What do you think?
Rate this book
Oskarżona: Wiera Gran
Biografia żydowskiej śpiewaczki z warszawskiego getta, Wiery Gran, to druga strona - nieopowiedziana - historii Władysława Szpilmana, słynnego Pianisty z filmu Romana Polańskiego. To opowieść o cenie przeżycia i cieniu, jaki rzuca na dalszy los. Szpilman grał na fortepianie w tej samej kawiarni na Lesznie 2, w centrum żydowskiego Broadway'u, gdzie Wiera Gran śpiewała swoje piosenki. Ona była gwiazdą, on akompaniatorem. O nim po latach powstał film oklaskiwany przez cały świat z podziwem za niezwykłą siłę trwania i męstwo w znoszeniu cierpienia, ją oskarżono o współpracę z nazistami, okrzyknięto kolaborantką i unicestwiono za życia.
Wiera Gran mieszkała w dziennicy zamkniętej od wiosny 1941 do lata 1942. Całe jej dalsze życie było konsekwencją tych kilku miesięcy.
Miała wszystko, czego potrzeba wschodzącej gwieździe - egzotyczną urodę, piękny niski kontralt, i muzykę we krwi. Była tak nieśmiała, że pierwsze piosenki śpiewała zza sceny obawiając się zetknięcia z publicznością. Do lata 1939 nagrała kilkadziesiąt piosenek o wszelkich barwach miłości.
Uniewinniona w warszawskim procesie Centralnego Komitetu Żydów Polskich opuściła Polskę w 1950 roku.
Wielokrotnie i na kilku kontynentach wzywano do bojkotu "gestapowskiej kurwy".
A jednak trwała. Występowała w paryskim hotelu Lutetia i w kabarecie Dinarzade, w sali Pleyel i Carnegie Hall, śpiewała gościnnie w Sztokholmie i Londynie, wyjechała na tournee po Ameryce Północnej. Koncertowała u boku Charlesa Aznavoura.
W Izraelu widzowie grożą przebraniem się w obozowe pasiaki, jeśli ośmieli się wystąpić na scenie, uciekła do Francji, stamtąd do Wenezueli, ale i tam dosięgła ją przeszłość - pomówienie, znieważenie, zniesławienie, szkalowanie.
Czuła się pogrzebana za życia.
Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku.
Wiera Gran mieszkała w dziennicy zamkniętej od wiosny 1941 do lata 1942. Całe jej dalsze życie było konsekwencją tych kilku miesięcy.
Miała wszystko, czego potrzeba wschodzącej gwieździe - egzotyczną urodę, piękny niski kontralt, i muzykę we krwi. Była tak nieśmiała, że pierwsze piosenki śpiewała zza sceny obawiając się zetknięcia z publicznością. Do lata 1939 nagrała kilkadziesiąt piosenek o wszelkich barwach miłości.
Uniewinniona w warszawskim procesie Centralnego Komitetu Żydów Polskich opuściła Polskę w 1950 roku.
Wielokrotnie i na kilku kontynentach wzywano do bojkotu "gestapowskiej kurwy".
A jednak trwała. Występowała w paryskim hotelu Lutetia i w kabarecie Dinarzade, w sali Pleyel i Carnegie Hall, śpiewała gościnnie w Sztokholmie i Londynie, wyjechała na tournee po Ameryce Północnej. Koncertowała u boku Charlesa Aznavoura.
W Izraelu widzowie grożą przebraniem się w obozowe pasiaki, jeśli ośmieli się wystąpić na scenie, uciekła do Francji, stamtąd do Wenezueli, ale i tam dosięgła ją przeszłość - pomówienie, znieważenie, zniesławienie, szkalowanie.
Czuła się pogrzebana za życia.
Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku.
465 pages, Hardcover
First published January 1, 2010
9 people are currently reading
255 people want to read
About the author
Agata Tuszyńska
26 books29 followers"Pisarka, poetka, reportażystka, córka znanego reportera sportowego Bogdana Tuszyńskiego i dziennikarki Haliny Przedborskiej. Ukończyła Wydział Wiedzy o Teatrze na warszawskiej PWST. Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim.
Jest autorką popularnych książek o teatrze i biografii m.in. Marii Wisnowskiej, Isaaca Bashevisa Singera oraz Ireny Krzywickiej. Również jej książki autobiograficzne: Rodzinna historia lęku oraz Ćwiczenia z utraty spotkały się z gorącym przyjęciem. Wydana w marcu 2005 bestsellerowa Rodzinna historia lęku (nominowana do Prix Medicis), to dramatyczna i wielowymiarowa opowieść o losach polskich i żydowskich przodków autorki. Zapis walki z chorobą nowotworową jej męża, Henryka Dasko jest tematem osobistej książki Ćwiczenia z utraty (2007), która ukazała się także po francusku i koreańsku. Oskarżona: Wiera Gran - historia śpiewaczki z warszawskiego getta oskarżonej po wojnie o kolaborację z Niemcami, była niekwestionowanym bestsellerem i tematem burzliwych dyskusji. Oskarżona doczekała się wielu zagranicznych wydań, między innymi we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Holandii, Grecji i Izraelu, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Tyrmandowie. Romans amerykański (2012), to opowieść o ostatnim okresie życia autora "Złego" u boku jego amerykańskiej żony Mary Ellen Fox.
Ostatnio wydana Narzeczona Schulza, inspirowana postacią Józefiny Szelińskiej - jedynej kobiety, której B. Schulz zaproponował małżeństwo, była gorąco przyjęta zarówno w Polsce jak i we Francji.
Równolegle z biografistyką i reportażem Agata Tuszyńska uprawia twórczość poetycką.
W swoim dorobku ma m.in. nagrodę im. Ksawerego Pruszyńskiego, przyznawaną przez polski PEN-Club za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reportażu literackiego i literacką eseistykę."
Source: http://tuszynska.wydawnictwoliteracki...
Informacje o cywilnym procesie wytoczonym przez rodzinę Władysława Szpilmana za książkę o piosenkarce Wierze Gran: http://www.agatatuszynska.info/Agata_...
Jest autorką popularnych książek o teatrze i biografii m.in. Marii Wisnowskiej, Isaaca Bashevisa Singera oraz Ireny Krzywickiej. Również jej książki autobiograficzne: Rodzinna historia lęku oraz Ćwiczenia z utraty spotkały się z gorącym przyjęciem. Wydana w marcu 2005 bestsellerowa Rodzinna historia lęku (nominowana do Prix Medicis), to dramatyczna i wielowymiarowa opowieść o losach polskich i żydowskich przodków autorki. Zapis walki z chorobą nowotworową jej męża, Henryka Dasko jest tematem osobistej książki Ćwiczenia z utraty (2007), która ukazała się także po francusku i koreańsku. Oskarżona: Wiera Gran - historia śpiewaczki z warszawskiego getta oskarżonej po wojnie o kolaborację z Niemcami, była niekwestionowanym bestsellerem i tematem burzliwych dyskusji. Oskarżona doczekała się wielu zagranicznych wydań, między innymi we Francji, Hiszpanii, Włoszech, Holandii, Grecji i Izraelu, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Tyrmandowie. Romans amerykański (2012), to opowieść o ostatnim okresie życia autora "Złego" u boku jego amerykańskiej żony Mary Ellen Fox.
Ostatnio wydana Narzeczona Schulza, inspirowana postacią Józefiny Szelińskiej - jedynej kobiety, której B. Schulz zaproponował małżeństwo, była gorąco przyjęta zarówno w Polsce jak i we Francji.
Równolegle z biografistyką i reportażem Agata Tuszyńska uprawia twórczość poetycką.
W swoim dorobku ma m.in. nagrodę im. Ksawerego Pruszyńskiego, przyznawaną przez polski PEN-Club za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reportażu literackiego i literacką eseistykę."
