Παρίσι μπλουζ

Paco Martinez #3

by Maurice Attia, Ρίτα Κολαΐτη (Translator)

«Αν ήμασταν οι ήρωες κάποιου μυθιστορήματος, αυτό θα ήταν τριλογία, το "Μαύρο Αλγέρι, η "Κόκκινη Μασσαλία", το "Μπλε Παρίσι"...»

Στο Παρίσι λοιπόν, το 1970, στον απόηχο του Μάη του '68. Στο Παρίσι των μαοϊκών που ζουν την ψευδαίσθηση της επανάστασης, των ξεπεσμένων αριστοκρατών, των γερασμένων πια αλλά αμετανόητων παρακρατικών της OAS, της κατεδάφισης της παραδοσιακής Κεντρικής Αγοράς του Παρισιού (Λεζ Αλ). Εδώ θα ξαναβρούμε τον Πάκο Μαρτίνεθ, στο αστυνομικό τμήμα της Βενσέν. Με τις αναμνήσεις και τις ενοχές του.

Δυο γεγονότα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, μια δολοφονία στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν και η έξαρση της δράσης της Προλεταριακής Αριστεράς, θα οδηγήσουν τον Πάκο να διεισδύσει, παριστάνοντας τον φοιτητή, στους αριστερίστικους κύκλους της Βενσέν και να αναζητήσει απαντήσεις στον σκοτεινό βυθό του μαοϊκού κινήματος. Η Βενσέν, ένα πειραματικό πανεπιστήμιο ανοιχτό σε όλους, οι κινηματογραφικές αίθουσες με τις παθιασμένες συζητήσεις των σινεφίλ, τα sex shops, οι δρόμοι του Παρισιού, είναι οι τόποι όπου διαδραματίζεται το τρίτο μέρος της νουάρ τριλογίας του Αττιά, σε μια ατμόσφαιρα που υπογραμμίζουν οι ρυθμοί και το πάθος της μουσικής μπλουζ. Ο Πάκο, αφοπλιστικός στη μοναξιά και τη μελαγχολία του, αναζητά -και δημιουργεί- τον εαυτό του μέσα στην κοινωνία που ζει, και παίρνει τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής του.

Ο Αττιά, για μία ακόμη φορά, συμπλέκει το κοινωνικό και το ιδιωτικό, το ιστορικό και το προσωπικό, τον κινηματογράφο και την ψυχανάλυση. Θέτει ερωτήματα για τους κώδικες αξιών, το καλό και το κακό και τις γκρίζες ζώνες ανάμεσά τους. Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην προσωπική αξιοπρέπεια και τη δειλία; Την πολιτική στράτευση και την παραβατικότητα; Τη λογική και την παράνοια;

Σε μια αφήγηση όπου το παρελθόν διατρέχει συνεχώς το παρόν, με δεξιοτεχνία και χιούμορ, ο συγγραφέας παρακολουθεί την πόλη που αλλάζει πρόσωπο, τη νεολαία που ζει τη σεξουαλική επανάσταση, και κλείνει με συναρπαστικό τρόπο τον κύκλο που άνοιξε με το "Μαύρο Αλγέρι".

Genres: Noir, France, Crime, Fiction, Novels, Mystery, Detective

536 pages, Paperback

First published October 31, 2009

About the author

Psychanalyste, psychiatre, scénariste et cinéaste, Maurice Attia est l’auteur de plusieurs romans noirs. Il a reçu le prix du Festival du polar méditerranéen de Villeneuve-Lès-Avignon, le prix Michel Lebrun du roman policier et le prix Jean-Amila Meckert pour Alger la Noire (2006), traduit dans plusieurs langues.

Reviews

[Maria Altiki · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετική τριλογία με καταπληκτικό φινάλε στο τελείωμα του Παρίσι μπλουζ.Απο τα καλύτερα νουαρ που έχω διαβάσει που σου μαθαίνουν ιστορία με φανταστικό τρόπο. Αλλά εκτός απο αυτό και ένας πολύ τρυφερός και παθιασμένος έρωτας, του Πάκο και της Ιρέν που σε συγκλονίζει. Υπέροχα βιβλία δεν έχω λόγια.

