai rasite autentiškos medžiagos 🖤
//
"Suprask juos visus. Mylėk ir žavėkis tik kai kuriais." 🖤

[محمد یوسفی‌شیرازی · Rating 2 out of 5]

در جلد سوم یادداشت‌های کامو،‌ اطلاعات پراکنده‌ی سیاسی و ادبی و فلسفی فراوانی دیده می‌شود. در جای‌جای این کتاب، نارضایت‌مندی او از جامعه‌ی شعارزده‌ی فرانسه و نیز دل‌زدگی‌اش از اصول اندیشه‌ی به‌ظاهر دموکراتیک غرب موج می‌زند؛ تاجایی‌که می‌گوید: «دموکراسیْ قانون اکثریت نیست؛ حمایت از اقلیت است.» به‌طور کلی، کامو از جامعه‌ی غرب به‌شدت سرخورده و مأیوس بوده است.
در قسمت‌هایی از این یادداشت‌ها به پی‌رنگ و چارچوب اصلی آثاری ادبی برمی‌خوریم که بعضاً هیچ‌گاه به سرانجام نرسیده و تمام نشده است. هم‌چنین پیش‌نویس بخش‌هایی از برخی آثار او در لابه‌لای این دست‌نوشته‌ها یافت می‌شود. برجسته‌ترینِ این آثار، کتاب «آدم اول» است که کامو در طول سال‌هایی که مشغول نوشتن آن بوده، یادداشت‌هایی درباره‌ی آن برمی‌داشته است. نیازمند یادآوری است که این کتاب در زمان حیات او چاپ نشد و جزء نوشته‌هایی بود که پس از مرگش در سانحه‌ی رانندگی، در میان وسایلش یافت شد.
از تعدادی از این یادداشت‌ها نیز به‌روشنی می‌توان به اختلاف و دل‌خوری‌ای که میان کامو و سارتر به‌وجود آمده بوده، پی برد؛ چراکه کامو آشکارا از او و همسرش، سیمون دوبوار، انتقاد می‌کند و به او طعنه می‌زند.
در سالیانی که کامو سرگرم نوشتن این یادداشت‌ها بوده،‌ بسیار تحت‌تأثیر آثار نیچه و داستایوسکی و نیز «فاوست»ِ گوته بوده است و احتمالاً ازخلال این نوشته‌ها می‌توان تأثیرپذیری وی را از این اندیشه‌وران ردیابی کرد. بخش‌هایی از این دست‌نوشته‌ها هم به تجربه‌های شخصی او مربوط است. یادداشت‌های برخی سفرهای او به جاهای مختلف، ازجمله ایتالیا و یونان، و احساسات و تأملاتش درپی تماشای مکان‌ها و مجسمه‌ها و ساختمان‌ها و آثار هنری این مکان‌ها درخورتأمل است. آن‌چه به‌وضوح درپسِ این نوشته‌ها خودنمایی می‌کند، حساسیت و لطافت بی‌اندازه‌ی روح کامو است در مواجهه با ستم‌ها و بی‌عدالتی‌ها. نمونه‌ی این دل‌مشغولی‌ها را در نوشته‌هایی ازاین‌دست می‌توان مشاهده کرد:
ـ این یک قطعیت عجیب و غیرقابل‌تحمل است که بدانیم زیبایی بناها همواره مستلزم بردگی است و بااین‌همه، زیبایی است و نمی‌توان خواهان زیبایی نبود و نمی‌توان خواهان بردگی بود. بااین‌حال، این چیزی است از غیرقابل‌قبول‌بودن بردگی کم نمی‌کند. شاید برای همین است که من زیبایی مناظر را بالاتر از همه قرار می‌دهم؛ زیراکه به‌بهای هیچ بی‌عدالتی‌ای به‌دست نیامده‌اند و قلب من آسوده است.
ـ د.ژ. دختر دانمارکی جوانی (اندکی زشت) را در مهتابی کافه‌ای و بعد در تئاتر زیر نظر می‌گیرد. به او نزدیک می‌شود. کنار او می‌نشیند و چند لحظه بعد، با هم بلند می‌شوند. با دیدن حالت تسلیم دختر و راه‌افتادن به‌دنبال او، قلبم می‌گیرد. این انقیاد که همه‌ی آن‌ها در چنین لحظه‌ای دارند.
- از خودم بیزار می‌شوم وقتی به تمام آن چیزهایی فکر می‌کنم که آدم باید از دیگران بگیرد تا خوش‌بخت باشد و تازه خوش‌بخت هم نباشد.
هم‌چنین از نامه‌ای که وی در آخرهای کتاب به یکی از خوانندگان آثارش نوشته، دانسته می‌شود که چه‌قدر حساس و باملاحظه بوده است. در این نامه، از این‌که کسی از خواندن نوشته‌هایش (کتاب «سقوط») دست‌خوش سوءتفاهم و ناراحتی شده، بسیار ابراز ناراحتی می‌کند و خود را سرزنش می‌نماید. روی‌هم‌رفته، چنین می‌نماید که اخلاق و مسئله‌های اخلاقی، اساسی‌ترین دغدغه‌ی او به‌شمار می‌رفته است و یکی از آزردگی‌های عمیقش، از محقق‌نشدن زندگی اخلاقی و آرمانی مدنظرش برخاسته بوده است.
در بخش‌هایی از نوشته‌ها که به زندگی شخصی کامو مرتبط است، به اسم‌هایی برمی‌خوریم که به‌شکل مختصر و رمزگونه نوشته شده است؛ مانند ایکس، م، ک و... . باتوجه‌به نامه‌ای که خطاب به یکی از دوستانش نوشته و در آن، از چاپ‌شدن و درمعرض ‌آگاهی همگان قرارگرفتن نامه‌های شخصی‌اش گله‌گزاری می‌کند، می‌شود چنین استنباط کرد که وی، منتشرشدن این یادداشت‌ها را پیش‌بینی می‌کرده و ازهمین‌رو، به چنین رمزگویی‌هایی دست زده است. بااین‌همه، شخصاً نمی‌دانم انتشار این نوش��ه‌های شخصی تا چه حد اخلاقی بوده است.
قسمت‌های درخشانی از روزنوشت‌های او نیز به اندوه‌هایی شخصی برمی‌گردد؛ به‌ویژه اندوه‌هایی درباب تنهایی و تک‌افتادگی انسان:
ـ تراژدی این نیست که تنها باشی؛ بل‌که این است که نتوانی تنها باشی. گاهی آماده‌ام همه‌چیزم را بدهم تا هیچ پیوندی با جهان انسان‌ها نداشته باشم.
ـ انسان‌ها زندگی را اندک‌اندک یاد می‌گیرند و من، که زندگی تا این حد برایم طبیعی بود، اندک‌اندک آن را از یاد بردم؛ تاجایی‌که هریک از اعمال و افکارم به رنج یا ناراحتی دیگران یا خودم اضافه می‌کند؛ به سنگینی غیرقایل‌تحمل این جهان که من در آغاز از آن چنان لذت می‌بردم.
ـ من بالاترین رنج‌ها را آرزو می‌کردم، به‌سوی خود می‌خواندم؛ مطمئن از این‌که پس از آن، خوش‌بختی پنهان در پشت این رنج‌ها را خواهم یافت (توانایی چشیدن خوش‌بختی).
ـ کسانی که در موعد مقرر، با همت خود جدایی را برمی‌گزینند، همواره چون تنی واحد باقی می‌مانند.
ـ دیگر هیچ ارتباطی را تحمل نمی‌کنم. آن‌چنان دیوانه‌ی آزادی‌ام که روزبه‌روز بر تنهایی‌ام که می‌تواند خطرناک باشد، می‌افزایم و بی‌وقفه به [...] می‌اندیشم. اندوه من. شب، مأیوس از خودم، از طبیعت بیابانی‌ام.
ـ من مدت طولانی نمی‌توانم با دیگران زندگی کنم. برای من کمی تنهایی لازم است؛ سهم ابدیت.
ـ گاهی خودم را متهم می‌کنم که قادر به دوست‌داشتن نیستم. شاید این درست باشد؛ اما من قادر بودم تنی چند را برگزینم و وفادارانه بهترین بخش وجودم را، هرچه می‌کردند، برای آن‌ها نگه دارم.