Source: http://tuszynska.wydawnictwoliteracki...
Informacje o cywilnym procesie wytoczonym przez rodzinę Władysława Szpilmana za książkę o piosenkarce Wierze Gran: http://www.agatatuszynska.info/Agata_...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
January 2, 2013
Before and during World War II, Vera Gran, an exotic Jewish vocalist from Poland, captured the hearts of Warsaw theatrical fans.
Her deep, sensuous voice brought Marlene Dietrich to audiences’ minds. In the 1930s, Gran became a regular and well-known contemporary stage voice, often accompanied by Władysław Szpilman, a man made famous by Roman Polanski’s Oscar-winning film The Pianist, based on Szpilman’s memoir.
The German Army swiftly conquered Poland in 1939, driving the Jewish population into a walled-in ghetto in Warsaw. It was forbidden for Jews to leave. Inside, food, clothing, and medical care were scarce.
Since most Jews were unemployed, as well as unable to leave the ghetto, their only source of entertainment was themselves. Musicians and vocalists appeared in theaters and nightclubs inside the ghetto.
It was in this environment that Ms. Gran became famous.
She used much of her wealth from singing to help orphaned children. After the war began, she married a physician who had a practice on the outskirts of Warsaw.
As the Holocaust intensified, Warsaw ghetto Jews were regularly transported to concentration and death camps, primarily Treblinka, where tens of thousands of innocent families were murdered. Everyone in the ghetto had heard stories of Nazi death camps and fearing deportation, Ms. Gran left the ghetto with her husband to live where he had a medical practice in a suburb of Warsaw.
Shortly before leaving, Ms. Gran was approached by a known Gestapo agent within the Jewish ghetto. He asked her to perform for two hours one evening at the home of a wealthy family.
A Jew in the Warsaw ghetto did not refuse a request from the Gestapo or one of their agents. Such behavior would undermine the position of almost every Jew and lead to deportation or worse. Understanding this, Ms. Gran agreed to sing the one time. At the home of the performance were Nazi SS officers, Gestapo agents, German soldiers, and locals who collaborated with the Gestapo. Fearing offending this crowd, Ms. Gran sang and left as quickly as possible.
Unfortunately, people within the ghetto witnessed Ms. Gran being asked to perform for Nazis and saw her and entering and leaving the home where the performance occurred.
Warsaw ghetto deportations to death camps continued until the ghetto was liquidated by the SS in April and May, 1943. During this time, Ms. Gran’s mother and sisters were murdered. She never heard about them or saw them again. This created a long-standing mountain of guilt that remained with her for the rest of her life.
Ms. Gran remained safe from persecution and deportation outside of the ghetto, where she significantly reduced her visibility by living in her husband’s doctor’s office. During this time, Szpilman and a few other Jews managed to escape and survive in hiding—as was demonstrated in the film, The Pianist.
Following the war, the singer and the accompanist, each of whom had lived a harrowing story, were met with opposing fates: Szpilman was celebrated for his uncanny ability to survive against impossible odds, escaping from a Nazi transport loading site and smuggling weapons into the Warsaw Ghetto for the Jewish resistance.
After the war, however, Ms. Gran was accused of collaborating with the Nazis and denounced as a traitor and a “Gestapo whore.” She was reviled by survivors who had seen or heard that she was a Nazi collaborator.
She was briefly imprisoned and interrogated by the free Polish government shortly after the war. Ms. Gran was ultimately exonerated after years of continued accusations, denials, and finally, a trial of sorts.
Afterward, Ms. Gran was shunned as a performer. The radio station that had been partially responsible for making her famous was operated by several of her accusers. While Szpilman was one of those in control, it is not clear whether he condemned her as a traitor. Mixed messages from him led to her trial. Yet within the trial, his testimony appeared to exonerate her. Regardless, the attention drawn to her as one of the accused ruined her career, effectively sentencing her to death without dying.
Many years later, Ms. Gran was “discovered” by author Agata Tuszyńska, acclaimed poet and biographer of, among others, Isaac Bashevis Singer, Nobel laureate. Over a period of years, Ms. Tuszyńska painstakingly won the trust of the once-glamorous former singer, now living in a basement in Paris—elderly, bitter, shut away from the world.
Ms. Tuszyńska encouraged Gran to tell her entire story, including her seemingly inexplicable decision to return to Warsaw to be reunited with her family after she had fled Hitler’s invading army while knowing she would have to live within the ghetto walls and, to survive, continue to perform at the popular Café Sztuka.
At the heart of the book is Ms. Gran’s complex, burdened relationship with her accompanist, Szpilman. They performed together month after month for the many that came from within the ghetto and outside its walls to hear her sing.
Ms. Gran later describes for the first time what she calls Szpilman’s shockingly close friendship with Gestapo agents from the infamous Jewish police and describes the day she escaped from the ghetto, witnessing Szpilman’s slender hands, the same hands she saw each night on the piano keyboard, pushing other Jews onto the transport that would take them to the camps and to their death.
One person’s accusation leads to another’s. The major casualty here is veracity.
The reader is left wondering which account to believe; however, if Ms. Gran’s only crime was to perform once for two hours at a house with Nazi and Gestapo officers and sympathizers, when the risk of rejection was potentially fatal, then she is not to blame. Certainly her accusers would have made the same decision.
Yet the mere accusation took on a life of its own. The hastened tribunals of post-war Poland more resembled a mendacious witch hunt rather than a legitimate legal process. In an eagerness to punish someone/anyone, such court cases were often trumped up based on innuendo and embellished by unsound accounts from shaky witnesses.
Using Vera Gran’s reflections and memories, as well as archives, letters, statements, and interviews with Warsaw Ghetto historians and survivors, Agata Tuszyńska has written a fiery portrayal of lives lived in horror as well as an exploration of the profound question of who really did collaborate with the Nazis.
She examines the price of survival and the darkness cast in its repercussion. For what price would we acquiesce in order to live?
Agata Tuszyńska has an evocative and succinct writing style that allows the reader to feel the terror of life in the Warsaw ghetto without feeling bogged down. At the same time, her painstaking, extensive research represents a vast depository of knowledge of her subject and circumstances, producing a document that reflects upon every aspect of humanity, from apprehension, persecution, and sadism to compassion, courage, and trust.
Whether we believe the veracity of the account produced by Ms. Tuszyńska or suspect Ms. Gran’s behavior as more than compromising, Vera Gran: The Accused is an excellent interpretation of life as a talented Jewish vocalist in the Warsaw ghetto and the extent to which people will go to survive.
Vera Gran is also an exposé on how rumors can destroy lives, innocent or not. Agata Tuszyńska presents us with the inhumanity of mankind and its effects upon innocent people. One such person, caught in the web of Nazi intrigue for one night spent the rest of her life defending her soiled reputation.
Reviewer Charles S. Weinblatt is the author of the Holocaust novel Jacob’s Courage: A Holocaust Love Story (Mazo Publishers 2007, http://jacobscourage.wordpress.com, http://www.facebook.com/jacobs.courage).
Her deep, sensuous voice brought Marlene Dietrich to audiences’ minds. In the 1930s, Gran became a regular and well-known contemporary stage voice, often accompanied by Władysław Szpilman, a man made famous by Roman Polanski’s Oscar-winning film The Pianist, based on Szpilman’s memoir.
The German Army swiftly conquered Poland in 1939, driving the Jewish population into a walled-in ghetto in Warsaw. It was forbidden for Jews to leave. Inside, food, clothing, and medical care were scarce.
Since most Jews were unemployed, as well as unable to leave the ghetto, their only source of entertainment was themselves. Musicians and vocalists appeared in theaters and nightclubs inside the ghetto.