[Michael Kotsarinis]

Έχω ήδη εκφραστεί πολλές φορές με τα καλύτερα λόγια για τα βιβλία του Αττιά με ήρωα τον Πάκο Μαρτίνεθ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα, συνεχίζει το ίδιο υψηλό επίπεδο. Όπως και τα προηγούμενα, ξεφεύγει από το κλασσικό αστυνομικό και γίνεται ιστορικο-κοινωνικό, αυτή τη φορά με φόντο το Παρίσι του '70. Βέβαια το παρελθόν επανέρχεται για να στοιχειώσει όλους τους ήρωες του βιβλίου και παρόλο που η υπόθεση του κάθε βιβλίου είναι ανεξάρτητη θεωρώ πως πρέπει ο αναγνώστης να έχει διαβάσει και τα προηγούμενα για να έχει πλήρως μπροστά του το χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα. Πολύ προσεγμένη και η έκδοση με πλήθος σημειώσεων και πληροφοριών. Καλό είναι ο αναγνώστης να έχει ένα ενδιαφέρον για τη μεταπολεμική Γαλλία αν και μετά από αυτά τα βιβλία σίγουρα θα αποκτήσει!

[Anna · Rating 5 out of 5]

Οι περιπέτειες του Πάκο συνεχίζονται στο Παρίσι, όπου ξαναεπιδίδεται στο αγαπημένο του σπορ: μπλέκει σε μπελάδες. Αυτή τη φορά νομίζω ήταν οι πιο ανώδυνοι από όλους και το τέλος θα μας κάνει να χαμογελάσουμε! Must για τους φανατικούς της σειράς, όσοι δεν έχουν διαβάσει ξανά Αττιά να αρχίσουν από το Αλγέρι!

[Lena · Rating 5 out of 5]

Η τριλογία του Πάκου Μαρτίνεθ αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του page turner noir. Έχει όλα τα συστατικά που το συνιστούν ελκυστικό: έναν αστυνομικό με ενοχές και ηθικές αμφιταλαντεύσεις, με πτυχίο στην φιλολογία και εμμονή με το σινεμά ώστε οι λογοτεχνικές και κινηματογραφικές αναφορές να διανθίζουν ανέμελα το κείμενο, έναν έρωτα με την πεμπτουσια της γυναικείας παρουσίας στη noir λογοτεχνία, πολιτική διάσταση και ενδιαφέρουσες χωροχρονικές συγκυρίες, Αλγέρι στο τέλος του γαλλοαλγερινού πολέμου, Μασσαλία και ολίγον από Παρισινό Μάη του 1968, Παρίσι του 1970. Το πρώτο βιβλίο, το Μαύρο Αλγέρι, θεωρώ ότι είναι το δυνατότερο του, όλη όμως η τριλογία σε καταδύει στην εποχή.

[Έλσα · Rating 4 out of 5]

Δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Ατιά κ δηλώνω για ακόμα μια φορά γοητευμένη. Αυτή η μελαγχολική ατμόσφαιρα που αποπνέει όλο το ανάγνωσμα είναι γοητευτική κ ερωτεύσιμη.
Ένα νουαρ μυθιστόρημα που σε κατακλύζει από συναίσθημα κ μυστήριο. Οι εικόνες κ οι αφηγήσεις ρέουν. Οι μυρωδιές αναδύονται μέσα από τις αφηγήσεις. Η μοναδική δυσκολία έγκειται στην εναλλαγή των αφηγητών.
Έχει ωραία πένα ο Ατιά. Είναι δεξιοτέχνης του νουαρ μυθιστορήματος. Δεν αναλώνεται σε άπειρες σελίδες. Σου δίνει σταδιακά τα στοιχεία κ ξεδιπλώνει την ιστορία χωρίς όμως να σε κουράζει με άκυρες παρεμβαλλόμενες ιστορίες.