[Ahmed Eid · Rating 5 out of 5]

لا أعرف حجم العلاقة بيني و بين ألبير كامو
هل نفكر بنفس الطريقة
مفكرات كامو مليئة بالأحاديث الذهبية و النصائح لمن يهوي القراءة و الكتابة
كامو عبرعن ضمير العالم

_________________________________________________

دائمًا حاول أحد ما في داخلي ، وبكل ما أوتي من قوة ، ألا يكون أحدا

لا أحد يستحق الحب _ لا أحد علي مستوي هذه الهبة التي لا حدود لها .لذا اكتشف من تلقاها الظلم

لا نستطيع عيش كل ما نكتبه لكننا نحاول

ينبغي للشهداء أن يختاروا ما بين نسيانهم أو إستغلالهم

بعض الأمسيات التي تطول عذوبتها . أن ندرك أن مثل هذي الأمسيات ستعود إلي الأرض بعد رحيلنا تساعد علي الموت

نحن نعمل في زمننا هذا دون أمل بمكافأة حقيقية ، أما هم فيعملون من أجل أزليتهم الشخصية .

، إجابة علي سؤال حول الكلمات العشر المفضلة لدي العالم ، الألم ، الأرض ، الأم ،البشر، الصحراء ، الشرق ، البؤس ، الصيف ، البحر

[Naele]

باید اصول اخلاقی مان را در چیزهای بزرگ به کار بگیریم برای چیزهای کوچک بخشایش کافیست.


پوچی در دنیا یا در ما نیست بلکه در تضاد میان دنیا وتجربه ی ماست.
مردم حافظه ندارند حافظه ی انها ما هستیم.
من حرف کسانی را که می گویند از فرط نا امیدی خودشان را در لذات غرق می کنند باور نمی کنم ناامیدی واقعی هرگز جز به درد یا بی حسی راه نمی برد.

اگر دروغ بگوییم چگونه بخشوده شویم زیرا دیگری نمی داند چیزی برای بخشیدن وجود دارد.
کسانی که امروز برای ما علیه خودکشی موعظه می کنند دقیقا همان هایی هستند که عقایدشان زندگی را تبدیل به چیزی دروغین ومنفور می کند طرفداران بردگی و دنا،ت
کسانی هستند که مسظول انچه هستند نیستند ادم فقیر به خاطر فقر گناهی ندارد. معلول زشت و خجالتی
از دست دادن عشق از دست دادن تمام حقوقی است که پیش از ان داشته ایم
تاریخ اسان برای اندیشیدن ولی دشوار برای مشاهده برای همه ی انهایی که با گوشت وپوست خودشان تحمل می کنند.
انها که واقعا حرفی برای گفن دارند حرفی از ان نمی زنند.
اگر انهایی را که دوست می داریم به قدر کافی دوست بداریم مانع از مردن انها میشویم.