It was in this environment that Ms. Gran became famous.
She used much of her wealth from singing to help orphaned children. After the war began, she married a physician who had a practice on the outskirts of Warsaw.
As the Holocaust intensified, Warsaw ghetto Jews were regularly transported to concentration and death camps, primarily Treblinka, where tens of thousands of innocent families were murdered. Everyone in the ghetto had heard stories of Nazi death camps and fearing deportation, Ms. Gran left the ghetto with her husband to live where he had a medical practice in a suburb of Warsaw.
Shortly before leaving, Ms. Gran was approached by a known Gestapo agent within the Jewish ghetto. He asked her to perform for two hours one evening at the home of a wealthy family.
A Jew in the Warsaw ghetto did not refuse a request from the Gestapo or one of their agents. Such behavior would undermine the position of almost every Jew and lead to deportation or worse. Understanding this, Ms. Gran agreed to sing the one time. At the home of the performance were Nazi SS officers, Gestapo agents, German soldiers, and locals who collaborated with the Gestapo. Fearing offending this crowd, Ms. Gran sang and left as quickly as possible.
Unfortunately, people within the ghetto witnessed Ms. Gran being asked to perform for Nazis and saw her and entering and leaving the home where the performance occurred.
Warsaw ghetto deportations to death camps continued until the ghetto was liquidated by the SS in April and May, 1943. During this time, Ms. Gran’s mother and sisters were murdered. She never heard about them or saw them again. This created a long-standing mountain of guilt that remained with her for the rest of her life.
Ms. Gran remained safe from persecution and deportation outside of the ghetto, where she significantly reduced her visibility by living in her husband’s doctor’s office. During this time, Szpilman and a few other Jews managed to escape and survive in hiding—as was demonstrated in the film, The Pianist.
Following the war, the singer and the accompanist, each of whom had lived a harrowing story, were met with opposing fates: Szpilman was celebrated for his uncanny ability to survive against impossible odds, escaping from a Nazi transport loading site and smuggling weapons into the Warsaw Ghetto for the Jewish resistance.
After the war, however, Ms. Gran was accused of collaborating with the Nazis and denounced as a traitor and a “Gestapo whore.” She was reviled by survivors who had seen or heard that she was a Nazi collaborator.
She was briefly imprisoned and interrogated by the free Polish government shortly after the war. Ms. Gran was ultimately exonerated after years of continued accusations, denials, and finally, a trial of sorts.
Afterward, Ms. Gran was shunned as a performer. The radio station that had been partially responsible for making her famous was operated by several of her accusers. While Szpilman was one of those in control, it is not clear whether he condemned her as a traitor. Mixed messages from him led to her trial. Yet within the trial, his testimony appeared to exonerate her. Regardless, the attention drawn to her as one of the accused ruined her career, effectively sentencing her to death without dying.
Many years later, Ms. Gran was “discovered” by author Agata Tuszyńska, acclaimed poet and biographer of, among others, Isaac Bashevis Singer, Nobel laureate. Over a period of years, Ms. Tuszyńska painstakingly won the trust of the once-glamorous former singer, now living in a basement in Paris—elderly, bitter, shut away from the world.
Ms. Tuszyńska encouraged Gran to tell her entire story, including her seemingly inexplicable decision to return to Warsaw to be reunited with her family after she had fled Hitler’s invading army while knowing she would have to live within the ghetto walls and, to survive, continue to perform at the popular Café Sztuka.
At the heart of the book is Ms. Gran’s complex, burdened relationship with her accompanist, Szpilman. They performed together month after month for the many that came from within the ghetto and outside its walls to hear her sing.
Ms. Gran later describes for the first time what she calls Szpilman’s shockingly close friendship with Gestapo agents from the infamous Jewish police and describes the day she escaped from the ghetto, witnessing Szpilman’s slender hands, the same hands she saw each night on the piano keyboard, pushing other Jews onto the transport that would take them to the camps and to their death.
One person’s accusation leads to another’s. The major casualty here is veracity.
The reader is left wondering which account to believe; however, if Ms. Gran’s only crime was to perform once for two hours at a house with Nazi and Gestapo officers and sympathizers, when the risk of rejection was potentially fatal, then she is not to blame. Certainly her accusers would have made the same decision.
Yet the mere accusation took on a life of its own. The hastened tribunals of post-war Poland more resembled a mendacious witch hunt rather than a legitimate legal process. In an eagerness to punish someone/anyone, such court cases were often trumped up based on innuendo and embellished by unsound accounts from shaky witnesses.
Using Vera Gran’s reflections and memories, as well as archives, letters, statements, and interviews with Warsaw Ghetto historians and survivors, Agata Tuszyńska has written a fiery portrayal of lives lived in horror as well as an exploration of the profound question of who really did collaborate with the Nazis.
She examines the price of survival and the darkness cast in its repercussion. For what price would we acquiesce in order to live?
Agata Tuszyńska has an evocative and succinct writing style that allows the reader to feel the terror of life in the Warsaw ghetto without feeling bogged down. At the same time, her painstaking, extensive research represents a vast depository of knowledge of her subject and circumstances, producing a document that reflects upon every aspect of humanity, from apprehension, persecution, and sadism to compassion, courage, and trust.
Whether we believe the veracity of the account produced by Ms. Tuszyńska or suspect Ms. Gran’s behavior as more than compromising, Vera Gran: The Accused is an excellent interpretation of life as a talented Jewish vocalist in the Warsaw ghetto and the extent to which people will go to survive.
Vera Gran is also an exposé on how rumors can destroy lives, innocent or not. Agata Tuszyńska presents us with the inhumanity of mankind and its effects upon innocent people. One such person, caught in the web of Nazi intrigue for one night spent the rest of her life defending her soiled reputation.
Reviewer Charles S. Weinblatt is the author of the Holocaust novel Jacob’s Courage: A Holocaust Love Story (Mazo Publishers 2007, http://jacobscourage.wordpress.com, http://www.facebook.com/jacobs.courage).
September 29, 2024
"Siamo tutti collaborazionisti. Su piccola o larga scala, per una giornata o per tutta la vita. Le differenze stanno solo nell’esperienza e nelle circostanze, che permettono di valutare fin dove si possono spingere i limiti dei nostri compromessi. Spesso il contesto storico ci obbliga a compiere scelte tragiche. Collaboriamo con il destino, scendiamo a patti con lui. Siamo capaci di giustificare quasi ogni nostra debolezza."
Wiera Gran, famosa cantante polacca, era stata accusata di collaborazionismo addirittura da Szpilman ( il "Pianista" del famoso film di Polanski) e che lei aveva accusato a sua volta di far parte della Polizia Ebraica nel Ghetto.
Il libro ripercorre la sua vita e la sua strenua difesa: ha collaborato o semplicemente non ha potuto rifiutare di obbedire ai Nazisti che la volevano per le loro feste private?
Credo che non lo sapremo mai.
Il libro e' interessante specialmente perche' descrive la vita nel Ghetto di Varsavia prima dell'insurrezione, pero' e' abbastanza prolisso e ripete spesso gli stessi concetti; inoltre la struttura ad intervista alimenta un po' di confusione.
Wiera Gran, famosa cantante polacca, era stata accusata di collaborazionismo addirittura da Szpilman ( il "Pianista" del famoso film di Polanski) e che lei aveva accusato a sua volta di far parte della Polizia Ebraica nel Ghetto.
Il libro ripercorre la sua vita e la sua strenua difesa: ha collaborato o semplicemente non ha potuto rifiutare di obbedire ai Nazisti che la volevano per le loro feste private?
Credo che non lo sapremo mai.
