Conversations with Professor Y

by Louis-Ferdinand Céline, Stanford Luce (Translator)

Hacia fines de 1943, los panfletos antisemitas que Céline había publicado le vuelven como boomerangs en forma de amenazas de muerte: cartas, pequeños ataúdes, granadas y navajas habían empezado a formar parte de la correspondencia que le llegaba a su departamento en París. Céline huye con su mujer a Copenhague, donde es arrestado y sentenciado a pasar dieciocho meses en prisión en el pabellón de los condenados a muerte. Cumplida la pena, con pelagra, eczemas, reumatismos y varios dientes menos, se recluye en una choza al borde del Mar Báltico, y desde allí escribe y prepara su golpe de retorno al centro de la escena literaria francesa.

A comienzos de los años cincuenta, Céline regresa a Francia con el anatema de “desgracia nacional”. Las novelas que lo relanzarían después de siete años de exilio obtienen una pésima recepción crítica y pocas ventas: para la amplia mayoría de la escena cultural francesa, Céline es mala palabra, un personaje execrable sobre el cual debía pesar, como mínimo, la reprobación del silencio. En ese contexto, acechado, escribe las Conversaciones con el profesor Y como estrategia de promoción de sus escritos y defensa de su persona. En diálogo con un personaje imaginario, un típico fantoche celiniano con función de punching ball, Céline explicita cuál fue su contribución decisiva a la literatura francesa: devolver a la escritura la emoción del lenguaje hablado, ventilando el olor a podrido que levanta el cadáver de la lengua. Panfleto cómico y exaltado, megalómano y paranoico, Conversaciones con el profesor Y es el arte poética de Céline, a la vez que un extraordinario contraataque dirigido a un campo literario que lo consideraba acabado, perdido en las brumas de la irrealidad.

Genres: Fiction, France, Literature, French Literature, 20th Century, Novels, Classics

153 pages, Paperback

First published January 1, 1955

About the author

Louis-Ferdinand Céline, pen name of Dr. Louis-Ferdinand Destouches, is best known for his works Voyage au bout de la nuit (Journey to the End of the Night), and Mort à crédit (Death on the Installment Plan). His highly innovative writing style using Parisian vernacular, vulgarities, and intentionally peppering ellipses throughout the text was used to evoke the cadence of speech.

Louis-Ferdinand Destouches was raised in Paris, in a flat over the shopping arcade where his mother had a lace store. His parents were poor (father a clerk, mother a seamstress). After an education that included stints in Germany and England, he performed a variety of dead-end jobs before he enlisted in the French cavalry in 1912, two years before the outbreak of the First World War in 1914. While serving on the Western Front he was wounded in the head and suffered serious injuries—a crippled arm and headaches that plagued him all his life—but also winning a medal of honour. Released from military service, he studied medicine and emigrated to the USA where he worked as a staff doctor at the newly build Ford plant in Detroit before returning to France and establishing a medical practice among the Parisian poor. Their experiences are featured prominently in his fiction.

Although he is often cited as one of the most influential and greatest writers of the twentieth century, he is certainly viewed as a controversial figure. After embracing fascism, he published three antisemitic pamphlets, and vacillated between support and denunciation of Hitler. He fled to Germany and Denmark in 1945 where he was imprisoned for a year and declared a national disgrace. He then received amnesty and returned to Paris in 1951.

Kurt Vonnegut, Jr., Henry Miller, William Burroughs, and Charles Bukowski have all cited him as an important influence.

Translated Profiles:
Луи-Фердинанд Селин

Reviews

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

خب مثل اینکه تا بوده اینطوری بوده که مردم از رمان های عامه پسند عاشقانه و روانشناسی زرد بیشتر خوششون میومده و داستان های سرراست رو بیشتر از پیچیده دوست داشتن. تا اونجا که حتی صدای سلین هم دراومده بوده. پس شاید نباید ماهم خیلی فشاری بشیم چون حتما تا انقراض بشر وضع همینطوریه.
حالا اصل ماجرا.

گفتگو هایی با پروفسور ایگرگ، همون چیزیه که از سلین انتظار دارید، با این تفاوت که اینبار علاوه بر فحش دادن و رک گویی های تیز، ایشون لطف کرده و اون قسمت کمتر شناخته شده از خودش یعنی شوخ طبعیش رو هم بولد کرده و به رخ کشیده.

