What do you think?
Rate this book
Οι παραχαράκτες της ευτυχίας
Στιγμές που λάμπουν μες στο χρόνο που μαραίνεται. Kαλοδεχούμενες χαρές, φτωχές και μίζερες ελπίδες. 'Yστερα οι πόνοι κι ο θάνατος, βέβαια, πάντοτε εκεί. Mια θάλασσα μικρές θλίψεις που φτιάχνουν έναν πανικό. Tι σημαίνει ευτυχία; Στους Aναλφάβητους του 'Eρωτα ξετύλιξαν ένα μικρό κουβαράκι ζωής και τώρα, σ' αυτό το δεύτερο βιβλίο μου, έρχομαι να συναντήσω τα παροράματά της. O Hρακλής Mαρίδας δεν είναι μόνο ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου αλλά κι ένας ήρωας αυτής της παράτολμης μάχης. Παραπαίοντας ανάμεσα στην παραδοχή και την απόρριψη, τη μια βιάζεται να χαρεί και την άλλη αναζητεί να κλάψει. Mοιάζει χαμένος, όπως όλοι μας, αλλά τα καταφέρνει και ξεσκεπάζει τη μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας: την ευτυχία.
- GenresLiterature
231 pages, Paperback
First published January 1, 1994
2 people are currently reading
34 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
November 29, 2021
Οι παραχαράκτες της ευτυχίας σε βάζουν σε μία διαδικασία του νου και της ψυχής μαζί. Σου δίνουν κίνητρο για να μεταποιηθεί σε ποίηση ονείρων χαμένων, ανύπαρκτων. Ακόμα και τα όνειρα που απλά τα βλέπουμε κοιμισμένοι γνωρίζουμε πως γι’αυτά ευθύνονται οι ανώτερες αξίες που μάλλον φωλιάζουν μέσα μας.
Πρώτα ο φόβος για τη ζωή ή τον θάνατο, μετά η δειλία, η κοινωνική κατακραυγή, η βολεμένη πληρωμένη και πουλημένη ασφάλεια ανθρώπων που μπήκαν στο κατώφλι της ύπαρξης χωρίς τη δική τους συναίνεση, η συναινετική διαδικασία έχει δικαστές, δημόσιους κατηγόρους, συνηγόρους, νόμους ηθικής και πλαίσιο για τα πρέποντα που πρέπει μέσα να κορνιζάρεις τον άγνωστο που βλέπεις στον καθρέφτη σου καθώς περνούν τα χρόνια και δεν έχεις το θάρρος να μετανιώσεις για κάτι, για όλα, για τίποτε.
Να ζήσεις με τον τροπο που υποδεικνύουν οι άλλοι, οι πολλοί, οι άνθρωποι που διατείνονται πως νοιάζονται για την τύχη σου, πως η ατυχία που τελικά ζεις ήταν της μοίρας σου και όχι των επιλογών που σε ζορίσαν να διαλέξεις.
Να ζεις άλλες ζωές διότι μισείς τη δική σου κατάντια.
Και αυτό είναι τελικά ο θάνατος. Ο δικός σου, κατάδικος και καταδικασμένος θάνατος. Αυτός που τον βλέπεις σε κάθε πρωινό ξύπνημα να σου χαμογελά και να μετράει τη μιζέρια σου με το μέτρο της ρουτίνας και του εμπαιγμού. Αυτός που χαμογελάει είναι ο θάνατος σου είναι ο άλλος που ζητάει απο σένα να ζήσεις τη ζωή του, να αποκτήσεις δική σου ταυτότητα άρα και μοναδικότητα επόμενως και αβάσταχτη μοναξιά.
Μα αυτή η μοναξιά είναι η πιο αφοσιωμένη και ανυστερόβουλη φίλη. Είναι η δασκάλα της συνείδησης και των χαμένων πια δικών σου αναμετρήσεων με τα αμέτρητα θέλω σου και τις σκοτεινές αμαρτίες που θα σε οδηγούσαν στο φως της αυτογνωσίας. Της ανεξάρτητης ελευθερίας, της δικαιοδοσίας του πόνου, των στερήσεων, των ξεπερασμένων ορίων και των άνευ όρων αγώνα πάλης μέσα στο τερέν των στιγμών που δεν υπάρχουν. Θα χτυπούσες ανελέητα τις λέξεις -χωρίς νόημα -που αναγκάστηκες να λες πριν ακόμα γεννηθείς ως προσωπικότητα. Θα κομμάτιαζες τις στιγμές που κάνουν που δεν υπάρχουν, σαν τύπους ευγένειας που ξεστομίζουμε μηχανικά, κάθε τόσο, σαν «χαίρω πολύ», σαν «καλά είμαι, ευχαριστώ», σαν “πως είστε» σαν εφιάλτες, σαν τίποτα.