Il libro e' interessante specialmente perche' descrive la vita nel Ghetto di Varsavia prima dell'insurrezione, pero' e' abbastanza prolisso e ripete spesso gli stessi concetti; inoltre la struttura ad intervista alimenta un po' di confusione.
May 21, 2013
This got a rather negative review from the New York Times because the reviewer thought there was too much about the author's feelings about her subject and too few definitive conclusions about the subject herself. But I actually thought that the strength of the book was that it kept making the point that it's almost impossible at this point to pin down the definitive "truth" about certain "facts on the ground" that occurred during the chaos of World War II. Did Vera Gran collaborate with the Nazis? If not, why do so many people think she did? If so, why was she not found guilty? If not, why did Szpilman leave her out of his book (which became the basis for Polanski's movie "The Pianist")? Did Szpilman himself collaborate with the Nazis? Gran seems to be recounting a hallucination when she tells Tuszynska that she saw Szpilman working as a Jewish policeman, yet those who claim to have seen Gran parading outside the ghetto walls seem equally deluded. Why did Gran leave her husband and rescuer, Kazik Jezierski? The questions multiply in this fascinating book, which offers no easy answers. I think the Times reviewer (like many of us) wants his Holocaust stories neat and clean, with heroic rescuers tricking the villainous Nazis so that virtuous Jews can be saved. But this book is here to tell us that in real wartime, things aren't always so clean, and real heroes can sometimes be also unlikable, vain, superficial, but still tragic for all that.
April 7, 2018
Vera Gran first came to attention after having watched the film the pianist. While she does not appear in this film it is based on someone she once worked with. So it was when reading about Władysław Szpilman that I came to learn her name. And also the controversy that surrounded her. She sounded like someone that had a lot to deal with in her life and most certainly did not have the easiest of rides. This was a woman that I want to try and learn a bit more about so after some digging I came across a second-hand copy an immediately purchased it.
This was most certainly, unlike any biography I have read before. Whereas most biographers solely focus on the facts and anecdotes of someone's life this book carry's with it much more of the author than I was first expecting. I think this is mostly due to the way in which she came to her subject matter and how she learned of Vera's life. She spent the last of Vera's life trying to get to the bottom of her truth, But in the reading of this book, I got to learn that this was not an easy task. When Agata comes to meet her she is a frail and paranoid old woman. Someone who has spent her time fighting to clear her name and convince the world she did not collaborate with the Nazi regime. As someone of the Jewish faith, you can only imagine how it must feel to be accused of collaboration and how ultimately it can affect your very soul.
Much of the text is taken up by this very struggle in the countless court battles and letter writings. Most of this is backed up by documents that verify what Vera tells her. There are also times when her subject seems to veer off into speculation and accusation. This is the bases for much of the controversy that surrounds the book when it was published. To me, it felt like a giant mud slinging contest and overshadowed the women her self. After doing a bit more digging it seems a court case was settled and not her favor. One can not lay the blame for this at the author's feet as she was reproducing what Vera had told her. Still, she came across as someone with an interesting yet difficult life. It showed a different light as to how she managed to survive the occupation of Poland. As she says her self when you are famous for the war you can not simply hide and hope they will not find you. But it is in these very actions that her accusers level there argument at.
When I came to the end of this book I was left not only with many questions but also a mixed sense of emotion towards Vera. The sad truth is that the only people that truly know what she did or didn't do are now gone. And we are left with a portrait of women who could never truly outrun her past. While the fate that befell her during those years of occupation certainly had there fair share of tragic events she continued to suffer long after never truly finding peace. I do wish that a little more time had been devoted to her time on the stage as I think this would have been a fascinating story. Also giving insight into prewar Poland. All thought this may be a subject for another book. What you get is an insight into a woman whose life is now mostly forgotten. How much you chose to take a face value I guess is up to you. For me, this was a book worth spending a little time with.
This was most certainly, unlike any biography I have read before. Whereas most biographers solely focus on the facts and anecdotes of someone's life this book carry's with it much more of the author than I was first expecting. I think this is mostly due to the way in which she came to her subject matter and how she learned of Vera's life. She spent the last of Vera's life trying to get to the bottom of her truth, But in the reading of this book, I got to learn that this was not an easy task. When Agata comes to meet her she is a frail and paranoid old woman. Someone who has spent her time fighting to clear her name and convince the world she did not collaborate with the Nazi regime. As someone of the Jewish faith, you can only imagine how it must feel to be accused of collaboration and how ultimately it can affect your very soul.
Much of the text is taken up by this very struggle in the countless court battles and letter writings. Most of this is backed up by documents that verify what Vera tells her. There are also times when her subject seems to veer off into speculation and accusation. This is the bases for much of the controversy that surrounds the book when it was published. To me, it felt like a giant mud slinging contest and overshadowed the women her self. After doing a bit more digging it seems a court case was settled and not her favor. One can not lay the blame for this at the author's feet as she was reproducing what Vera had told her. Still, she came across as someone with an interesting yet difficult life. It showed a different light as to how she managed to survive the occupation of Poland. As she says her self when you are famous for the war you can not simply hide and hope they will not find you. But it is in these very actions that her accusers level there argument at.
When I came to the end of this book I was left not only with many questions but also a mixed sense of emotion towards Vera. The sad truth is that the only people that truly know what she did or didn't do are now gone. And we are left with a portrait of women who could never truly outrun her past. While the fate that befell her during those years of occupation certainly had there fair share of tragic events she continued to suffer long after never truly finding peace. I do wish that a little more time had been devoted to her time on the stage as I think this would have been a fascinating story. Also giving insight into prewar Poland. All thought this may be a subject for another book. What you get is an insight into a woman whose life is now mostly forgotten. How much you chose to take a face value I guess is up to you. For me, this was a book worth spending a little time with.
March 13, 2011
Mam problem i to ogromy, ponieważ nie wiem, jak zacząć opis książki Oskarżona: Wiera Gran autorstwa Agaty Tuszyńskiej. Jak można w kilku słowach przekazać ból, niepewności i oskarżenia, które towarzyszyły Wierze Gran przez całe jej dorosłe życie? Dlatego też podziwiam autorkę za odwagę i wytrwałość, dzięki którym doprowadziła do ukończenia biografii jednej z najsłynniejszych artystek występujących w warszawskim getcie.
Wiera Gran była artystką i to przez duże a. Na początku swoje życie pragnęła związać z tańcem. Jednak po nieszczęśliwym wypadku, zwróciła się w stronę śpiewu. Posiadała niezwykły, czysty głos, który przyciągał wielbicieli. Nic dziwnego, że w krótkim czasie stała się rozchwytywaną solistką. Wrota do kariery stały przed nią otworem. Lecz przewrotny los chciał inaczej. Wybuchła wojna. Po wielu różnych perypetiach Wiera dobrowolnie pozwoliła zamknąć się w getcie, pragnęła bowiem być bliżej swojej rodziny, a zwłaszcza matki. I to był początek końca jej kariery. Wiera jako śpiewaczka obracała się w różnym towarzystwie, zarabiała przyzwoicie, nie chodziła głodna. Nic więc dziwnego, że znaleźli się ludzie, którym to przeszkadzało. Została oskarżona o współpracę z gestapo, nazwano ją kolaborantką. Nikt jednak nie posiadał dowodów, gdyż pomówienia te opierano jedynie na plotkach. Ale wystarczyły one do tego, aby Wiera Gran całe swoje późniejsze życie, życie „po piekle”, spędziła na próbie oczyszczenia się z zarzutów oraz odzyskaniu dobrego imienia.