شاید برای علاقمندان سلین جذاب باشه که بدونن این کتاب چرا متولد شد.
شرایطی رو تصور کنید که بعد از جنگ جهانی دوم، این نویسنده فرانسوی به خاطر تفکرات فاشیستی و نوشته های همدلانه اش با هیتلر، مجبور به ترک کشور شده و یکسال و نیم توی دانمارک زندانی بوده؛ تا اینکه در نهایت بعد از عفو عمومی  در سال ۱۹۵۱ به فرانسه برگشته. اما حالا نه تنها ازش استقبال که نمیشه هیچ، ملت ازش متنفر هم شدن و کتاب هاش خونده نمیشه. هر نویسنده معمولی ای حتما توی این موقعیت خودشو میبازه و گوشه نشین میشه یا خودکشی شرافتمندانه میکنه، هر نویسنده ای بجز سلین چون اون نابغه اس و تهدید رو تبدیل به فرصت میکنه. بنابراین سلین میاد و یک مصاحبه تخیلی بین یک نویسنده و مصاحبه گر می‌نویسه که ویترین خیلی خوشگلی از سبک، نبوغ و لحن خاص خودشه.
این کتاب در حقیقت شاهکار نابیه که سلین باهاش خودشو برای مخاطبینش پرزنت میکنه، مخاطبینی که یا اون رو نمی‌شناسن و یا مخاطبینی که ازش ناامید شدن. 
سلین خودشو توی این کتاب بعنوان یک نویسنده به ریشخند گرفته اما در اصل داره به شرایط سخت زندگی خودش بعنوان نویسنده انتقاد می‌کنه و صابون انتقادش رو به تن ناشرین گردن کلفت و سودجو هم میماله.
خب، اون موفق میشه در نهایت، حداقل اینکه ما اینجاییم، عاشقشیم و کتابشو با لذت میخونیم :)

[Sepehr · Rating 3 out of 5]

بخش اول این متن شاید بی ارتباط به کتاب باشد اما شاید مخاطبش شما باشید، پس اگر امکانش را دارید، بخوانید.

دیر زمانی است که دغدغه‌ای شاید نه چندان بزرگ اما به قدر کفایت مهم ذهنم را درگیر کرده که برای بیانش در این فضا، چشم انتظار حوصله‌ی کافی برای نوشتن و قرارگاه مناسبی برای انتشارش بودم که فکر می‌کنم به عنوان بخشی از ریویوی کتابی از سلین، توجیه مناسبی برای این کار بود که شاید بتوانم عصبانیتم را بیان کنم.
جوی که غالبا از قدیم نه تنها در فضای کتابخوانی ایران، بلکه حتی در محافل ادبی این مملکت هم رایج بود، برخوردهایی احساساتی و شخصی و حاشیه‌رو با ادبیات و هنر بوده و هست. رویکردی که کمترین اعتنا را به نقد اساسی و تحلیل دارد. با گذر زمان این برخوردها تحلیلش کمتر و ادایش بیشتر شد و گذشت و گذشت تا رسیدیم به اینجا، به این فاجعه. فضای مجازی و الگوریتمش، امکان‌هایی به ما داد اما چیزهای بیشتری از ما گرفت که گویا برای بسیاری طبیعی یا علی السویه بود اما برای من نیست. هر چقدر حضور در این فضا طولانی‌تر شد، جدیت کمتر جدی گرفته شد و نبود چارچوب، راه را برای کاهلی و ابتذال بیشتر و بیشتر باز کرد که در نهایت هم به اینجا ختم شد؛ زیبایی‌های بصری و ارائه‌های مبتذل، از مشتی کودن و بیسواد سلبریتی‌های کتابی ساخت و اینستاگرام را قرق کرد. همینکه عده‌ی قابل توجهی دنباله‌روی چنین فضای شیتان پیتان و ادا محور هستند و اصلا هم کم نیستند به قدر کافی است بار است اما فعلا بماند برای بعد.
زمین بعدی و تخصصی این قضیه گودریدز است که منبع انتخاب کتاب بسیاری از مخاطبینی است که یک درجه حرفه‌ای‌ترند یا دوست دارند حرفه‌ای باشند. گودریدز این امکان را به ما داد که با دوستانی از سراسر دنیا حشر و نشر داشته باشیم و در عین حال فضای افسرده‌ی شایع و میل به بروز و خود افشاگری پدیده‌ی جدید در حال تکثیری را رقم زد که بنظرم معضل جدیدی برای فعالیت این قشر خواهد بود. اینجا فضای آزاد و نامحدودی است، هرچه دل تنگت میخواهد بنویس، از برخورد بسیار شخصی با اثر تا ریویوی ماشینی، اما اولویت با «اثر» است. چیزی که اخیرا بسیار میبینم آه و ناله‌ها و احساساتی‌گری‌هایی کاملا خالی از محتوایی ارزشمند و بی‌ارتباط به کتاب است که انگار تابوشکنی محسوب می‌شود و البته طرفدارانی هم دارد. قشر کتابخوان، چه بخواهد چه نخواهد، شاید رهبر یا از ما بهتران نباشد، اما مسئول است. مسئول اینکه حداقل تا میتواند برای فرهنگ و نقد بکوشد. شاید این دیدگاهی سنتی و به غایت بید زده‌ای باشد ولی من ترجیحش می‌دهم. همیشه مبتذل‌ترین‌ها در صدر جدول بوده‌اند، در صدر فروش، مخاطب و ... . الان هم تفاوتی ندارد. گاهی در همین پلتفرم آدم‌های پنج سانتی‌متری را می‌بینیم که از صدقه سری یک مشت بی‌اعتماد به نفس مجیزگو الان توهم ارتفاع پنج متری دارند و خودشان را در حد یک نویسنده عظیم‌الشان می‌بینند. این خطرناک است، قرار نیست همه‌چیز را شل بگیریم، توصیه می‌کنم که این غرقاب‌های کوچک را جدی بگیرید و در تله این رخوت و بت‌سازی و سانتی‌مانتالیزم نیافتید که از سازندگی دورتان خواهد کرد. اگر نظری چه موافق چه مخالف دارید برایم بنویسید.
والسلام.