Μα δεν θα μπεις ποτέ σ’αυτόν τον αγώνα της δικής σου ζωής, θα μείνεις εκεί που σε βάλανε, εκεί που σου έδειξαν να στέκεις περιμένοντας να ζήσουν απο σένα και για σένα άλλοι. Ζορισμένα ίσως να θελήσεις να ακούσεις την πάλη της σιωπής με την κραυγή « Πρόσεχε σε παρακαλώ» μα είναι πλέον τόσο μάταια και αργά για τέτοιες αναμνήσεις. Προτεινόμενα τώρα μένεις εκεί με καρφιά πιασμένη κάθε αίσθηση, κάθε ελπίδα, κάθε κίνηση για το ταξίδι στην Ιθάκη.
Σου απομένει μόνο η μανία για το τέλειο, για την απόλυτη ευδαιμονία, για την απόλαυση των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών κορυφώσεων, την κοροϊδία, την ανύπαρκτη.
Απολύτρωση. Σβήσιμο κάθε αγωνίας, λύτρωση απο κάθε φόβο, με το μυαλό ελεύθερο σαν πεθαμένο να φτερουγίζει μακριά, προς άγνωστο προορισμό.
Στιγμές και κλάσματα του δευτερόλεπτου που σφραγίζουν ό,τι υπάρχει σαν δημιουργία του Είναι σου. Δονήσεις που φέρονται ανεπαίσθητα τρυφερά πριν φανερώσουν τον πραγματικό τους εαυτό, την πραγματική τους προέλευση, το σκοτεινό τούνελ που γίνεται όλο πιο βαθύ, όλο πιο επικίνδυνο, όλο πιο φρικιαστικά λογικό.
Αισθήσεις ανοίγονται σαν μυστικά περάσματα και σου δείχνουν τον δρόμο που δεν διάλεξες και είναι τόσο υπέροχα σαγηνευτικός.
Πουλήθηκες στην τραγικότητα της άνετης συμβίωσης απο τα ενοίκια της πλαδαρής συζύγου που ποτέ δεν πόθησες, μόνο κουβαλούσες το βάρος του λίπους της που εξαργύρωνε επιταγές μηνιαίες και σταθερές. Ομόλογα κρατικά και σίγουρα για μακροημέρευση και οικονομική άνεση, μα δίπλα ένα ερωτικό κρεβάτι απέχθειας και ανοχής. Έγινες οίκος ανοχής για μια προπληρωμένη ζωή, σαν τις δωροκάρτες των εθισμένων στα παιχνίδια καιροσκόπων.
Και τώρα, τώρα ζεις τον θάνατο σου ζωντανός και ικετεύεις μέσα στα αίματα της δολοφονημένης σου καρδιάς,
Θεέ μου αν είναι έτσι ο θάνατος, θάνατο να μη ζήσω. Ακόμα και τώρα ελπίζεις, με το ποτό, τις απιστίες, τις πουλημένες συνειδήσεις πως ίσως απελευθερωθείς, εξαερωθείς, χαθείς απο την ύλη σου δίχως να νιώσεις κάτι.
Διότι η αίσθηση της μάχης που δίνεις και είναι απο την αρχή χαμένη, είναι θάνατος διπλός
Η αναγνώριση της απόλυτης αδυναμίας πονάει τα κόκαλα, εκμηδενίζει την αντίσταση και σε βουλιάζει στη δυστυχία.
Θεέ μου - το εξακολουθείς- αν ειν’ έτσι ο θάνατος, θάνατο να μη ζήσω.
Το τέρας το παμφάγο της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που όλα έχουν ίδιο χρώμα ή καθόλου χρώμα, εκεί που μαθαίνεις τον μέγιστο των πόνων, καταλαβαίνεις, νιώθεις , η ευτυχία που μαραίνεται την άφησες να μαραθεί, ο τρόμος που χάνεται μέσα σου, η φωνή που δεν τον διώχνει μακριά, οι σκιές της βολεμένης σου ενοικιασμένης εξασφάλισης που κρυώνουν χωρίς τον ήλιο, που δεν βλέπουν χωρίς το φως του.