4.5/5

[ΠανωςΚ · Rating 2 out of 5]

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του συγγραφέα να κλείσει τον κύκλο και ταυτόχρονα όλα τ' ανοιχτά θέματα απ' τα προηγούμενα δύο μέρη της τριλογίας, αλλά το κάνει εις βάρος της πλοκής και των χαρακτήρων, κάποιοι από τους οποίους είναι καρικατούρες. Ενώ το πρώτο μισό του βιβλίου είναι πολύ καλό, το δεύτερο μισό, και ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε, είναι απίστευτα τσαπατσούλικο. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, για να αποφύγω τα σπόιλερ.
Συνολικά, σε ό,τι αφορά την (σε γενικές γραμμές αξιοδιάβαστη και απολαυστική) τριλογία του, ο Αττιά θυμίζει έναν πιο φιλόδοξο (για να μην πω «υπέρμετρα φιλόδοξο») αφηγηματικά Ιζό, αλλά χωρίς τη γλύκα και την ισορροπία (για να μην πω «μεγαλείο») του τελευταίου. Γενικά ο φιλόδοξος τρόπος αφήγησης με την εναλλαγή του POV δεν πετυχαίνει πάντα καθώς παρά την εν λόγω εναλλαγή το ύφος ως επί το πλείστον παραμένει ίδιο.

[MTK · Rating 4 out of 5]

Η τριλογία του Πάκο Μαρτίνεζ κλείνει με το Μπλε Παρίσι, με κάποια αποκλιμάκωση. Μου είχαν πει ότι είναι το πιο αδύναμο βιβλίο της τριλογίας, αλλά δε συμφωνώ: από μόνο του είναι ένα θαυμάσιο αστυνομικό, καλύτερο από την Κόκκινη Μασσαλία, το οποίο υπέφερε από τη συνήθη έλλειψη ταυτότητας και συνοχής των μεσαίων βιβλίων μιας σειράς. Το Μπλε Παρίσι είναι αρτιότερο ως αφήγημα, η βία και το σεξ στον τόπο και το χρόνο τους, η πλοκή ενδιαφέρουσα και ο λόγος μεστός. Το πρόβλημα με το Μπλε Παρίσι είναι ότι για κάποιον ακατανόητο σε εμένα λόγο ο συγγραφέας αποφάσισε να ολοκληρώσει το έργο του με ένα πιο "μικρό" σε πνοή και ορίζοντα βιβλίο.

Χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης τριλογίας ήταν ότι τα βιβλία χτίστηκαν με βάση το τρίπτυχο "κοινωνικοπολιτική κατάσταση/υπόθεση την οποία ερευνά ο ήρωας/προσωπική ζωή αυτού και των οικείων του". Όμως ενώ στο Μαύρο Αλγέρι το φόντο ήταν η ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας, η υπόθεση αφορούσε ακροδεξιούς τρομοκράτες και ο Πάκο πάλευε με το δίλημμα "εξόριστος ή νεκρός", ενώ στην Κόκκινη Μασσαλία το φόντο ήταν ο Μάης του '68, η υπόθεση αφορούσε οργανωμένο έγκλημα και ο Πάκο προσπαθούσε να βρει τη θέση του στην εξορία, στο Μπλε Παρίσι το φόντο είναι ψιλοασήμαντοι αναρχικοί που διοργανώνουν διαμαρτυρίες σχεδόν κωμικές, η υπόθεση αποδεικνύεται ότι αφορά κοινά εγκλήματα που τα διέπραξαν μικροαπατεωνίσκοι και άτομα με ψυχικά προβλήματα και ο Πάκο προσπαθεί να ξεπεράσει ένα χωρισμό (!). Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ο συγγραφέας το χειρίστηκε έτσι, είναι σαν ένας χειρούργος που ειδικεύεται σε μεταμοσχεύσεις να αποφασίσει να ασχοληθεί μόνο με κρυολογήματα.