Jaka naprawdę była Wiera Gran? Z książki Oskarżona: Wiera Gran wyłania się zdecydowanie niejednoznaczny obraz. Z jednej strony widzimy wrażliwą kobietę, skrzywdzoną przez ludzi, którym nic nie zrobiła. Z drugiej mamy artystkę zapatrzoną w siebie i swój talent, której przede wszystkim zależy na sławie i uwielbieniu. Na ile doświadczenia z getta i późniejsze oskarżenia zaważyły na jej charakterze tego prawdopodobnie nikt nie wie. Po wojnie starała się wrócić do śpiewania. Jeździła po świecie, szukając uznania, ucieczki od problemów. Jednak zawiść innych odnalazła ją wszędzie, uniemożliwiając spełnienie marzeń.
Agata Tuszyńska spędziła kilka lat w towarzystwie Wiery Gran. Rozmawiając z nią, poznawała jej niezwykłe losy i starła się dociec prawdy. Prawdy, która mogłaby ostatecznie oczyścić artystkę z postawionych jej zarzutów. Czy udało się jej to osiągnąć? A czy po tylu latach można odkryć kto tak naprawdę zawinił? Zwłaszcza, że wszystkie dowody opierały się na poszlakach, a te stworzyła nienawiść. Lecz czy po lekturze możemy być pewni niewinności Wiery Gran. Jest to dylemat, który już na zawsze pozostanie nierozwiązany. I to chyba dobrze. Dlaczego mamy na siłę rozgrzebywać przeszłość, o której wszyscy chcieliby jak najszybciej zapomnieć? Doceńmy wysiłek włożony przez Agatę Tuszyńską w odkrycie prawdy, a potem zastanówmy się nad niezwykłym losem Wiery Gran.
Oskarżona: Wiera Gran to napisana przepięknym językiem jednej z najniezwyklejszych polskich artystek, o których już się niestety nie pamięta. Przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością, wspomnienia Wiery z uwagami Agaty Tuszyńskiej. Uwagę przykuwają niesamowite zdjęcia, idealnie oddające nastrój Warszawy tamtych lat. Jednak to życie Wiery Gran najbardziej zasługuje na dłuższą uwagę czytelnika. Po prostu warto!
Wiera Gran była artystką i to przez duże a. Na początku swoje życie pragnęła związać z tańcem. Jednak po nieszczęśliwym wypadku, zwróciła się w stronę śpiewu. Posiadała niezwykły, czysty głos, który przyciągał wielbicieli. Nic dziwnego, że w krótkim czasie stała się rozchwytywaną solistką. Wrota do kariery stały przed nią otworem. Lecz przewrotny los chciał inaczej. Wybuchła wojna. Po wielu różnych perypetiach Wiera dobrowolnie pozwoliła zamknąć się w getcie, pragnęła bowiem być bliżej swojej rodziny, a zwłaszcza matki. I to był początek końca jej kariery. Wiera jako śpiewaczka obracała się w różnym towarzystwie, zarabiała przyzwoicie, nie chodziła głodna. Nic więc dziwnego, że znaleźli się ludzie, którym to przeszkadzało. Została oskarżona o współpracę z gestapo, nazwano ją kolaborantką. Nikt jednak nie posiadał dowodów, gdyż pomówienia te opierano jedynie na plotkach. Ale wystarczyły one do tego, aby Wiera Gran całe swoje późniejsze życie, życie „po piekle”, spędziła na próbie oczyszczenia się z zarzutów oraz odzyskaniu dobrego imienia.
Jaka naprawdę była Wiera Gran? Z książki Oskarżona: Wiera Gran wyłania się zdecydowanie niejednoznaczny obraz. Z jednej strony widzimy wrażliwą kobietę, skrzywdzoną przez ludzi, którym nic nie zrobiła. Z drugiej mamy artystkę zapatrzoną w siebie i swój talent, której przede wszystkim zależy na sławie i uwielbieniu. Na ile doświadczenia z getta i późniejsze oskarżenia zaważyły na jej charakterze tego prawdopodobnie nikt nie wie. Po wojnie starała się wrócić do śpiewania. Jeździła po świecie, szukając uznania, ucieczki od problemów. Jednak zawiść innych odnalazła ją wszędzie, uniemożliwiając spełnienie marzeń.
Agata Tuszyńska spędziła kilka lat w towarzystwie Wiery Gran. Rozmawiając z nią, poznawała jej niezwykłe losy i starła się dociec prawdy. Prawdy, która mogłaby ostatecznie oczyścić artystkę z postawionych jej zarzutów. Czy udało się jej to osiągnąć? A czy po tylu latach można odkryć kto tak naprawdę zawinił? Zwłaszcza, że wszystkie dowody opierały się na poszlakach, a te stworzyła nienawiść. Lecz czy po lekturze możemy być pewni niewinności Wiery Gran. Jest to dylemat, który już na zawsze pozostanie nierozwiązany. I to chyba dobrze. Dlaczego mamy na siłę rozgrzebywać przeszłość, o której wszyscy chcieliby jak najszybciej zapomnieć? Doceńmy wysiłek włożony przez Agatę Tuszyńską w odkrycie prawdy, a potem zastanówmy się nad niezwykłym losem Wiery Gran.
Oskarżona: Wiera Gran to napisana przepięknym językiem jednej z najniezwyklejszych polskich artystek, o których już się niestety nie pamięta. Przeszłość przeplata się tu z teraźniejszością, wspomnienia Wiery z uwagami Agaty Tuszyńskiej. Uwagę przykuwają niesamowite zdjęcia, idealnie oddające nastrój Warszawy tamtych lat. Jednak to życie Wiery Gran najbardziej zasługuje na dłuższą uwagę czytelnika. Po prostu warto!
April 14, 2011
Zabrałam się za tę książkę pół roku po spotkaniu z Agatą Tuszyńską w związku z premierą biografii Wiery Gran. I tak jak kiedyś napisała sama Tuszyńska o Singerze - że Singer nie chciałby spotkać Szekspira osobiście, bo ceni za bardzo jego dramaty, zaś na żywo okazałby się pewnie rozczarowującym,małostkowym człowiekiem - coś w tym jest, bo po spotkaniu z Tuszyńską jakoś straciłam zapał do jej książki. Tymczasem teraz, kiedy lekturę mam już za sobą, jestem całkiem nią zachwycona. Na spotkaniu miałam wrażenie, że dziennikarka zawłaszcza historię Wiery Gran, tak bardzo się w nią wczuwa, że granica między bohaterką a autorką za bardzo się zaciera, bałam się, że opowieść o losach Wiery będzie trochę (bardzo?) zmanierowana. Okazało się jednak, że Tuszyńska mnie zaczarowała, wciągnęła w ten skomplikowany świat, zadała pytania i wcale na nie nie odpowiedziała, wcale mnie nie przekonała o niewinności czy tez winie pieśniarki z getta, a wręcz od początku nie miała takiego zamiaru. Wiera Gran wydaje mi się teraz jeszcze bardziej tajemnicza, niejednoznaczna, nawet do końca nie wiem czy wzbudzająca moją sympatię.. Jest w tej książce mnóstwo wątków i pytań bez odpowiedzi, o starość, o samotność, o to czy można ludzi w ogóle kiedykolwiek osądzać, czy odsądzać od czci, o skutki niewinnych czasem plotek, o pozycję i ego artysty, o wybory, o pamięć, a nad wszystkie te kwestie są pozostawione bez odpowiedzi, nie ma łatwcyh rozwiązań, a może w ogóle ich nie ma. Polecam serdecznie (byle nie przed snem)
January 8, 2019
One of the subtitles of the book at the bottom of the front cover reads "and a meditation on the nature of collaboration" and this is ultimately what this book explores. When people are thrown into impossible and horrific conditions and not expected to survive, those that do, go through their own kind of survival hell. There were some passages from the book that really summed up the psychology of survivors: "We were silent. Others had fallen silent, as if surviving was a fault. It was passivity that killed the Jews in the ghettos and the camps, they said. But we survived. How?" Another great passage: I cannot read the history of the war objectively because I was one of its subjects. A strange atmosphere has reigned here around us, those who lived through the war, the survivors.