[Lisa Elodie · Rating 5 out of 5]

Ich finde einerseits, dass es ein Eingriff in die Privatsphäre der Person ist, die Tagebücher desjenigen zu lesen; andererseits bin ich der Ansicht, dass Schriftsteller mehr als nur Tagebücher schreiben, – auch wenn sie dennoch an manchen Stell so konzipiert sind: bei Camus heißt es in einem Aufschrieb seiner Tagebücher von 1951-1959 “Der Mensch von 1950: Er fickte und las Zeitung.” (S. 12) – sie fassen ihre Gedanken, die sie meist auch in Bezug auf Literatur haben, in diesen “Tagebüchern” in Worte, die sie vielleicht nur schriftlich und nicht mündlich formulieren können.
Auch wenn man das vorangehende Zitat von Camus in vielerlei Hinsicht interpretieren könnte, bleiben diese Worte mehr oder weniger das, was er in der Zeit als wahr empfunden hat.
Solche etwas saloppen Formulierungen sind jedoch eine Seltenheit in seinen Tagebüchern.

Meistens formuliert er seine Gedanken zu intensiven philosophischen Themen oder zu anderen Texten/ Autoren. Beispielsweise zu Oscar Wilde:

“Wilde. Er wollte die Kunst über alles stellen. Aber die Größe der Kunst besteht nicht darin, über alles erhaben zu sein. Sie ist im Gegenteil an allem beteiligt. Wilde hat dies schließlich dank dem Schmerz erkannt. Aber darin liegt die Schuld dieser Zeit, daß sie immer des Schmerzes und des Zwangs bedarf, um eine Wahrheit zu erahnen, die sich auch im Glück findet, wenn das Herz seiner würdig ist. Knechtisches Jahrhundert.” (S. 17)

Einen anderen schönen Gedanken von Camus würde ich hier auch noch gerne anbringen: “Ästhetik. Es kommt vor, daß man von der Emotion ausgeht, und der Schrei erschallt. Ein anderes Mal macht man sich auf, um die noch in der Erinnerung lebendige Emotion dank einem langen Umweg von Sätzen und Worten wiederzufinden, die einen schließlich zur Emotion führen und sie wirklich auferwecken, nicht mehr als Schrei, sondern wie eine gewaltige Woge, deren Weiterläufigkeit… Id. ‘Seine Nase ist wie ein Kürbis’ ist keine sprechende Formulierung, wohl aber ‘wie ein Pfirsich’. Die Kunst ist eben eine berechnende Übertreibung.” (S. 140 f.)

Solche Worte, Gedanken und Formulierungen sind oft in seinen Tagebucheinträgen vertreten. Aus dem Grund fand ich das Buch sehr schön zu lesen. Es hatte einen ästhetischen und philosophischen Wert. Außerdem geben seine Einträge dem Leser seiner Bücher einen tieferen Einblick in die Gedanken des Autors, der hinter den Texten wie „la peste“ oder „l’Étranger“ steht.

Sehr schön.

[Jim · Rating 5 out of 5]

Albert Camus's Notebooks 1951-1959 are fascinating glimpses into the powerful mind of one of the greatest French writers of the 20th century. In between the notes to himself regarding the books or stories he is writing, one comes upon such gems as the following:

I have abandoned the moral point of view. Morals lead to abstraction and to injustice. They are the mothers of fanaticism and blindness. Whoever is virtuous must cut off the heads. But what to say of those who profess morality without being able to live up to its high standards. The heads fall and he legislates, unfaithful. Morality cuts in two, separates, wastes away. One must flee morality, accept being judges and not judging, saying yes, creating unity -- and for the time being, suffering agony.

I have now completed all three volumes of Camus' Notebooks and regard them as an intellectual treasure accessible to all.

In fact, I think accessibility is one of the key attributes of Camus' writing, not only in his fiction, but even his philosophy, as in The Myth of Sisyphus. I am used to being repulsed by most philosophical writing -- in most cases, very abstruse word games that send readers disgustedly reshelving the books that contain them.

[Ahmad Badghaish · Rating 3 out of 5]

أفضل الأجزاء الثلاثة من مذكرات كامو، الترجمة لا تزال سيئة

[Greta Macionytė · Rating 5 out of 5]

little grey book of inspiration

Reading it felt like a reunion with an old friend

[D · Rating 3 out of 5]

Insightful look into one, who, "all my life, as soon as a person got attached to me, I did everything to distance them."

In addition, for understandable reasons, we have removed some proper names and changes some initials.

At this final volume of his Notebooks begins, Albert Camus is completing what would become his most controversial book, L’Homme Révoltéˆ(The Rebel). Its publication in October 1951, seven months after this volume opens, sets off a polemic so aggressive that its effects, both political and personal, reverberate throughout the remainder of Camus’ life.

polemic = a strong verbal or written attack on someone or something

Camus returned home to Algeria. and it was undoubtedly in Laghouat that the story “La Femme adultère” took shape.

In the fall of 1953, Camus’ spouse, Francine, fell into a serious and lasting depression, probably, at least in part, as a result of Camus’ infidelity, which was fairly public in France and not at all a secret from Francine. If, by most accounts, he tried not to openly expose his spouse to his philandering, he also did little to successfully conceal it.

On Nov 7, 1953, in his own cloud of depression, Camus turned 40.

In November, as fighting in Algeria escalated, Camus became more and more anguished over the state of his homeland, escaping to Italy on the invitation of the Italian Cultural Association.

In Oct 1958, he purchased a house in Lourmarin, a small village in the south of France, where he was not able to stay for an extended period of time until 1959.

The Notebooks end in the last days of Dec 1959 with an eerily final and personal entry, likely a draft of a letter to Catherine Sellers, which sees Camus lamenting the failures of his intimate relationships and, consequently, his life.

"The one who has conceived what is grand must also live it." - Nietzsche

Insanity of the XXth century: the most dissimilar of minds confuse the taste for the absolute and the taste for logic. Parain and Aragon.

Naturalness is not a virtue that one has: it is acquired.