و اما سلین

من فکر می‌کنم اگر سلین کتاب گفتگوهایی با پروفسور ایگرگ را نمی‌نوشت دیوانه می‌شد. استیصال و عصبانیت خارج از حد سلین را به وضوح می‌توان در این کتاب دید که مشخصات مهم‌ترین دلیل برای عالی نبودن این کتاب است. سلین جنگ دیده، تبعیدی، زندانی شده به سرزمینش بازگشته در حالی مغضوب و منفور عالم و آدم شده. اویی که زمانی همه سفر به انتهای شب را همچون انجیل جدید به دست می‌گرفتند و با آن به اینور و آن‌ور می‌رفتند، الان نویسنده‌ی یاغی را اخ و تف می‌کنند و منکرش می‌شوند. طبیعی است که خارج شدن از چنین فضای پر فشاری برای یک نویسنده نوشتن است، اما سلین این کتاب را جوری نوشت که انگار یک مرفین دم آخری بود نه یک درمان طولانی. در واقع سلین این کتاب را ننوشت این کتاب را فریاد زد. او گفت و گویی خیالی با یکی از نمایندگان احمق‌ها خلق کرد و حرف‌های دلش را زد و همه‌ی دق و دلی‌هایش را سر کاغذ خالی کرد، اما بدون داستان و بدون ایجاد زمینه‌ی لازم. بنابراین مشخص است که اصلا کتاب مناسبی برای برخورد اول با سلین نیست هرچند کوتاه است اما برای درکش ( و نه لذت بردن از آن ) باید مفصل با سلین آشنا بود.

شهریور هزار و چهارصد و سه

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

In between writing laborious fictionalised memoirs of wartime and harping on the theme of man’s irredeemable beastliness, Céline cut loose with this flippant ramble on the mediocrity of the French literary establishment in the 1950s. Talking to the soi-distant Professor Y, the fictional Louis leads the staid cacademic around a park, torturing him with insults on his unread manuscript with Gallimard, while offering up a sort of manifesto of his own literary “gimmick”, i.e. his singular style, i.e. the coruscating vernacular rantings in long paragraphs besieged by ellipses, where clauses to and fro like hiccups in the halls of hell. Céline’s commitment to only writing the things other writers would leave out, and rubbing the reader’s nose in them with a maniacal cackle, is aflame in this one, all the while cheekily laying the foundations for the explosion of literary creativity that followed in 1960s France.

[ArturoBelano · Rating 3 out of 5]

"Salonlar, piyasalar, sanat sevicileri."

Celinden başta edebiyat olmak üzere sanatın tüm puf koltuklardaki ağır abilerine ...' larını da yanına alarak savurduğu kallavi küfürler demeti... Temel dürtüsü daha fazla kar olan yayınevi patronları ile temel dürtüsü akademide koltuk, nobelde ödül ve daha fazla tanınırlık olan " coşkun duygulanımların" üstadı büyük yazarların piyasa koşullarında hizaya girmesi ile doğan edebi bokun cilasına dökülen boya... Proust tarzı, hugo tarzı, baudillard tarzı kopyanın kopyasına verilen sıfır notu...

Yıl sonuna kadar Yolculuk( ikinci kez) ve Taksitle Ölüm'ü bitirmeyi planlıyordum, onlara geçmeden Profesör Y ile ısınma hareketlerine başladım. Metin kendi içinde kurgusal bir bütünlüğe sahip olsa da ben metni Celinevari piyasa karşıtı bildiri olarak okudum ve bu yanıyla beğendim. Belki biraz daha kısa olsa kimi tekrarlardan kurtulmuş olurdu.

Kitabı okurken bizim edebiabilerablalarpiyasası gözümde canlandı, kitapları daha çıkmadan verilen pazar röportajları, kitap eklerlerinde tam sayfa ilanlar, yayınevine yakın kanaldan yapılan güzellemer falan. Bir de Yeraltı filminde Muharrem'in içki masasında çektiği söylev, "nobel de alırsın, Oscar da verirler."

