Duza czesc ksiazki zajmuje psychopatologia, czyli to wszystko, co psycholog moze powiedziec o zaburzeniach psychicznych (zaburzeniach zachowania), o ich pochodzeniu (etiologii), klasyfikacji, przebiegu i skutkach. Jest tak dlatego, ze sadzimy iz wszystko inne w praktyce psychologii klinicznej zaczyna sie od stwierdzenia zaburzenia (od diagnozy). To ,,wszystko inne" to jest przede wszystkim (choc nie wylacznie) postepowanie z ludzmi, których klopoty mozna okreslic jako ,,odchylenie od normalnego funkcjonowania psychicznego". Ten logiczny uklad tresci widac w podziale ksiazki na dwie czesci. Pierwsza jest bardziej teoretyczna, druga - bardziej praktyczna. Piszemy ,,bardziej", zamiast stwierdzic, ze jedna jest praktyczna, a druga teoretyczna, bo sadzimy, iz praktyki nie da sie oddzielic od teorii i trzeba raczej mówic w róznym stopniu o praktycznosci i teoretycznosci.