Response to the question about my 10 favorite words: "World, pain, earth, mother, men, desert, honor, poverty, summer, sea."

The eternal voice: Demeter, Nausicaa, Eurydice, Pasiphae, Penelope, Helen, Persephone.

Man of 1950: he fornicated and read the newspapers.

Truth is not a virtue, but a passion. It is never charitable.

These are the atrocities of Admiral Kolchak who, according to Victor Serge, gave the Cheka in the Russian CP the advantage over all those who desired greater humanity.

There is not one talent for living and another for creating. The same suffices for both.

Like this they confuse love and knowledge, those who have enough arrogance to believe in self-sufficiency. Others recognize their limits and their love is therefore unique because it demands everything, and being rather than knowledge.

Sep '67 I am nothing but a miserable reptile that has been crush, I am good for nothing, nobody loves me, I am nauseous, two rotten teeth, bad breath, I am pregnant, etc...

Tolstoy's spouse writes: Love does not exist. There is no sensual need to unite oneself with another being and the reasonable need to have a companion for life.

Novel: What struck him then was how few objects there were in his house. The necessary -- never had a word been better illustrated. When his mother lived in one of the rooms, she left no trace, except, if anything, a handkerchief.

Emerson: Every wall is a door.

"A labyrinthe man never seeks the truth, but always and only Ariane."

The love of god is apparently the only one that we stand since we always want to be loved in spite of ourselves.

Divided between a person who refuses death completely and a person who accepts it completely.

Ah! well, here you are, a whole like the others.

I don't believe those who say we should rush into pleasure through despair. True despair never leads to anything but sorrow or inertia.

In love, hold on to what is.

Tolstoy challenges Turgenev to a duel, but Turgenev makes excuses.
Searching Tolstoy's residence: A colonel reads his diary. T writes to Alexandra Tolstoy, who is familiar with the imperial court: Fortunately for me and for your friend I was not there, because I would have killed him.
Response from Alexandra to calm him: Have pity. Nothing in reality is more merciless than a man who strongly feels his innocence and who is unfairly mistreated.

Too much security for the child's heart and the adult will spend his life demanding this security from people -- even though people are only opportunities for risk and freedom.

Focused. Sharpened - I ask only one thing, and I ask it humbly, although I know that it is exorbitant: to be read with attention.

Forgive me, then, the pain I have caused you... If your heart remembers nothing but the love it has for me, this would be the salvation in death that I could not have in life.

They seemed to love freedom; it turns out they only hated the master.

=======

Shortly after great historical crises one finds oneself as dissatisfied and sick as on the morning following a night of excess. But there is no aspirin for the historical hangover.

Nietzsche: One could classify religious men as top-notch artists.

Socrates learned to dance at an advanced age.

Two million union members out of 11 million employees. In 1947, there were 7 million union members.

Virtuous men often make the citizens pusillanimous (timid). At the root of true courage, imbalance.

There are moments when letting yourself go to sincerity is equivalent to an inexcusable laxity.

Mahler's 4th symphony in G major for sopranos and orchestra. At times, Mahler, by contrast, makes one appreciate Wagner, showing how much the latter remained master of his fog. Other times, Mahler is excellent.

X says to me: Why reproach the world for precisely what gives us consciousness, which is to say pain and suffering...

Mail. Dead day.

Terrible morning. Afternoon exhibition of Cézanne: the first mad and morbid paintings (sexual obsession in particular). A madness of this sort required the terrible discipline that Cézanne had. The demented alone are classic because they are that or nothing. C pushed demand to the limit of his disorder and chose still-life and landscape painting because he found in them an architecture, a geometry. Toward the end he returned to bodies and faces and rediscovered madness, the madness that he mastered. Here, Cubism is ordered (foretold).

It's not dying that I fear, but living in death.

The Hague.
This entire world gathered in a small space of houses and waters, one silently stuck to another, and it rained at length over the entire city, without a moment to breath, while ugly, sulky little children directed the traffic of placid cars and beautiful [...]

Nov 7, 1954
41 years old.

The Bacchae
In Sicily. Now. A small village in the Palermo region. And everything has the same pleasantness.

Ortega y Gasset (Spanish philosopher). Who wants to know to who he speaks - to write --


Stupidly, tears come to my eyes. Rome. Another one of these luxurious hotels, stupid like the society that maintains them. I'll move tomorrow.

Chaste fear and servile fear. "You will always be able to enjoy everything but you will never see my Face. Choose." Nobody always wants to enjoy everything.

Those who accuse the time of being a time of misfortune. "What they want is not so much an era of peace and quiet but rather the security of their vices." XVIIth century, Augustian century.

July 12. Palermo.
About the mistral. The days are hot and I wait for the mistral to pick up.

The two greatest minds the heavens gave to the Romans - Lucretius and Seneca -- committed suicide.

July 21
Rain that does not let up for days. Profound and dry sadness.

July 26
Buddhism is atheism that became religion.

Aug 12
CS "It is not pain that must arouse the greatest pity but indignity. The most extreme misfortune is to feel ashamed."

In love she breathed like a swimmer and smiled at the same time, then swam faster and faster, beaching herself on a hot and humid shore, mouth opened, still smiling...

Oct 17
Nobel. Strange feeling of overwhelming pressure and melancholy. At 20 years old, poor and naked, I knew true glory. My mother.

Recover the greatest strength, not to dominate but to give.

May 29, 1958
The artist is like the god of Delphi: He does not show nor does he hide: he signifies.

It is not humiliating to be unhappy. Physical suffering is sometimes humiliating, but the suffering cannot be, it is life, just like this happiness...

The gardens in the night, washed beneath the moon but dark. Karin is 18 years old. Parents divorced. She left Sweden, I don't know why, and earned her living as a model for a second-rate designer who exploited her. 35,000 francs for seven hours of work a day. The courage of these girls of the half-century, it always fills me with the same admiration.