[پیمان عَلُو · Rating 5 out of 5]

سلین در صفحه اول کتاب می‌نویسد:




‏ بحران افت فروش کتاب چنان جدی است که گریبان کتابفروشی‌ها را گرفته.مبادا حتی یک صفر از این تیراژ‌های دروغینِ ١٠٠،٠٠٠ و ٤٠،٠٠٠ نسخه‌ای را باور کنید! حتی ۴۰۰ تایی را!... این تنها خدعه‌ای‌ست برای جلب ساده‌لوحان! افسوس! زنهار!...فقط “داستان‌های عاشقانه و داستان‌هایی تو این مایه‌هاست”...که فروششان خیلی بدک نیست!... و البته تا حدودی هم “داستان‌های دنباله‌دار”... و “ مجموعه داستان‌های پلیسی”...راستش،کتاب دیگر خریدار ندارد ...دوره زمانهٔ بدی شده!...سینما،تلوزیون ،لوازم خانگی،اسکوتر‌ها،اتومبیل‌های ۲،۴،۶ اسب بخار،به فروش کتاب سخت زیان‌ رسانده‌اند...و تازه،کالاهای “قسطی” هم هستند،تصورش را بکنید! و تعطیلات آخر هفته!...و آن تعطیلات دلپذیر دو ماه یکبار ،سه ماه یکبار!... و سفر‌های دریایی دل انگیز!...درود بر شما ای خانواده‌های کم در آمد!...این بدهی‌ها را ببینید!...دیگر یک پاپاسی هم نمانده!...پس امکان خرید کتاب نیست!...«مسلما کتاب راحت‌ترین چیزی است که می‌توان قرض داد»!...در این‌که یک کتاب دستکم بیست...بیست و ‌پنج‌تایی خواننده دارد شکی نیست...وای،فرض کنیم ،نان یا ژامبون،یک برش از آن که می‌تواند این چنین شما را خشنود گرداند،بیست ...
بیست و پنج مصرف کننده داشته باشد!چه نعمت خدا‌داده‌ای!...
معجزه سهیم شدن در نان برای شما رؤیای زیبایی‌ست،اما معجزه سهیم شدن در کتاب‌ها،و بالطبع کار بی‌اجر نویسنده براتان علی‌السویه است.

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Céline's Conversations with Professor Y is a bizarre literary oddity, but it's one that I very much enjoyed. Regardless of the fact that he was probably an asshole and not somebody you would like as a friend, there is no doubt he sure could write. His style was all his own, and it's no surprises he had influenced many future writers. He didn't fare too well after World War II, given his fascist sympathies and returned to France in 1951, after being amnestied. His works weren't exactly made to feel welcome. So, what to do then? How about write a fictional interview in which he explains himself and his genius. Since Céline just can't stop being Céline, the result is an over-the-top literary joyride! Knowing he wouldn't be able to endear himself with those literary circles, as well as the public, he tones down the politics, but otherwise it's Céline alright.

Céline, the narrator has trouble finding a suitable interviewer, and finally settles on a sucker willing to play the role, a proper antagonist. He's not an ideal foil, but that's part of Céline's point. Who can keep up with the author so misunderstood and underappreciated? The man he styles as Professor Y is, in fact, revealed to be a Colonel Réséda less than a third of the way into the book; it's no surprise, either, that he also has a manuscript he hopes to see get published. Céline constantly badgers him about not taking notes, and not paying attention. Ultimately, of course, he doesn't even let the interviewer's account stand, as this is his own version, Céline's recollection of the dialogue, along with his asides. For Céline there aren't two sides to an issue, or a conversation. He simply can't imagine it from the other's point of view.

This book is less of an angry rant like some of his other works, and it's not far off from even being joyful. But it's still Céline, his distinctive style remains, he will still provoke, and piss people off, just this time maybe he didn't wake up on the wrong side of the bed. A fun read.

[باقر هاشمی · Rating 4 out of 5]

فکر می کردم سلین این کتاب رو قبل از «سفر» نوشته اما فهمیدم بعد از «سفر» نوشته. این کتاب به نوعی یک دفاعیه از سلین در برابر سبکی که ابداع کرده، است. دفاع از جملات کوتاه، دفاع از سه نقطه و نفی هر چیزی جز این ها.
ترجمه اش خوب نبود. خود کتاب هم به نظرم جزو کتابهای ادبیات قلّابی بود. چیزی که داستان نیست رو به صورت داستانی بیان کنی یعنی ادبیات قلّابی. چیزی که شعر نیست رو در قالب شعر جا بزنی، یعنی ادبیات قلّابی. این کتاب از اون نوع بود.

[Arash · Rating 4 out of 5]