Η ευτυχία είναι ο μόνος δρόμος προς την φθορά, τη σήψη, κάτι άδειο που το βλέπεις να αδειάζει την ψυχή σου ενώ σου είπαν πως η ευτυχία κρύβεται μέσα σου. Τώρα το απόλυτο κενό. Για όλα φταίνε οι παραχαράκτες της ευτυχίας.
Ευτυχία είσαι ο καθρέφτης της συμφοράς. Είσαι αυτοκτονία. Διότι μόνο οι απόλυτοι αυτοκτονούν οι γνήσιοι, οι μοναδικοί. Απόλυτοι, ναι , όπως και η ευτυχία καθώς μέσα της δεν χωράει καμία ελπίδα.
Τρέξτε, σπεύσατε να παρηγορηθείτε όλοι οι δυστυχείς βολεμένοι του πλανήτη. Ανίκανοι.
ΜΑ ΚΑΛΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΠΩΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΘΕΛΕΙ !… ΑΡΧΙΔΙΑ !
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
Πρώτα ο φόβος για τη ζωή ή τον θάνατο, μετά η δειλία, η κοινωνική κατακραυγή, η βολεμένη πληρωμένη και πουλημένη ασφάλεια ανθρώπων που μπήκαν στο κατώφλι της ύπαρξης χωρίς τη δική τους συναίνεση, η συναινετική διαδικασία έχει δικαστές, δημόσιους κατηγόρους, συνηγόρους, νόμους ηθικής και πλαίσιο για τα πρέποντα που πρέπει μέσα να κορνιζάρεις τον άγνωστο που βλέπεις στον καθρέφτη σου καθώς περνούν τα χρόνια και δεν έχεις το θάρρος να μετανιώσεις για κάτι, για όλα, για τίποτε.
Να ζήσεις με τον τροπο που υποδεικνύουν οι άλλοι, οι πολλοί, οι άνθρωποι που διατείνονται πως νοιάζονται για την τύχη σου, πως η ατυχία που τελικά ζεις ήταν της μοίρας σου και όχι των επιλογών που σε ζορίσαν να διαλέξεις.
Να ζεις άλλες ζωές διότι μισείς τη δική σου κατάντια.
Και αυτό είναι τελικά ο θάνατος. Ο δικός σου, κατάδικος και καταδικασμένος θάνατος. Αυτός που τον βλέπεις σε κάθε πρωινό ξύπνημα να σου χαμογελά και να μετράει τη μιζέρια σου με το μέτρο της ρουτίνας και του εμπαιγμού. Αυτός που χαμογελάει είναι ο θάνατος σου είναι ο άλλος που ζητάει απο σένα να ζήσεις τη ζωή του, να αποκτήσεις δική σου ταυτότητα άρα και μοναδικότητα επόμενως και αβάσταχτη μοναξιά.
Μα αυτή η μοναξιά είναι η πιο αφοσιωμένη και ανυστερόβουλη φίλη. Είναι η δασκάλα της συνείδησης και των χαμένων πια δικών σου αναμετρήσεων με τα αμέτρητα θέλω σου και τις σκοτεινές αμαρτίες που θα σε οδηγούσαν στο φως της αυτογνωσίας. Της ανεξάρτητης ελευθερίας, της δικαιοδοσίας του πόνου, των στερήσεων, των ξεπερασμένων ορίων και των άνευ όρων αγώνα πάλης μέσα στο τερέν των στιγμών που δεν υπάρχουν. Θα χτυπούσες ανελέητα τις λέξεις -χωρίς νόημα -που αναγκάστηκες να λες πριν ακόμα γεννηθείς ως προσωπικότητα. Θα κομμάτιαζες τις στιγμές που κάνουν που δεν υπάρχουν, σαν τύπους ευγένειας που ξεστομίζουμε μηχανικά, κάθε τόσο, σαν «χαίρω πολύ», σαν «καλά είμαι, ευχαριστώ», σαν “πως είστε» σαν εφιάλτες, σαν τίποτα.