Catherine is ill. I suspend my departure for the Midi. Heartache.

She says Vichy for all mineral water.

The flesh, the poor flesh, miserable, dirty, faded, humiliated. The sacred flesh.

Detrás de la cruz esta el demonio = Behind the cross is the devil

Destroy everything n my life that is not this poverty. To lose everything.

Pasternak on Scriabin: Each one of us has known a similar moment in our life. To each one of us the revelation is offered, this gift of a personality promised, and, in its way, to each one this promise is kept.

id: The greatest works in the entire world, while speaking of the most diverse things, in fact, tell us of their own birth.

...one can, day after day, run to rendezvous with a bit of built-up earth, as if it were a living being.

Nietzsche in '87 (43 years old): My life is, at this very moment, at its meridian: one door closes, another one opens.

Apr 28.
Arrival Lourmarin. Grey sky. In the garden, marvelous roses weighed down by water, luscious like fruits. The rosemary is in bloom. Stroll, and in the evening, the irises' violet shade deepens. WOrn out.

For years I've wanted to live according to everyone else's morals. I must rebuild a truth -- after having lived all my life in a sort of lie.

May 21
This is the red season. Cherries and poppies.

Paris, Jun '59
I have abandoned the moral point of view. Morals lead to abstraction and to injustice. They are the mother of fanaticism and blindness. Whoever is virtuous must cut off the heads. But what to say of those who profess morality without being able to live up to its high standards. The heads fall and he legislates, unfaithful. Morality cuts in two, separates, wastes away. One must flee morality, accept being judged and not judging, saying yes, creating unity -- and for the time being, suffering agony.

Danoise de Joski
The city drunk with heat.

The hour where the borders of bodies fall, where the singular being is finally born in the total nakedness of profound benefaction.

One hundred forty thousand dying per day; ninety-seven per minute; fifty-seven million in one year.

This is left that I belong to, in spite of me and in spite of it.

For the mature man, only happy loves can prolong his youth. Other loves throw him suddenly into old age.

The vanity of men erects these magnificent mansions only to receive the inevitable host there, Death, with all the ceremonies of superstitious awe (Conrad, Anguish).

St. Ignace (spiritual journal)
He tells the devil who tempts him: Stay in your place. Elsewhere: that God is immutable and the devil immobile and changing.

What also helped me - equity - this difficult acceptance of oneself and others is creation. But since I am in this crisis, in this sort of impotence, I understand this ignoble desire for possession that, in others, has always incensed me. One can conquer a being for lack of being conquered oneself. And it is true that at precisely this moment, I have need of this belonging that you had given me. For this reason, as much as for your evasion, I have suffered from your lie. But this will pass. A little more pessimism still and unhappiness will radiate in turn: I will become myself again.

I have suffered from what you revealed to me: that's a fact. But you do not have to be sad for my sadness. I am wrong I know it, and if I cannot prevent my heart from being unjust, I can at least make it capable of equity. It will not be difficult for me to overcome the injustice that I do to you in my heart. I know that I have done everything to detach you from me. All my life, as soon as a person got attached to me, I did everything to distance them.

I sometimes accuse myself of being incapable of love. Maybe this is true, but I have been able to select a few people and to keep for them, faithfully, the best of me, no matter what they do.

[- قارئة . · Rating 3 out of 5]

أكرر نفس مراجعاتي بالجزء الأول والثاني ،
الترجمة ظلمت كامو كثيراً
وإن كانت بعض أفكاره قد وصلت لي ❤️

[Helmi Chikaoui · Rating 5 out of 5]

يوميات البير كامو هي أقرب إلي بازل ضخم لحياة أدبية لا يتمّ معناها ما لم تستقرّ فيها القطعة الصغيرة الأخيرة السطر الأخير منه إلي دفتر مذكّرات أو يوميات بالمعني الدارج أو المتعارف عليه في أجزائها الثلاثة تشكّل هذه المفكّرة خارطة عملاقة لمحطات أساسية في رحلة استكشاف كامو لجغرافيا الكتابة: جغرافيا رواياته وبحوثه ومسرحياته وما تخلّلها من شكوك ومعارك ومخاض حتي ليشعر القارئ أنه يستمع لحظة بلحظة إلي صوته الداخليّ وما يرفده من أصوات شخوص أعماله مثلما تحضر إبّان ولادتها دونما تبرّج وعلي حين غفلة كقطعة خام لم ت عمل فيها الكتابة الواعية بعد أزميل ها إنها العوالم الداخلية لكاتب ما استقرّ قطّ أو هنئ علي الرغم من نجاحاته فبقيت روحه علي أرق ما بين الإيمان الراسخ بالإنسانية وقيمها وتشاؤم لا يتزعزع يقينه بعبثيّة الحياة .

مفكّرة كامو هي كتاب الما قبلالانتهاء من كتابة الغريب والطاعون والرجل المتمرّد وأسطورة سيزيف والعادلون وكاليغولا الخ مضافا إليه نوايا أعمال أخري لم يكتب لها أن تري النور بعد الرحيل المفاجئ لصاحبها

المفكرات الثلاث زاخرة بجمل وتوصيفات تذهب أحيانا دونما وجهة واضحة فلا يرشدك إلي معناها إلا الحدس وبمشاهدات وقراءات وعلاقات تتوالي وتتقاطع وتتضافر لتصنع صوتا جارحا حادّا تهذّب نتوءاته تدويرات الشجن الحنون صوتا لا يخرج من الحنجرة وإنما من القاع



الجزء الأوّل من ثلاثية “مفكرة ألبير كامو” بعنوان “لعبة الأوراق والنور “، ويغطي المدة بين عامي 1935 و1942، في حين يغطي الجزء الثاني”ذهب أزرق” المدة ما بين يناير 1942 ومارس 1951. أما الجزء الثالث والأخير”عشب الأيام”، فينتهي في ديسمبر 1959 ويتألّف من الدفاتر التي دوّنها ألبير كامو بدءاً من مارس 1951 وحتى وفاته.