And the one quote we must all live by: I have just learned that you mustn't judge a person as long as you are not in his place.
Vera Gran survived but she was never allowed to live her life as a free person. She was accused of collaborating with the Gestapo and she fiercely denied it in front of courts of law. This drove her to seclusion and a life of loneliness. In a sense, the war lasted her whole life!
And the one quote we must all live by: I have just learned that you mustn't judge a person as long as you are not in his place.
Vera Gran survived but she was never allowed to live her life as a free person. She was accused of collaborating with the Gestapo and she fiercely denied it in front of courts of law. This drove her to seclusion and a life of loneliness. In a sense, the war lasted her whole life!
January 7, 2017
Op z'n minst interessant te noemen...goed om haar te leren 'kennen' in hoeverre dit mogelijk is...
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 1, 2017
A book that shows that the suffering of the Holocaust lived on long, long after WWII was over. Sometimes, the people suffering were victimized by their own people for the rest of their lifes.
October 29, 2013
The redeeming feature of this book, which had me persisting in reading it to the end, was educational,-in revealing a side of WWII I knew little about,-life in the milieu of the Jewish ghetto, how people coped and survived. In that, it succeed.
Beforehand, I'd also not heard of Vera Gran, though I knew of Roman Polanski's film, "The Pianist", and Wladyslaw Szpilman, who, in Vera Gran's story,is vilified.
Otherwise, perhaps this book lost a lot in being a translation. I found it very disjointed, with the author's inserting information, often not in chronological order.
Also, some of the time it was hard to follow whether she was speaking as herself, or as Vera Gran.
While Vera Gran may've been justified in being embittered and defeated at the end, despite being exonerated of Nazi collaboration, the author finds little material with which to evoke sympathy for her subject. Indeed, to paraphrase Vera Gran, the impression of her one is left with is, " I am a difficult person. It has served me well".
February 9, 2018
Książka dla tych, którzy warszawskie getto kojarzą wyłącznie z wydarzeniami z kwietnia 1943 roku, a film "Życie jest piękne" uznają za nieprawdopodobny.
Książka dla tych, którzy uważają, że łatwo jest wskazać katów i ofiary.
Książka otwierająca oczy gwałtownie i ze zdumieniem.
A przy okazji - bardzo dobra biografia fascynującej postaci.
Książka dla tych, którzy uważają, że łatwo jest wskazać katów i ofiary.
Książka otwierająca oczy gwałtownie i ze zdumieniem.
A przy okazji - bardzo dobra biografia fascynującej postaci.
August 11, 2013
The film, "The Pianist" was only half the truth from the arts center of the Warsaw Ghetto! The film leaves Vera out intentionally. This is a true story with no final judgments on the truth of what happened. It will make you think - and be grateful. Written poetically. Really, really good.
July 22, 2013
This was good, but Tuszynska really shorted the story on its compelling historical context.
May 12, 2014
A very important book, if you are interested in history. A must read!! I certainly am going to look for ather books written by this author.
April 21, 2015
Nie oceniam tej książki od strony zgodności z rzeczywistością. Agata Tuszyńska świetnie jednak pisze...
January 8, 2019
Non mi è piaciuta troppo la scrittura.
M'ha colpito invece la storia e certi aspetti del dopo guerra legati alle accuse tra i sopravvissuti che non conoscevo e di cui non avevo mai letto
M'ha colpito invece la storia e certi aspetti del dopo guerra legati alle accuse tra i sopravvissuti che non conoscevo e di cui non avevo mai letto
March 6, 2019
Vera Gran's life reads as a tragedy that stretches over decades. Agata Tuszynska managed to interview Vera in the last few years of her life, and slowly built up a rapport -not quite a friendship.- that ended when Vera died in 2009. At this time Vera was living in a tiny flat in Paris, a paranoid recluse, surrounded by memorabilia from her days as a famous Jewish Polish singer, who survived the Warsaw Ghetto.
The narrative is disjointed, and not followed in a standard timeline. The writer seems keen to avoid a typical 'biography' format. But the salient points of Vera's life are followed, Her rise in 1930's Poland to become a famous singer, who managed to reach the Soviet occupied Poland in 1939. Vera returned to Warsaw and lived in the Jewish Ghetto. She became a popular singer in Cafe Sztuka, famous for its high calibre singers, musicians and cabaret artists . Accompanying her on piano was Wladyslaw Szpilman. The cafe was closed when the deportations east began in the Summer of 1942. On 2nd August 1942, Vera managed to leave the Ghetto, her mother and sisters remained behind to be deported. She survived pretending to be an Aryan Christian, married to a doctor.
In 1945 Vera found that in post war Poland, she was accused of having been a collaborator. And one of her leading opponents was Wladyslaw Szpilman,. The rest of her life was overshadowed by these claims.....a series of inquiries found that they were unsubstantiated. The feud with Szpilman worsened , with Vera claiming that she had witnessed him working with the Jewish Police in the Ghetto helping them rounding up Jews to be deported East. Leaving Poland and eventually settling in Paris was not enough to end the animosity. Accusations persisted every time Vera's career prospects began to revive, the accusations of being a 'gestapo whore' even disrupted her attempts to perform as far away as Venezuela and Israel.
As Szpilman's fame increased culminating in 'The Pianist' movie directed by Polanski in 2002, Vera Gran's obsessive paranoia and bitterness accelerated. Both are now dead and posthumously Szpiiman seems to have succeeded.
The writer meticulously goes through the accusations against Vera, and demolishes them whenever she can. It is apparent that this book is trying clear Vera's name, and has incurred the wrath of people who admire Szpilman in the process. And it has to be said that Vera's counter accusations remain completely unproven.
It is worth reading for any interested in the Warsaw Ghetto and how its awful legacy remained to torment survivors.
The narrative is disjointed, and not followed in a standard timeline. The writer seems keen to avoid a typical 'biography' format. But the salient points of Vera's life are followed, Her rise in 1930's Poland to become a famous singer, who managed to reach the Soviet occupied Poland in 1939. Vera returned to Warsaw and lived in the Jewish Ghetto. She became a popular singer in Cafe Sztuka, famous for its high calibre singers, musicians and cabaret artists . Accompanying her on piano was Wladyslaw Szpilman. The cafe was closed when the deportations east began in the Summer of 1942. On 2nd August 1942, Vera managed to leave the Ghetto, her mother and sisters remained behind to be deported. She survived pretending to be an Aryan Christian, married to a doctor.
In 1945 Vera found that in post war Poland, she was accused of having been a collaborator. And one of her leading opponents was Wladyslaw Szpilman,. The rest of her life was overshadowed by these claims.....a series of inquiries found that they were unsubstantiated. The feud with Szpilman worsened , with Vera claiming that she had witnessed him working with the Jewish Police in the Ghetto helping them rounding up Jews to be deported East. Leaving Poland and eventually settling in Paris was not enough to end the animosity. Accusations persisted every time Vera's career prospects began to revive, the accusations of being a 'gestapo whore' even disrupted her attempts to perform as far away as Venezuela and Israel.
As Szpilman's fame increased culminating in 'The Pianist' movie directed by Polanski in 2002, Vera Gran's obsessive paranoia and bitterness accelerated. Both are now dead and posthumously Szpiiman seems to have succeeded.
The writer meticulously goes through the accusations against Vera, and demolishes them whenever she can. It is apparent that this book is trying clear Vera's name, and has incurred the wrath of people who admire Szpilman in the process. And it has to be said that Vera's counter accusations remain completely unproven.