_
گفت و گوهایی با پروفسور ایگرگ را در بازه ی زمانی سه هفته ای خواندم، به رغم حجم کمش پر از حرف است، حرفهایی پر از درد و انتقاد و سهمگین.
حال چرا نامِ پروفسور ایگرگ است؟ سِلین به واسطه اعتقادات و نوشته هایش از جانب روزنامه نگاران و خبرنگاران بایکوت شده بود، کسی راضی نبود تا با او به گفت و گو بنشیند، سِلین به طنز و کنایه در این کتاب دلیل این عمل را نداشتن چهره زیبا و صورتِ خشن و ترسناک خودش می داند که مناسب جلد مجلات و روزنامه ها نیست، به همین سبب، خود در دو نقش فرو می رود، یکی سِلین و دیگری پروفسور ایگرگ، این ایگرگ می توانست هر کسی باشد ولی چه کسی بهتر از خودِ آدمی خویشتنِ خویش را می شناسد؟ بهترین منتقد هر شخص، خود اوست.
سِلین با لحن و زبان تند و نیش دارش به همه می تازد، از ناشران که به دنبال سود و منفعت خویش اند تا مردمی که کتاب نمی خوانند و به دنبال کتاب ها و نوشته های سطحی هستند تا نویسندگانی که با "زیبا نویسیِ افراطی" خزعبلاتی را به خورد جامعه و خواننده می دهند تا کتاب هایشان به فروش بیشتر برسد. او همچنین شدیدا به آکادمی ها و جوایز و منتقدان و داورانش می تازد، از گنکور تا نوبل علی الخصوص ژان پل سارتر،به زعم وی، همه این جوایز بی ارزش است و صرفا بَزَک و دوزَکی است برای نویسندگانی که به "زیبا نویسیِ" افراطی روی می آورند. به عقیده سلین ارزش و مقام سینما و تصویر هم به شدت پایین آمده چون فیلم ها و فیلم نامه ها هم اقتباسی از همین "زیبا نویسیِ افراطی است".
سِلین از تبعید و حبس و فقرش می گوید، از تیراژ پایین کتابهایش که منتقدان را مسبب این امر می داند چون به او انگ های ناروایی زده اند و همین امر، علت نفروختن کتاب های اوست، مردمانِ دهن بین و بدون اراده ای که از حرف ها و نظرات عده ای کورکورانه پیروی و دنباله روی می کنند.
در حِین این مصاحبه، پروفسور ایگرگ به سلین رحم نمی کند و بدترین سخنان و عبارات را برای او به کار می برد و بسیار پیش می آید که سِلین عصبانی شود، پروفسور چنان مبهوت کلمات سِلین قرار می گیرد و مسخ او می شود به گونه ای که اختیار ادرارش را از دست می دهد و آن را در لباسش خالی می کند، در نهایت هم پروفسور، که حال سلین او را سرهنگ می نامد، مجنون و گیج و حیران، به دنبال فرار و فرافکنی است.
کتاب کاملا گفت و گو محور است و بدون لحظه ای توقف به مانند رگبار بر سرِ مخاطب فرو می آید و گاه با برخورد این رگبار بر تنِ خود احساس درد و زخم می کند. سِلین با آن سبک و نوشتار و هنر، خود را یک مخترع می داند، مخترع سبکی نوین که هیچ کس نمی تواند مانندش را بنویسد، همین است که او را از همه نویسنده ها جدا می کند. او همه چیز را آنگونه که هست می بیند و می گوید، در پِی دروغ سازی نیست. نفرتش از کمونیسم، او را به یک فاشیست تمام عیار بدل کرد، کتابهایی نوشت که بر نفرت به او فزونی بخشید ولی او چیزی را غیر از عقاید و افکار خویش ننوشت و بر زبان نیاورد، تمام سختی هایش را هم به جان خرید. اون نان را به نرخ روزش نخورد.

[Moshtagh hosein · Rating 4 out of 5]

اولین ترجمه از خانم نبوی نژاد بود که خواندم و قابل قبول هست.
در بار دومی که میخوانم باید بگم که این کتاب رو بخرید و به اون دوستتون که فقط ملت عشق خوانده کادو بدید.

[Roya · Rating 4 out of 5]

[تمام آدم های ضعیف و ناتوان تا خرخره پُر از ایده اند..اما فیلسوف ها...انها با ایده هاشان کار و کاسبی به هم میزنند..همان طور که خودتان میدانید، نسل جوان، آماده است هر آشغالی را قورت دهد..)

[Gkcayhan · Rating 5 out of 5]

Ho ho ho. Yılının, çağının ve hala canlı bir edebiyat olayı. Şuana kadar okuduğunuz bütün eleştiri kitaplarımızı çöpe atalım. Bu bu nasıl bir kitap??? Elimden bırakamadım. Celine "Yolculuk" öncesi ve sonrasını hatta kendinden öncesini ve sonrasını, tüm edebiyat camiasını, tüm sanat dallarını, kendi üslubunun pervasızlığıyla, meşhur ... noktaları ile beraber topa tutmuş. Sonunda her ne kadar gerçek dese de varlığı meçhul Y'yi bile çıldırttı, delirtti.! Eh biraz da haklı...
Taş kesilmeden bitirmek imkansız. Mutlaka okuyun.!!
"Yolculuk" öncesi herkese şart👏🏻✌🏼

[Pooya Kiani · Rating 2 out of 5]

رمان کوتاهی که نیز می‌شود گفت یک نمایشنامه با دو شخصیت است. هدف از نوشتن آن ارائه‌ و ترسیم «سبک» سلین و جااندازی آن در ذهن مخاطب بوده است. سلین در این صد و اندی صفحه به ارائه‌ی بی‌واسطه‌ی اندیشه‌های ادبی‌اش می‌پردازد و یک جورهایی تفسیر و اکتشاف سبک خود را از دوش دیگران - یا به قول خودش آکادمیسین‌ها- برمی‌دارد. کوتاه است، و شاید هم خواندنی. اگر به قدر کافی سلین‌های در دسترس را خوانده‌اید و از او تاثیر گرفته‌اید، برای درک نظریه‌ی او «گفت و گوهایی با پروفسور ایگرگ» را بخوانید. آش آنچنان دهن‌سوزی نیست، ولی از دهان هم نیفتاده.