الجزء الثالث والأخير " عشب الأيام "



لقد أراد وايلد وضع الفن فوق كل شيء. إلا أن عظمة الفن ليست في التحليق فوق كل شيء. على العكس، إنها في الاختلاط بكل شيء.

**

كما سبق. لا توجد موهبة للعيش وأخرى للإبداع. فالموهبة نفسها كافية للاثنين. ولنكن على ثقة بأن الموهبة التي لم يمكنها إلا إنتاج عمل متكلف، لا يمكنها سوى تعزيز حياة مستهترة.

**

ليس صحيحا أن القلب يتلف بل هو الجسد يوهم بذلك.

**

أولئك الذين يفضلون مبادئهم على سعادتهم. إنهم يرفضون أن يكونوا سعداء خارج الشروط التي سبق أن حددوها لسعادتهم. وإذا ما سعدوا بشكل مفاجئ، فها هم يضطربون أشقياء لكونهم قد حرموا من شقائهم.

**

وكما أن العبثية ليست في العالم أو فينا وإنما في ذلك التناقض ما بين العالم وتجربتنا، فإن الاتزان ليس في الواقعي أو في الرغبة وإنما هو... حركة وتحويل للجهد العبثي.

**

الظلم الخبيث هو ما يتسبب بالحروب. والعدالة العنيفة هي ما پسرعها.

**

كان لدي أوفربيك الانطباع بأن جنون نيتشه كان ادعاء وتصنعا. وهو انطباع لطالما أشعرني به أي مختل. ربما كان الحب هكذا. نصفه اذعاء وتصنع.

**

«يصعب أن تحب امرأة وألا تفعل خيرا».

**

يقوم الشرف على خيط واه. فإذا صمد، فبضرب من ضروب الحظ غالبا.

**

نتحمل بعضنا البعض بفضل الجسد - والجمال. إلا أن الجسد يشيخ. وعندما يتدهور الجمال، تبقى النفسيات وحدها حاضرة - فتتواجه دونما وسيط.

**

ليست الفضيلة كريهة، وإنما الخطب عنها. فلا فم في العالم حتما - وفمي أقل من أي فم آخر - يمكنه النطق بها.

أيضا، ثمة من يرتعش في داخلي كلما تدخل أحد للحديث عن نزاهتي

**

من لا يعط شيئا لا يحصل على شيء. ليس الشقاء الأكبر ألا نكون محبوبين، وإنما ألا نحب.

**

يقال إن نيتشه، إثر القطيعة مع «لو»، وقد دخل في حالة من | الوحدة النهائية، كان يتنزه ليلا في الجبال المطلة على خليج جنوى، فيشعل نيرانا هائلة ويروح يتأمل احتراقها. غالبا ما فكرت في تلك النيران وتراقص وميضها في خلفية حياتي الفكرية كلها. فإن حدث ألا أكون منصفا بحق بعض الأفكار وبعض الأشخاص الذين صادفتهم خلال القرن، فلأنني وضعتها ووضعتهم، عن غير قصد، في مواجهة تلك الحرائق فتحولوا فورا إلى رماد.

**

دائما حاول أحد ما في داخلي، وبكل ما أوتي من قوة، ألا يكون أحدا.

**

ليس الموت هو ما يخيفني، وإنما أن أعيش في الموت. ليس في الفناء ما يخيف من عاش كثيرا.

ليس الإله ضروريا لخلق مشاعر الذنب أو للعقاب، فالكائنات كافية وافية. إنما يمكن الإله ربما أن يؤسس للبراءة.

**

أقرأ غالبا أني ملحد وأسمع كلاما عن إلحادي. إلا أن هذه الكلمات لا تخاطبني ولا تعني لي شيئا. أنا لا أؤمن بالإله وأنا لست ملحدا.

**

ذلك اليسار الذي أنا منه، رغما عني وعنه.

[Maher Battuti · Rating 5 out of 5]

The best thing to reveal the inner self of an artist is his memoirs or diaries. We have 3 volumes of Camus's diaries which are full of his thoughts and reaction to world incidents. They also contain the first sketches for his famous books and ot6her thoughts of books that did not see the light.
I published three selections of the first volume in reviews, and hope to do more.

[Amel El idrissi · Rating 2 out of 5]

القراءة النقدية لمذكرات الكاتب الفرنسي ألبير كامو : الجزء الثالث و الأخير - عُشب الأيام
نُشر في المجلة التي تُعنى بالنقد الأدبي و الفكري - أكثر من حياة


http://hayaah.net/?p=316335

[Kareem Adawy · Rating 2 out of 5]

عاجل: حاسس اني لاقيت اكونت تويتر/تمبلر بتاع ألبير كامو.

[kaylee :) · Rating 4 out of 5]

Fantastisch om na veel van Camus’ literaire werken gelezen en geliefd te hebben, nu ook een aantal van zijn cahiers te lezen. Zo persoonlijk, even rijk en (soms) lyrisch als zijn romans en literaire essays, en nóg persoonlijker. In deze laatste cahiers komt de overgang naar een nieuwe fase voor Camus naar voren, de derde cyclus, waar hij na die van het absurde en die van de opstand aan was begonnen: die van de liefde. Camus beschreef meerdere ideeën voor romans binnen deze cyclus, waar hij nooit aan toe is gekomen door zijn overlijden. Toch heel mooi dus om ook deze notities te mogen lezen ❤️

“Je zou willen dat degenen van wie je begint te houden je hadden gekend zoals je was voor je ze ontmoette, zodat ze zouden kunnen zien wat ze van je hebben gemaakt.”