It is worth reading for any interested in the Warsaw Ghetto and how its awful legacy remained to torment survivors.
June 11, 2024
Cantar para entretener, cantar para olvidar, cantar para sobrevivir.
Wiera siguió cantando como forma de evitar el mismo destino que el resto de su familia, pero, ¿acaso no hubiese sido mejor dejar de cantar?
Una vida llena de acusaciones, de culpa, de desconfianza y de incertidumbre; una vida huyendo, vagando, en busca de un hogar; una vida acusada, señalada, ignorada y ninguneada; ¿acaso eso es vida?
La autora narra con cierto carácter biográfico la vida de Wiera Gran, como la verdadera guerra de la artista comenzó a partir de 1945, tras ser señalada de colaboración con el régimen nazi.
Wiera siguió cantando como forma de evitar el mismo destino que el resto de su familia, pero, ¿acaso no hubiese sido mejor dejar de cantar?
Una vida llena de acusaciones, de culpa, de desconfianza y de incertidumbre; una vida huyendo, vagando, en busca de un hogar; una vida acusada, señalada, ignorada y ninguneada; ¿acaso eso es vida?
La autora narra con cierto carácter biográfico la vida de Wiera Gran, como la verdadera guerra de la artista comenzó a partir de 1945, tras ser señalada de colaboración con el régimen nazi.
October 7, 2019
Zgodba obtožene Wiere Gran, poljske pevke judovskega rodu dokazuje, da se zgodovina včasih kruto spozabi in poseže v usodo "zgolj prisotnih" v času vojnega kaosa. O njenem spremljevalcu na klavirju Szpilmanu je Roman Polanski posnel uspešen film (Pianist), Granova pa se je morala skorajda povsem sama do smrti leta 2007 otepati prisotnih lažnih obtožb in klevet o kolaboraciji z gestapom v varšavskem getu.
April 24, 2020
Wstrząsająca. Wieloaspektowa. Tragiczna. Autorka w niesamowicie dojmujący sposób przedstawia tragiczne, burzliwe losy Wiery Gran. Przy okazji pokazuje jakie piekło oskarżeń i polowania na czarownice, jakie zgotowali sobie nawzajem Żydzi, którzy przeżyli wojnę. Lektura daje bardzo dużo do myślenia i w pytajnik zamienia rzeczy, którde do tej pory wydawały się jednoznaczne. Nie jest to łatwa ani przyjemna książka, ale warto po nią sięgnąć.
February 3, 2019
Al principio es poco interesante, conforme se avanza la información es totalmente atractiva y te hace dudar de lo que se conoce del famoso Pianista del gueto de Varsovia. Son solo hipótesis pero nos hace caer en cuenta que también eran seres humanos y no solo víctimas, es decir como cualquier ser humano buscar sobrevivir.
April 10, 2023
Dlaczego biografie Tuszyńskiej są tak niedoceniane? Ta autorka potrafi odmalować szeroki kontekst, nie tylko tytułową postać. W tym przypadku mamy fascynującą historię o tym jak plotki zniszczyły piękna i utalentowaną, młodą kobietę. Tuszyńska stawia pytania, ale wyciąganie wniosków pozostawia czytelnikowi. Świetna!
April 17, 2023
Muy profundo y desgarrador, aunque demasiada decoración que hacía perder el hilo en ocasiones
September 6, 2023
Ciężka książka, z pewnością kiedyś do niej jeszcze wrócę aby na nowo dowiedzieć się historii tej kobiety.
April 5, 2025
Trudna, poruszająca historia życia i kariery Wiery Gran. Budzi wiele pytań...
May 14, 2025
Para comenzar, creo que vale la pena transcribir lo que dice la autora sobre la protagonista de este libro, biográfico, por cierto. En el final, indica: “Admiro su combatividad y su determinación. Intenté escucharla y aliviarla. Sin la participación de Wiera Gran, este libro no habría existido. Sin su permiso, su presencia, las conversaciones de horas, los monólogos, no habría podido acercarme a su mundo y a su secreto”; y es que el libro transita entre un ir y venir de conversaciones, en las que la protagonista abre su corazón para comentar qué fue lo que sucedió; las razones por las cuales, a pesar de haber sobrevivido, su aflicción siguió; y los motivos por los cuales tuvo que dejar de cantar.
Ahora, mi primera y, tal vez, única crítica: La parte introductoria me pareció espeluznante, para nada entretenida. Si la intención de la autora era atrapar al lector con esa entrevista entre ella y Wiera, una mujer ya entrada en años que, en ese momento, demuestra poca lucidez mental, creo que consigue lo contrario. Un llamado de atención: no todos los lectores tienen paciencia, con un inicio así más de uno hubiese dejado la lectura. No lo hice, no lo acostumbro a hacer… pero el que lo haga se perdería una buena obra.
¿Qué fue lo que salvó a Wiera de la muerte?, ¿qué le permitió sobrevivir siendo judía? A pesar del relato hecho por la escritora, sigue quedando un manto de duda sobre las razones por las cuales ella sí pudo sobrevivir. A pesar de los múltiples juicios en los que fue declarada inocente, que todas las pruebas (la mayoría indirecta fundamentada en testimonios) no pudieron demostrar su culpabilidad, pareciera, como seres humanos, imposible convencernos de su inocencia. Queda la duda: Porqué ella sí y los otros no. Los otros, millones de personas. Porqué ella sí, sobrevivió, cantó y logró contar su historia, y los otros, no… Yo, que quisiera pensar bien de la raza humana, tengo en cuenta lo que narra la escritora: la belleza de Wiera, su carácter, su forma de actuar, eran distintos, y, esos atributos, todos juntos, tienen la posibilidad de conjurar situaciones diferenciales. Se salvó porque era distinta. Ahora, también reconozco la fuerza del destino, la suerte, cómo juega ésta en nuestras vidas. No se debe preguntar el por qué yo no o el por qué yo sí, así funcionan las cosas, hay que vivir con lo que se nos da, con lo que no podemos controlar y, en consecuencia, esperar que juegue a favor, como le paso a ella. Tampoco se puede olvidar, de lo narrado, que la salvó el amor que por ella profesó un hombre. Un supuesto católico que, al parecer, fue el mejor actor del lugar. Un médico que consiguió que ella saliera del gueto, a pesar de tener que dejar a su mamá y a sus hermanas (El dolor de no haber sabido nunca qué llegó a pasar con ellas).
Y de eso no trata la historia. No es el cómo o el por qué sobrevivió. Es sobre lo más duro que tuvo que pasar. Y planteo tres hipótesis para que, el que lea el libro, pueda escoger: Lo más duro fue ser marcada con esa estrella que le obligaban a todos los judíos y los correlativos padecimientos que tuvo que pasar. O lo más duro es haber tenido que dejar de hacer lo que más quería, aquello por lo cual vivía, que era cantar. O lo más duro, y yo me inclino por esta última opción, es haber tenido que cargar la marca que su misma comunidad judía le impuso como “colaboradora”, porque ellos, así como en este escrito con antelación, se preguntaron cómo ella había podido salvarse y los otros no, tenía que ser una colaboradora de la Gestapo, no veían otra opción.
Es la historia sobre el éxodo de una mujer. Reconocida como cantante, hermosa, una vedette de época. Una mujer que tuvo que recorrer muchos países para volver a iniciar, pero que, en razón a esa estrella ahora impuesta por su mismo pueblo, nunca pudo volver a vivir. El tema con Szpilman (el pianista, sí el de la película de Polanski) es fundamental. Porque fue ese respetado caballero, el que tanto nos hizo sufrir, quien nos hizo aflorar la empatía, quien la señaló de ser colaboradora de la Gestapo, de ser una judía que aventaba a los demás. Y ese es el karma de la cantante, jamás pudo hacer nada importante porque, a donde llegó, fue tachada de enemiga.
