Δεν υπήρξα ποτέ εφευρέτης και ούτε σκοπεύω να γίνω. Όταν υπάρχει μια σύμβαση είτε τη σπας, είτε ξαναγυρίζεις στην πρωταρχική μορφή, τότε που δεν ήταν σύμβαση. Και κάτω απ’ αυτή την αντίληψη μ’ ενδιαφέρει περισσότερο ο Παπαδιαμάντης απ’ τον Γκριγιέ ή τον Γιατρομανωλάκη. Δεν μπορώ να δω σαν φόρμα αυτό που γράφω, γιατί δεν είναι φόρμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν στην λογοτεχνία πειράματα αλλά οράματα. Η λογοτεχνία για μένα είναι διατύπωση οραμάτων, δεν είναι ζήτημα μορφής κατά κανένα τρόπο. Κι αν είχα προβλήματα φόρμας θα ήμουν φιλότεχνος κι εραστής της λογοτεχνίας, δηλαδή καλός αναγνώστης.
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και κινηματογράφο στο Παρίσι. Εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα "Αυγή" (1975-1985) και στα περιοδικά "Σύγχρονος Κινηματογράφος" και "Αντί".
Έγραψε σενάρια για τους Νίκο Παναγιωτόπουλο και Σταύρο Τσιώλη κι ένα μυθιστόρημα κατά παραγγελίαν, το "Υπόθεση μπεστ σέλλερ" (1980). Ακολούθησαν "Οι πτυχιούχοι" (1984), οι "Νέες αθηναϊκές ιστορίες" (1989) και "Η γραμμή του ορίζοντος" (1991).
Ταινίες: "Βεράντες" (1984), "Θέατρο" (1986) και οι μεγάλου μήκους ταινίες "Όλγα Ρόμπαρντς" (1989) και "Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε" (1992, συν-σκηνοθεσία με τον Σταύρο Τσιώλη). Εργάστηκε, επίσης, ως ηθοποιός, παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών.
Σε ηλικία 37 ετών πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Ζωγραφου. Tην ίδια χρονιά, ο φίλος του Κωστής Παπαγιώργης, έγραψε στην μνήμη του το βιβλίο "Γεια σου, Ασημάκη".
Πριν ξεκινήσω να πω το οτιδήποτε θα πρέπει να εξομολογηθώ κάτι. Σπάνια, όσο και να μου αρέσει ένα βιβλίο, θα ψάξω πληροφορίες για τον συγγραφέα ή θα πιάσω με την σειρά όλα του τα βιβλία. Η μόνη εξαίρεση είναι ο Ντοστογιέφσκι αλλά οκ, μιλάμε για τον αγαπημένο μου συγγραφέα οπότε δεν πιάνεται. Με τον Βακαλόπουλο, λοιπόν, έπαθα το εξής. Η γραφή του με γοήτευσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Αν και καταπιάνεται με θέματα που δεν κατέχω ιδιαίτερα, όπως ο κινηματογράφος, μπόρεσα να παρακολουθήσω τον ειρμό του ενω ταυτόχρονα μου έδινε διαφορετικές προοπτικές μιας σκέψης. Μίλαγε για το παρελθόν με τρόπο που ταιριάζει απόλυτα στο τώρα έστω και σαν ρετρό εκδοχή του τώρα. Η γραφή του αν και απλή είναι τοσο καίρια και εύστοχη που την ζήλεψα πραγματικά. Και όσο τον διάβαζα ένιωσα ότι θέλω να τον γνωρίσω. Οπότε έψαξα άρθρα, ντοκιμαντέρ τα πάντα. Τελειώνοντας το βιβλίο ήθελα να πάω να αγοράσω όλα τα υπόλοιπα, όσα καταφέρω να βρω τουλάχιστον. Για όλα αυτά και για άλλα πολλά και διαφορετικά που ξεπηδούν απο τις σελίδες του, πέντε αστραφτερά αστέρια. Φίλος μου.
Εξαιρετική συλλογή μικρών κειμένων του Βακαλοπούλου που αγγίζουν πολλά διαφορετικά θέματα, πάντα με την ίδια ευαισθησία και οξυδέρκεια, επίκαιρα 30 και πλέον χρόνια μετά.
Συλλογή κατά κύριο λόγο άρθρων και συνεντεύξεων του Βακαλόπουλου που θα μπορούσαν να σταθούν αυτούσια και στη σημερινη εποχή, κι ας εχουν περασει σχεδον 30 χρονια απο τοτε. Το οποιο λεει πολλά.
Είχα ακούσει ότι πολλοί περίμεναν την κυκλοφορία των άρθρων του Βακαλόπουλου, ακόμα και από αυτοί που δε συμπαθούν τα λογοτεχνήματά του. Δικαιολογημένα αυτή η συλλογή είναι σπουδαία! Σε σημεία υπάρχει αυτή η ιδιαίτερη γραφή του Βακαλόπουλου που υπάρχει και λογοτεχνικές ιστορίες του και ίσως κάποιους τους ξενίζει, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ήταν πολύ πιθανό να ενοχλούσε η γραφή του, για αυτό και πολλοί τον υποτιμούν σήμερα. Τοποθετεί έναν καθρέφτη απέναντι στον Έλληνα και μιλάει για τα ΜΜΕ, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τους κριτικούς, τα κόμματα, την τεχνολογία, την αποστροφή των Ελλήνων προς την ίδια τους την ταυτότητα... Εξαιρετικά κείμενα!