[Elahe · Rating 3 out of 5]

دو جلد قبلی رو بیشتر دوست داشتم

[Siham · Rating 5 out of 5]

« Je m'accuse parfois d'être incapable d'aimer. Peut-être est-ce vrai mais j'ai été capable d'élire quelques êtres et de leur garder, fidèlement, le meilleur de moi, quoi qu'ils fassent. » un chef d'œuvre.

[carolita · Rating 5 out of 5]

muy yo

[ainis · Rating 4 out of 5]

Rašytojų asmeninės užrašų knygutės labiausiai padeda pažinti rašytoją ir jų pagrindines kūrybos idėjas

[Alex · Rating 5 out of 5]

Beyond the somewhat reserved prose and bleak philosophy, a deeply emotional man is presented. Especially profound are the thoughts on traveling and the descriptions of Italy and Greece.

[Mehwish · Rating 5 out of 5]

"What pleases me is that I have finally found the cemetery where I will be buried. I will be fine there".

An ecstatic experience reading his intimate thoughts.

[Coraline · Rating 5 out of 5]

this accompanied me at the mental health hospital. reading Camus really helped calm me down. the whole thing was just that much easier with Camus. <3

[Septyawan Akbar · Rating 4 out of 5]

I've already read 5 Camus book during these past 11 month, and this book which also his diary is my fifth. I've been captivated by it. His writing and philosphy give me a glimpse of answer, as i begin painstakingly questioning my core belief--religion is good and holy, only the believer misinterpret the teaching--as recent far-right wing populism geting a momentum in my country. It was a personal question. And a hard one. When all of your life, this core belief is something that you can always grasp, what happen after you start questioning it? you become skeptic from it?

I've already read Camus novel, The Stranger (1942) few years back. It was good, thought provoking, and shocking, but still feel uncanny to me, as i still held my core belief in high esteem. But, as new situation unravel in my country, the question appear, and it was never the same. The urgent need to find answer, to unravel beyond core belief, to just simply critical and question everything, as i become mournful and disillusion with my own religion. Camus writing to me, after i reread, and time after time discovering his work, are lucid, poetic, and lyrical.

The feeling of melancholy and unadulteration become the most prominent. His writing were trying to depict tenderness of human connection, and our solidarity with the other, the despair of existence, and sublimeness to rebel and struggle againts it, and make our own meaning. He trying hard to depict the sun, summer, solitude, the heart of cities in Europe, and nostalgia of Oran--the city that he always turn to. In this book, in his third diary that been published Notebook 1951-1959 (1989) i found the most rawness of his thought and writing.

Quoatation and excerpt of book from the writer that he admire--Dostoevsky, Nietzche, Tolstoy, Shakespeare, Pushkin, and Boris Pasternak (most recent, before the tragic accident), scribble of new work he trying to finish, personal letter, contemplation, and belief. In earlier work that i've been read, i find glimpse of his personal life (in the end art and literature simply depict writer own life) but i can find the most genuine version in this notebook and diary.

In the many article and biography of Camus that i've read. I also find his contradictory nature, and ambivalence position toward Algeria Independece. His orientalist and colonialism implication behind his work. Camus also have been through a lot of suffering in his life, despite his own value that trying hard to struggle againts it. I've cried after i read his relation with his maman-who illitare and half deaf. and whose solely raise Camus after his father died in WWI, i've sad to read his grief toward the death his chillhood friend, whose he said despite different value
"I am aware that for him death was only a passage; he spoke knowingly of a certain hope. But for those who, like me, have loved him without being able to share this hope, the grief is all encompassing",

It was also haunting that last passage of his notebook, that he refer to his second wife, Francine Faure (whose he has complex, and turmoil marriage) contain simple tenderness and reality of Camus, beside the great writer that he is--a private, ordinary, and wistfull man that through a lot of suffering, but still trying to make most of it, like each and everyone of us--before his abrupt death, at 46 in tragic car accident.
"The first person whom I loved and I was faithful to escaped me through drugs, through betrayal. Maybe many things came from this, from vanity, from fear of suffering further, and yet I've accepted so much suffering. But I have in turn escaped from everyone since and, in a certain way, I wanted everyone to escape from me. Even X. I have done whatever necessary to discourage her. I do not believe that she escaped me, that she gave herself even fleetingly to another man. I am not sure But if she did not do it, it would be because of a decision due to her inner heroism, not because of an overabundance of a love that wants to give without asking anything in exchange"

My initial conclusion after i read several of Camus book and analyze his contradictory nature, it was the same with my core belief and religion. It was dogmatic, irrational, and can easily produce demagogue that can manipulate the identity that we have to become inhumane, cruel, and only believes in our own truth, even though we can't prove it in any way possible, But, it was also ambivalence, religion is simply as Subagio Sastrowardoyo said in his poem (1975) "setitik cahaya di lautan rahasia". Contradictory nature of my own core belief is the thing that i have to conclude on my own, as Camus did in his writing and his belief in existentialism/absurdism. And the oddyssey will be hard, and long, and keep continuing all of my life. Camus writing contain dim light, to begin that oddysey, to keep struggling and prevail againts contradictory nature of life and existence, and fundamental question in our own core belief.