Ante la importancia del personaje, tuve que buscar su música para oírla y, claro, es impresionante, la Piaf polaca, una voz con sentimiento. Lástima por lo que tuvo que pasar. El libro me ha gustado a pesar del inicio.
Ahora, mi primera y, tal vez, única crítica: La parte introductoria me pareció espeluznante, para nada entretenida. Si la intención de la autora era atrapar al lector con esa entrevista entre ella y Wiera, una mujer ya entrada en años que, en ese momento, demuestra poca lucidez mental, creo que consigue lo contrario. Un llamado de atención: no todos los lectores tienen paciencia, con un inicio así más de uno hubiese dejado la lectura. No lo hice, no lo acostumbro a hacer… pero el que lo haga se perdería una buena obra.
¿Qué fue lo que salvó a Wiera de la muerte?, ¿qué le permitió sobrevivir siendo judía? A pesar del relato hecho por la escritora, sigue quedando un manto de duda sobre las razones por las cuales ella sí pudo sobrevivir. A pesar de los múltiples juicios en los que fue declarada inocente, que todas las pruebas (la mayoría indirecta fundamentada en testimonios) no pudieron demostrar su culpabilidad, pareciera, como seres humanos, imposible convencernos de su inocencia. Queda la duda: Porqué ella sí y los otros no. Los otros, millones de personas. Porqué ella sí, sobrevivió, cantó y logró contar su historia, y los otros, no… Yo, que quisiera pensar bien de la raza humana, tengo en cuenta lo que narra la escritora: la belleza de Wiera, su carácter, su forma de actuar, eran distintos, y, esos atributos, todos juntos, tienen la posibilidad de conjurar situaciones diferenciales. Se salvó porque era distinta. Ahora, también reconozco la fuerza del destino, la suerte, cómo juega ésta en nuestras vidas. No se debe preguntar el por qué yo no o el por qué yo sí, así funcionan las cosas, hay que vivir con lo que se nos da, con lo que no podemos controlar y, en consecuencia, esperar que juegue a favor, como le paso a ella. Tampoco se puede olvidar, de lo narrado, que la salvó el amor que por ella profesó un hombre. Un supuesto católico que, al parecer, fue el mejor actor del lugar. Un médico que consiguió que ella saliera del gueto, a pesar de tener que dejar a su mamá y a sus hermanas (El dolor de no haber sabido nunca qué llegó a pasar con ellas).
Y de eso no trata la historia. No es el cómo o el por qué sobrevivió. Es sobre lo más duro que tuvo que pasar. Y planteo tres hipótesis para que, el que lea el libro, pueda escoger: Lo más duro fue ser marcada con esa estrella que le obligaban a todos los judíos y los correlativos padecimientos que tuvo que pasar. O lo más duro es haber tenido que dejar de hacer lo que más quería, aquello por lo cual vivía, que era cantar. O lo más duro, y yo me inclino por esta última opción, es haber tenido que cargar la marca que su misma comunidad judía le impuso como “colaboradora”, porque ellos, así como en este escrito con antelación, se preguntaron cómo ella había podido salvarse y los otros no, tenía que ser una colaboradora de la Gestapo, no veían otra opción.
Es la historia sobre el éxodo de una mujer. Reconocida como cantante, hermosa, una vedette de época. Una mujer que tuvo que recorrer muchos países para volver a iniciar, pero que, en razón a esa estrella ahora impuesta por su mismo pueblo, nunca pudo volver a vivir. El tema con Szpilman (el pianista, sí el de la película de Polanski) es fundamental. Porque fue ese respetado caballero, el que tanto nos hizo sufrir, quien nos hizo aflorar la empatía, quien la señaló de ser colaboradora de la Gestapo, de ser una judía que aventaba a los demás. Y ese es el karma de la cantante, jamás pudo hacer nada importante porque, a donde llegó, fue tachada de enemiga.
Ante la importancia del personaje, tuve que buscar su música para oírla y, claro, es impresionante, la Piaf polaca, una voz con sentimiento. Lástima por lo que tuvo que pasar. El libro me ha gustado a pesar del inicio.
November 29, 2021
Es un libro complicado de leer. Por un lado, (y tal vez sea la traducción), a veces es confuso saber quién habla. Por otro, la cuestión que acosa y arruina la vida de Wiera Gran, su supuesto colaboracionismo con los nazis, nunca se establece claramente, pero ella sigue sufriendo este acoso gran parte de su vida, por lo cual desarrolla un cuadro paranoide, que a su vez dificulta el entenderla. Es como un cuadro de pesadilla, donde nada está claro y de todos los rincones surgen miedos y amenazas, más o menos claros, más o menos concretos.
Es una lectura difícil y dolorosa. Es doloroso recordar el nazismo, el gueto de Varsovia, los trenes de la muerte, saber que los mismos judíos entregaban a otros judíos para ser deportados a los campos de exterminio. Es doloroso ver a una mujer joven, bella y talentosa volverse una víctima de su propia gente, que a golpe de chismes y maledicencia acaban con su carrera (que era lo único que realmente le importaba, después de perder a toda su familia en el Holocausto). Es doloroso ver a una mujer envejeciendo, cada vez más amargada por esta persecución. Es terrible ver su paranoia.
Leer este libro es todo un ejercicio de empatía. Wiera Gran no es un personaje con el que yo haya podido empatizar fácilmente. Y sin embargo, su historia es tremenda.
Postdata: no minimicemos el poder de las palabras, el poder de la calumnia y del chisme. Con esta vida como ejemplo podemos ver el potencial destructivo que tienen.
Es una lectura difícil y dolorosa. Es doloroso recordar el nazismo, el gueto de Varsovia, los trenes de la muerte, saber que los mismos judíos entregaban a otros judíos para ser deportados a los campos de exterminio. Es doloroso ver a una mujer joven, bella y talentosa volverse una víctima de su propia gente, que a golpe de chismes y maledicencia acaban con su carrera (que era lo único que realmente le importaba, después de perder a toda su familia en el Holocausto). Es doloroso ver a una mujer envejeciendo, cada vez más amargada por esta persecución. Es terrible ver su paranoia.
Leer este libro es todo un ejercicio de empatía. Wiera Gran no es un personaje con el que yo haya podido empatizar fácilmente. Y sin embargo, su historia es tremenda.
Postdata: no minimicemos el poder de las palabras, el poder de la calumnia y del chisme. Con esta vida como ejemplo podemos ver el potencial destructivo que tienen.
April 14, 2017
I had never heard of Wiera Gran before picking up this book. I am happy that a book was published about her that told her side even without some defamation suites years after it was published by Szpilman's descendants. It makes me very angry the way people believe rumors without any basis of fact or truth. It makes me very angry how they just take it to heart that Wiera must have conspired with the Gestapo because of her profession. I am a skeptic of all I read so I do extensive research to find out more. In this case, was Szpilman really such an asshole as Wiera says he was? Did he really help the Jewish Police? Did Wiera only sing for the Gestapo people because she was afraid of she said no, they would kill her? Why was Szpilman so jealous of Wiera? He got his fame in the end. Why did Wiera not do more to save her mother and her sisters? How did she just walk out of the ghetto? Why did she stay that long? Why did not try to escape earlier? I have so many questions that this book does not answer... I like to believe the best of everyone but it was a different time, people were scared for their lives. I do believe Wiera did not conspire with the Gestapo. I do believe Szpilman did not help the Jewish Police. The only word we have of that he was working with the Jewish Police is Wiera's. While many people have defended that Wiera did not conspire with the Gestapo. Why do some many people want to believe the worst of Wiera and only the best of Szpilman?
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 28 of 28 reviews