[Tuğçe Kozak · Rating 4 out of 5]

Celine delirttin Profesör Y'yi

[Simona · Rating 3 out of 5]

Tornare a leggere Céline dopo tanto tempo significa entrare nel "mondo paranoico, nella memoria di un inventore stralunato".
Solo un autore stralunato come Céline poteva ideare uno pseudo dialogo con uno pseudo protagonista.
È una invettiva, un pamphlet, una sorta di j'accuse in cui Céline si scaglia contro la letteratura, la storia, il mondo e i romanzieri invitandoli a seguire lo " stile emotivo" che dà il senso al tutto e che rende scrittori.
Un' opera irriverente e divertente sotto certi punti di vista, ma che non mi ha entusiasmato molto.

[Sepehr Omidvaar · Rating 4 out of 5]

سلین بی‌اعصاب‌تر و بی‌پرواتر از همیشه.

[Jonathan · Rating 4 out of 5]

Conversations with Professor Y was originally published in 1955 as Entretiens avec le Professeur Y. It is a minor work by the author and in this bi-lingual edition only amounts to about 70 pages of English text. With Céline it is always best to know a bit of background biographical information before starting—the introduction by the translator, Stanford Luce, is excellent and concise and provides everything you need to know before reading the book.

Conversations with Professor Y is a fictionalised interview between Céline and the Professor Y but, as always with Céline, things don't quite run smoothly. The book starts with Céline lamenting the state of contemporary France where nobody reads as they're all to busy watching T.V. and guzzling wine. Here's the opening lines:

Here's the truth, simply stated...bookstores are suffering from a serious crisis of falling sales. Don't believe a single zero of all those editions claimed to be 100,000! 40,000!...even 400 copies! just for the suckers! Alack!...Alas!...only love and romance...and even then!...manage to keep selling...and a few murder mysteries...Movies, TV, appliances, mopeds, big cars, little cars, middle-sized cars really hurt book sales...credit merchandise! imagine! and weekends!...and those good old two! three month! vacations...and posh cruises...

Although Céline can't help moaning all the time he does it in such an entertaining way that it's difficult not to read on. Céline mentions that his publisher, Gaston Gallimard, had suggested to him to do an interview as a means to 'break out of the silence'; Céline felt at this time that he was being ignored by the reading public. The interview with Professor Y then takes place in a public park where, amusingly, Céline has to goad the taciturn professor into asking him questions. The interview allows Céline to explain his style of writing; he explains that he's an 'inventor of a little gimmick'.

   "You've invented something!...what is it?"
   He asks.
   "Emotion through written language!...written language had run dry in France, I'm the one who primed emotion back into it!...as I say!...it's not just some cheap trick, believe me!...the gimmick, the magic that any asshole can use in order to move you 'in writing!'...rediscovering the emotion of the spoken word through the written word! it's not nothing!...it is miniscule, but it is something!...

The interview then allows Céline to attack other writers; those that are popular, political writers, academic writers etc. The reading public are worse: 'They're all drugged on radio, those clients! saturated with radio!...dazed as well as defective!...'. Céline compares his writing to what the Impressionists were trying to do in the 19th century; faced with new technology (photography for the Impressionsits, cinema for Céline) they had to find a 'new gimmick' so that they weren't in direct competition with the technology. For Céline:

Emotion is only found, and at that with great difficulty, in the spoken word...emotion can be tapped only in the spoken language...and reproduced through the written form only by hard labor, endless patience such as an asshole of your sort could not even suspect!...

And Céline is off again...with his three dots!...swearing and fulminating against everything and everyone; it's entertaining stuff. All the while he keeps asking the Professor how many lines he's got written down and whenever he realises there's nowhere near enough he's off again. The Professor doesn't contribute much to the interview and it turns out that he's really a colonel, not a professor, though this doesn't stop Céline from mouthing off. As the interview progresses the colonel gets increasingly paranoid about people listening to their conversation and starts to criticise Céline more, he has to keep running to the toilet and the interview becomes increasingly farcical as Céline is explaining his style to the colonel.

   "Okay!...my three dots! have people ever reproached me for them! they've slobbered on about my three dots!...'Ah! his three dots!...Ah, his three dots!...He can't finish his sentences!' Every stupidity in the book! every one, Colonel!"
   "So?"
   "Go!pss!pss!...piss off, Colonel! and what's your opinion, Colonel?"
   Instead of those three dots, you might just as well put in a few words, that's what I feel!"

It turns out that the colonel has a manuscript with Gallimard that he's hoping will be published. The colonel becomes increasingly delirious and the interview end with Céline leading him from the park to see Gallimard. Céline ends by writing up the interview himself.