[Anthi Mastrogiannaki · Rating 5 out of 5]

Ο Αλμπέρ Καμύ κατά την διάρκεια της ζωής του, κρατούσε ημερολόγια όπου έγραφε τα σημαντικότερα γεγονότα της καθημερινότητάς του. Τα ημερολόγια αυτά ονομάστηκαν Σημειωματάρια από τους εκδότες που πρώτοι τα εκδώσαν και αποτελούν τρία βιβλία. Το πρώτο βιβλίο ξεκινάει με τις σκέψεις του Καμύ από τον Μάιο 1935-Φεβρουάριο 1942. Το δεύτερο βιβλίο ξεκινάει από τον Ιανουάριο 1942-Μάρτιο 1951 και το τρίτο βιβλίο το οποίο είναι και το βιβλίο για το οποίο γράφω την κριτική, ξεκινάει από τον Μάρτιο 1951-Δεκέμβριο 1959. Στο βιβλίο αυτό (Σημειωματάρια-Βιβλίο τρίτο) ο Καμύ γράφει για την φυματίωση, την ασθένεια από την οποία έπασχε, τον αγαπημένο του συγγραφέα Λεόν Τολστόι, τα ταξίδια του στη Γαλλία και την Ελλάδα, την αγάπη για την φιλοσοφία του Φρειδερίκου Νίτσε, την διαμάχη του με τον εκδότη Ζαν-Πωλ Σαρτρ, την αγάπη του για την ηθοποιό και ερωμένη του Μαρία Καζάρες και το ταξίδι του στην Ιταλία.
Ο Καμύ σαν συγγραφέας που είναι, χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερο λεξιλόγια που μαγεύει τον αναγνώστη. Μέσα από αυτό το βιβλίο το οποίο είναι πιο καυστικό και τραγικό από τα προηγούμενα, ο Καμύ αποτυπώνει τις βαθύτερες σκέψεις του και αυτά που τον βασανίζουν. Από το βιβλίο δεν λείπει βέβαια ο τραγικός του έρωτας προς το πρόσωπο της Μαρίας Καζάρες την οποία ποθούσε όπως το ίδιο και εκείνη αλλά επειδή και οι δύο ήταν παντρεμένοι δεν μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα τον έρωτά τους. Ο συγγραφέας Λεόν Τολστόι με την σύγκρουση που είχε με την σύζυγό του, την Κόμμισα Τολστόι είχε ταυτιστεί ο Καμύ επειδή κι ο δικός του γάμος δεν πήγαινε καλά. Στο βιβλίο αναφέρονται ακόμα αποσπάσματα από τα έργα του Καμύ, 《Ο πρώτος άνθρωπος》, 《Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος》και 《Ο Ξένος》, βιβλία που κατά τακτά χρονικά διαστήματα που κρατούσε ημερολόγια ήταν προς έκδοση. Προσωπικά έχω διαβάσει το Πρώτο βιβλίο από τα Σημειωματάρια και το Τρίτο βιβλίο. Υπάρχει ακόμα και το Δεύτερο βιβλίο που ελπίζω να αποκτήσω σύντομα.

[Ana Ivan Karamazov · Rating 3 out of 5]

Sir, I wish we could meet.
He didn't reveal much of his unconscious, and he's very aware why he didn't. It was because, I think one of the main reasons was he's intending to publish his notebooks. In 1954, he even did major changes to his notebooks. He's very conscious that people will read his writings. He's very a secretive man I'd say. He knew what to tell and which ones that aren't for public. I tried to psychoanalyze him, but in this notebook (1951-1959) he surely knew what should and shouldn't be consumed by public so it's tough to really know him (if you get what I mean). The man is kinda mystery to me (even how much I know about his lives through his novels, notebooks, documentaries I watched, his interviews) but I don't really know him (on unconscious level).

[Greta · Rating 5 out of 5]

Sunku duot vertinimą kažkieno užrašinei, todėl 5⭐️ už viršelį.

O čia 5 iš 50 mano pasižymėtų vietų:
„Ciniškos ir realistinės pozicijos leidžia nukirsti ryšius ir niekinti. Kitos reikalauja supratimo. Todėl pirmosios ir pakeri intelektualus.”

„Antikos žmonės ir klasicistai feminizavo gamtą. Į ją būdavo įeinama. Mūsų tapytojai ją virilizuoja. Ji braunasi mums į akis taip brutaliai, kad net sudrasko jas.”

„Yra žmonių, kurie kenčia nelanksčiai, ir tokių, kurie kenčia lanksčiai: akrobatai, skausmo virtuozai (įpratę).”

„Kūrybos skonis toks stiprus, kad tie, kurie nesugeba jo patirti, renkasi komunizmą: jis užtikrina jiems kolektyvinę kūrybą.”

„Istoriškai klaidinga manyti, kad vergas buvo pavergtas dėl to, kad pasirinko gyvenimą vietoj mirties. Budapeštas.”

[Kaveh Rezaie · Rating 5 out of 5]

این‌ها براس سال ۱۹۵۱ تا مرگ کامو است یعنی دسمابر ۱۹۵۹ ...
که البته کامو در ۴ ژانویه ۱۹۶۰ تصادف کرد و ...

سفرهای کامو به ایتالیا و یونان در این جلد است و دلتنگی‌ها و رویاهایی که در این سرزمین‌ها توصیف می‌کند ... و چه عاشقانه این دو را دوست دارد...

تعهدی که به نوشتن دارد و گاهی توانایی بار اندوه و سرگشتی خود از جهان را ندارد و نمی‌تواند بنویسد و غمش چند برابر می‌شود... نیش منتقدان بی‌انصاف و مغرض، بیماری روحی و روانی مادر دوقلوهایش و ،بستری‌اش در آسایشگاه‌های روانی، حمله‌های گاه و بی‌گاه بیماری خودش دلبستگی‌ها و نامه‌نگاری‌هایش به دلبرهایش، دلزدگی‌اش از فرانسه و ....

همچنان هم الجزایر و جذبه‌ای که برای کامو تمام نشدنی است و توصیف‌هایش ...

جایزه نوبل را در همین سال‌ها می‌برد...