Μα δεν θα μπεις ποτέ σ’αυτόν τον αγώνα της δικής σου ζωής, θα μείνεις εκεί που σε βάλανε, εκεί που σου έδειξαν να στέκεις περιμένοντας να ζήσουν απο σένα και για σένα άλλοι. Ζορισμένα ίσως να θελήσεις να ακούσεις την πάλη της σιωπής με την κραυγή « Πρόσεχε σε παρακαλώ» μα είναι πλέον τόσο μάταια και αργά για τέτοιες αναμνήσεις. Προτεινόμενα τώρα μένεις εκεί με καρφιά πιασμένη κάθε αίσθηση, κάθε ελπίδα, κάθε κίνηση για το ταξίδι στην Ιθάκη.
Σου απομένει μόνο η μανία για το τέλειο, για την απόλυτη ευδαιμονία, για την απόλαυση των πνευματικών, ψυχικών και σωματικών κορυφώσεων, την κοροϊδία, την ανύπαρκτη.
Απολύτρωση. Σβήσιμο κάθε αγωνίας, λύτρωση απο κάθε φόβο, με το μυαλό ελεύθερο σαν πεθαμένο να φτερουγίζει μακριά, προς άγνωστο προορισμό.
Στιγμές και κλάσματα του δευτερόλεπτου που σφραγίζουν ό,τι υπάρχει σαν δημιουργία του Είναι σου. Δονήσεις που φέρονται ανεπαίσθητα τρυφερά πριν φανερώσουν τον πραγματικό τους εαυτό, την πραγματική τους προέλευση, το σκοτεινό τούνελ που γίνεται όλο πιο βαθύ, όλο πιο επικίνδυνο, όλο πιο φρικιαστικά λογικό.
Αισθήσεις ανοίγονται σαν μυστικά περάσματα και σου δείχνουν τον δρόμο που δεν διάλεξες και είναι τόσο υπέροχα σαγηνευτικός.
Πουλήθηκες στην τραγικότητα της άνετης συμβίωσης απο τα ενοίκια της πλαδαρής συζύγου που ποτέ δεν πόθησες, μόνο κουβαλούσες το βάρος του λίπους της που εξαργύρωνε επιταγές μηνιαίες και σταθερές. Ομόλογα κρατικά και σίγουρα για μακροημέρευση και οικονομική άνεση, μα δίπλα ένα ερωτικό κρεβάτι απέχθειας και ανοχής. Έγινες οίκος ανοχής για μια προπληρωμένη ζωή, σαν τις δωροκάρτες των εθισμένων στα παιχνίδια καιροσκόπων.
Και τώρα, τώρα ζεις τον θάνατο σου ζωντανός και ικετεύεις μέσα στα αίματα της δολοφονημένης σου καρδιάς,
Θεέ μου αν είναι έτσι ο θάνατος, θάνατο να μη ζήσω. Ακόμα και τώρα ελπίζεις, με το ποτό, τις απιστίες, τις πουλημένες συνειδήσεις πως ίσως απελευθερωθείς, εξαερωθείς, χαθείς απο την ύλη σου δίχως να νιώσεις κάτι.
Διότι η αίσθηση της μάχης που δίνεις και είναι απο την αρχή χαμένη, είναι θάνατος διπλός
Η αναγνώριση της απόλυτης αδυναμίας πονάει τα κόκαλα, εκμηδενίζει την αντίσταση και σε βουλιάζει στη δυστυχία.
Θεέ μου - το εξακολουθείς- αν ειν’ έτσι ο θάνατος, θάνατο να μη ζήσω.
Το τέρας το παμφάγο της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που όλα έχουν ίδιο χρώμα ή καθόλου χρώμα, εκεί που μαθαίνεις τον μέγιστο των πόνων, καταλαβαίνεις, νιώθεις , η ευτυχία που μαραίνεται την άφησες να μαραθεί, ο τρόμος που χάνεται μέσα σου, η φωνή που δεν τον διώχνει μακριά, οι σκιές της βολεμένης σου ενοικιασμένης εξασφάλισης που κρυώνουν χωρίς τον ήλιο, που δεν βλέπουν χωρίς το φως του.
Η ευτυχία είναι ο μόνος δρόμος προς την φθορά, τη σήψη, κάτι άδειο που το βλέπεις να αδειάζει την ψυχή σου ενώ σου είπαν πως η ευτυχία κρύβεται μέσα σου. Τώρα το απόλυτο κενό. Για όλα φταίνε οι παραχαράκτες της ευτυχίας.