[Ginny_1807 · Rating 4 out of 5]

Una orgogliosa dichiarazione di poetica viene portata avanti in toni polemici, concitati e deliranti nel corso di un'intervista immaginaria con un improbabile Professor Y.
Più che di un'intervista, si tratta sostanzialmente di un frenetico soliloquio di chiaro sapore teatrale sulla letteratura, in cui lo scrittore-protagonista enuncia i termini della propria invenzione stilistica, che consiste nella resa della "emozione del linguaggio parlato attraverso lo scritto".
Nel frattempo si scaglia pesantemente contro gli ambienti letterari e la società contemporanea, in un incessante alternarsi di autoesaltazione e vittimismo ed in un crescendo forsennato di invettive contro tutto e tutti che culminerà nella grottesca sarabanda finale, degna delle più esilaranti comiche della storia del cinema.

[Murat · Rating 3 out of 5]

Celine'in dilimize çevrilmiş iki romanı var sanıyordum; laf olsun diye defalarca girdiğim Tunalı YKY rafında geçenlerde görünce gerçekten gözlerimi ovmuş ve tekrar bakmıştım. Yiğit Bener'in "Yolculuk" çevirisinin namı aldı yürüdü zaten ama bu kitabı çeviren Ayberk Erkay da ateş etmiş resmen.

Bu aralar neye elimi atsam quasinovel çıkıyor; bu kitap ise hepsinin ötesine geçip neredeyse histerik bir bildiri formunu almış ve o dönemin Fransız edebiyat camiasını itin götüne sokmuş. Yine de Celine'in dili huzurunuzu kaçırıyor, içinizde çok haklı olduğunuza emin olduğunuz ancak tanımlayamadığınız öfkeler uyandırıyor; bu hisleri yıllar sonra Celine okurken tekrar yaşar mıyım acaba diye merak ediyordum.

Bu kitabı Fransa'da nasıl Gallimard basmış anlayamadım. Hikayesine ve yansımalarına dair bilgi veren bir kaynak olsa da okusam.

Ve son olarak kitaptan hoşuma giden bir parça:

"Suyun içine bir sopa daldırdınız...
- Suya sopa mı daldırdım?
- Evet Albay! nasıl görünür sopa?
- Bilmem ki...
- Kırılmış gibi görünür! eğri büğrü görünür!
- Ee? ee?
- Suya bırakmayın Albay, kendi sopanızı kendiniz kırın! suya daldırmadan evvel kendiniz kırın! bütün hikaye bu! Empresyonizmin bütün numarası bu!
- Eh ne işime yarayacak bu?
- Neticedeki görüntüyü düzeltmiş olacaksınız!
- Hangi görüntüyü?
- Kırılma görüntüsünü! önce siz kırdınız mı Albay sopanızı, mecbur, düzgün görünecek neticede!... kırın sopanızı suya daldırmadan evvel!...
- Kıracağım o sopayı!
- Kırın Albay, acımayın, parçalayın!..."

[Peyman · Rating 2 out of 5]

واقعا برای منی که عاشق قلم و صراحت سلین هستم هر موقع که کتاب‌های سلین را میخوانم، لذت‌بخش است. قلم سلین در این کتاب هم صریح و گزنده است و افکار و سبک ادبی خودش را به خوبی توضیح می‌دهد ولی اگر این کتاب را بخواهم با کتاب «واهمه‌های با نام و نشان» بهومیل هرابال مقایسه کنم واقعا کتاب خیلی حرفی برای گفتن نداشت. حتی با افکار و اندیشه‌های سلین هم نمیشود به طور کامل آشنا شد. بیشتر کتاب صرف سبک منحصر به فرد سلین شده و دلایلی که سلین فکر می‌کند سبکش بزرگترین دستاورد ادبی قرن اخیر است. این قسمت‌های کتاب به نظرم بهترین و خواندنی‌ترین بخش کتاب است.

[Bas · Rating 3 out of 5]

Fictief interview in typische Céline-stijl. Grappig en ontregelend, herhaling van een aantal thema’s die ik ik de brieven en interviews met Céline ook tegenkwam (nadruk op literaire stijl als belangrijkste maatstaf, rancune vanuit de positie van gehaat buitenstaander). In zekere zin ook wel grappig, maar uiteindelijk pakte het me niet echt. Goede vertaling en zinnige voetnoten.

[Masih Reyhani]

این اثر نخستین کتابی است که به قلم «سلین» می‌خوانم و احتمالا انتخاب مناسبی برای نخستین کتابی که از این نویسنده‌ی بزرگ و تاثیرگذار می‌خوانید؛ نباشد. شاید اگر از علاقمندان به «سلین» بودم کتاب بیشتر به جانم می‌نشست!

📚 از متن کتاب:
«انسان، موجود مفلوک و قُمپزدرکن است! عاشقِ عاشق شدن است!... حتی آب‌زیرکاه! فکر می‌کنید برای هم‌نوع خودش غش و ضعف می‌کند؟ برای نوع بشر؟ او بلد است فقط مقدمه‌چینی کند!...»