Ευτυχία είσαι ο καθρέφτης της συμφοράς. Είσαι αυτοκτονία. Διότι μόνο οι απόλυτοι αυτοκτονούν οι γνήσιοι, οι μοναδικοί. Απόλυτοι, ναι , όπως και η ευτυχία καθώς μέσα της δεν χωράει καμία ελπίδα.
Τρέξτε, σπεύσατε να παρηγορηθείτε όλοι οι δυστυχείς βολεμένοι του πλανήτη. Ανίκανοι.
ΜΑ ΚΑΛΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΠΩΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΘΕΛΕΙ !… ΑΡΧΙΔΙΑ !
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
April 11, 2022
5ο βιβλιο της Ομηρόλη που πέφτει στα χέρια μου και η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τον Ενθουσιασμο που μου γεννήθηκε όταν διάβαζα το πρώτο της είμαστε πολύ μακρυα…..
Κάποιες σκέψεις και φιλοσοφίες της και κάποια συμπεράσματα της πολλες φορες είναι έξυπνα και ενώ έχει ένα σύμπαν και κάποιες έννοιες συγκεκριμένες και καθημερινες που συνήθως μιλαει γύρω από αυτές κάποια πραγματα που θα πει θα σου μιλήσουν .
Γενικα οι χαρακτήρες της δεν με κερδίζουν . Συνήθως είναι υπερβολικά προσωπικοί αλλά μόνο με τον εαυτό τους και σε απόσταση από τα πρόσωπα και τις εμπειρίες γύρω τους . Επίσης συνήθως δεν βρισκω μια καθαρή σκεψη να μου γεννιέται από τα βιβλία της .
Δεν είναι απαράδεκτη και λιτή γιατί έχει κάποιες αξίες που τις υποστηρίζει αλλά μάλλον είχα αυτή την υπερεκτίμηση σαν προσδοκία και δεν φτάνει τέτοια μονοπάτια …
Κάποιες σκέψεις και φιλοσοφίες της και κάποια συμπεράσματα της πολλες φορες είναι έξυπνα και ενώ έχει ένα σύμπαν και κάποιες έννοιες συγκεκριμένες και καθημερινες που συνήθως μιλαει γύρω από αυτές κάποια πραγματα που θα πει θα σου μιλήσουν .
Γενικα οι χαρακτήρες της δεν με κερδίζουν . Συνήθως είναι υπερβολικά προσωπικοί αλλά μόνο με τον εαυτό τους και σε απόσταση από τα πρόσωπα και τις εμπειρίες γύρω τους . Επίσης συνήθως δεν βρισκω μια καθαρή σκεψη να μου γεννιέται από τα βιβλία της .
Δεν είναι απαράδεκτη και λιτή γιατί έχει κάποιες αξίες που τις υποστηρίζει αλλά μάλλον είχα αυτή την υπερεκτίμηση σαν προσδοκία και δεν φτάνει τέτοια μονοπάτια …
April 7, 2020
"Στενόχωρο" βιβλίο θα το χαρακτήριζα! Η εσωτερική πάλη του ήρωα, η αίσθηση ότι η ζωή του ελεγχεται από τους άλλους, η έλλειψη ελευθερίας όπως αισθάνεται, το ανικανοποίητο και η δυσκολία να πάρει αποφάσεις για την ζωή του. Όλα αυτά τον γεμίζουν απελπισία και αρνητικά αισθήματα που τον εμποδίζουν να ζήσει. Το βιβλίο μπορώ να πω ότι είναι το ακριβώς αντίθετο από τους Κομπάρσους της ηδονής, όπου η κεντρική ηρωϊδα είχε καταφέρει να πάρει την ζωή της στα χέρια της σε αντίθεση με τον ήρωα αυτού του βιβλίου που αισθάνεται να ξεγλιστράει η ζωή του χωρίς να μπορεί να την ελέγξει.
December 1, 2019
Το διαβασα 18 χρονων-ιδιαιτςρο βιβλιο με πολλα μυνηματα κ εσωτερικοτητα...δυσκολο!
June 25, 2020
Θέλω να γίνω Κοέλιο στην θέση του Κοέλιο !
Displaying 1 - 5 of 5 reviews