محتوای کتاب مرا به شدت به یاد کتاب انزجار توماس برنهارت در سان سالوادور انداخت. «سلین» در نقش خودش در کتاب حضور دارد و با شخصی به نام «پروفسور ایگرگ» به گفت‌وگو می‌نشیند. گویی «پروفسور ایگرگ» به عنوان نماینده‌ی جامعه‌ی رو به انحطاط فرانسه (از منظر سلین البته!) در برابر «سلین» نشسته است و «سلین» درباره‌ی جهان، علم، ادبیات، فرهنگ و سینما و هر چیز دیگری با او صحبت می‌کند.

یک نکته به نظرم بسیار حائز اهمیت و جالب بود و آن‌هم این‌که گویا در روزگارِ «سلین» نیز کتاب‌های زرد و عاشقانه‌های بی‌سروته خوانندگان و طرفداران بیشتری داشته و «سلین» بابت این موضوع حرص می‌خورده است!

📚 از متن کتاب:
«خواننده‌های فرانسوی گًنده‌دماغ و بادمجان دورقاب‌چین و نوکرصفت هستند... زودباورند!... و بابت این زودباوری هم خوشحالند! گذشته از آن، نویسنده‌هایی را پیدا می‌کنند که همگی مثل دِلی‌ها می‌نویسند... کلی خرکیف می‌شوند!... باد می‌کنند!»

به زعم من کتاب از ساختار منسجمی برخوردار نیست و خواننده در برخی مواقع دیدگاه‌های سلین را متعصبانه و افراطی می‌یابد. برای نمونه «سلین» در گوشه و کنار کتاب از مرگ سینما صحبت می‌کند و معتقد است که سینما مرده است!

[Jaroslav Zanon · Rating 4 out of 5]

“ero veramente sfinito... è soprattutto il parlare che mi stanca, me... non mi piace parlare... detesto la parola... niente mi sfibra di più... e avevo parlato per questo brutto stronzo... un sacco!... sbavato per ore! e lui, che doveva reggermi la sputacchiera!... fottuto intervistatore dei miei coglioni!... me l’avevano scelto bene!”.

[MaohammadAli Fallahzade · Rating 3 out of 5]

خیلی خسته ام کرد به عنوان اولین تجربه از این نویسنده که خیلی هم ازش تعریف میشه توصیه اش نمیکنم
همونجوری که خودش هم توی کتاب گفت سه نقطه ها ما رو سرویس کرد. در کل حرفای خوبی زد ولی برای من شبیه حرفای راننده تاکسی ها بود

[Hojjat Sayyadi · Rating 2 out of 5]

سلین دق دلیهاشو تو این کتاب سر مخالفاش خالی میکنه

[Jacob Howard]

it's okay, professor y constantly pissing himself was funny though.

[Abigail · Rating 3 out of 5]

The translation is very poor. Compared to Ralph Mannheim's translations of Celine... the book itself is still funny and insightful to Celine's writing process but it is made worse by the translation. The translator has no ear for language or Celine's punctuation.

[Οδυσσέας Μουζίλης · Rating 4 out of 5]

Εκτροχιάστηκα 😝

https://pepperlines.blogspot.com/2025...

[Bente]

W a t 😀

[parmis khojaste bakht · Rating 3 out of 5]

- یا خدا! یا پیغمبر! استدلال‌های شما تمامی ندارد!
- این‌جا خدا پیغمبر نداریم! ... اصلا! به هیچ عنوان! استدلالی در کار نیست! این نکته در مترو به ذهن من رسیده! مترو استدلال حالی‌اش نمی‌شود!

[Stephen Durrant · Rating 3 out of 5]

Celine's attempt to explain and perhaps satirize his own style written in the years after being accused of collaboration with the nazis and spending eighteen months in a Danish prison. Much of this short book is an "inside joke" that centers upon the all-powerful French publishing house Gallimard, where, as Celine says, "almost every professor has his little Goncourt marinating" (p.11). All too true, even today! Of course, it was Gallimard who published Celine himself! Celine attacks the mediocrity of the French writers of his time and tells his interlocutor, a mysterious Colonel who has been sent to interview him, that his "emotive style" runs forward like a train without regard for ideas: "There's nothing more vulgar, more common, more disgusting than ideas" (p.13). Playing on a comparison of his style to the metro, he summarizes it all in an outburst: "the emotive rail! the metro! less than no time with three dots! Pigalle-Issy, one minute" (p.127). One comes away with a good sense of what Celine was trying to accomplish with his strange style and that he regarded it as a radical break with the French tradition in almost every way. I was absolutely smitten with this book for about fifteen pages, and there are glimpses throughout of a dark, troubled genius. But there is just not enough here, in my opinion, to sustain engagement beyond maybe fifty pages. If one falls bored, while reading Celine, as I did, the famous three dots begin to agitate, as does the never-ending pissing of the poor Colonel. Finally, this edition is in a bilingual French-English format, which enables one to work at msstering Celine's slang-ridden, difficult French . . . but when it comes to reading a language as beautiful as French, I prefer to spend time with one of those other writers Celine so detests!