Του βάζω 4 αστέρια, γιατί αντικειμενικά τόσο αξίζει, αν και το φινάλε με ξενέρωσε κάπως. Πάντως, προσωπικά έκλεισα με τον Πάκο Μαρτίνεθ, δεν ξεκινάω την δεύτερη τριλογία, τουλάχιστον προς το παρόν.

[pastafloraki · Rating 4 out of 5]

4,5 άνετα. Νομίζω λίγο πριν το τέλος του χρόνου, ήταν το βιβλίο που διάβασα πιο γρήγορα φέτος. Μαζι με την Αναστασία κ τον Νίκο, διαβάζουμε με τη σειρά τις περιπέτειες του Πάκο, και νομίζω, μιλώντας μέρους όλων, ότι ολοκληρώνει ιδιαιτερως smoothly την τριλογία. Ανυπομονω για τα επόμενα

[Δημήτρης · Rating 4 out of 5]

Σίγουρα όχι τόσο δυνατό όσο το Μαύρο Αλγέρι και η Κόκκινη Μασσαλία, αλλά διαβάζοντας πάλι για χαρακτήρες όπως ο Πάκο και η Ιρέν, είναι σα να επισκέπτεσαι παλιούς, αγαπημένους φίλους. Φίλους που όσο καιρό και να έχεις να δεις, ξέρεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Σειρά παίρνει η Λευκή Καραϊβική.

[Panagiotis · Rating 4 out of 5]

Δεν είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο της σειράς μάλλον είναι το πιο αδύναμο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα καλό noir. Ίσως παρασύρθηκε ο συγγραφέας από το να χωρέσει τόσες αναφορές σε ταινίες και τραγούδια κάτι που πλαδάρεψε ελαφρώς την πλοκή αλλά η ατμόσφαιρα είναι τόσο νοσταλγικά όμορφη όσο εξαιρετική όπως πάντα η ψυχογραφία των ηρώων. Σε αυτό το βιβλίο ο Πάκο ξεκαθαρίζει επιτέλους τους λογαριασμούς του με το τραυματικό παρελθόν του και αποφασίζει να πολεμήσει για την ευτυχία ��ου. Υπάρχουν κάποιοι δεύτεροι ήρωες στο βιβλίο όπως η κυρία που είχε το μπιστρό στις Halles και ο απόστρατος αξιωματικός ντ' Ουτρεμόν είναι υπέροχοι.
Ο Πάκο είναι για μένα σαν αδελφή ψυχή ίδιο γούστο στην μουσική και στον κινηματογράφο με έκανε να ξαναδώ ταινίες και να ακούσω μουσικές που στοίχειωσαν την ζωή μου.
Αν δεν είσαι παθιασμένος με την Ιστορία (το ελληνικό σύστημα διδασκαλίας είναι επιεικώς απαράδεκτο)το να διαβάσεις αυτή την τριλογία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος να μάθεις το τι ακριβώς συνεβη στον πόλεμο της Αλγερίας, το πως διαμορφώθηκαν τα φοιτητικά κινήματα που οδήγησαν στον μυθικό Μάη του '68 και τι έγινε αμέσως μετά. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν ακόμα σήμερα.

[Eli · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο αυτό ΔΕΝ είναι απλά άλλο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ξεφεύγοντας από το αυστηρό πλαίσιο της αστυνομικής υπόθεσης, ο Αττιά εισάγει στοιχεία ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά, διανθίζοντας την αφήγηση με έναν απόλυτα φυσικό και ιδιαίτερο τρόπο. Οι βασικοί του χαρακτήρες είναι τόσο απόλυτα θνητοί, που δεν μπορείς παρά να τους "πονέσεις". Θα ήθελα να είχα διαβάσει τα δύο πρώτα της τριλογίας πριν από αυτό. Θα ακολουθήσουν σίγουρα!

[Nikos Tzhmas · Rating 3 out of 5]

Νιώθω κάπως άσχημα που βαθμολογώ ένα μέρος της τρομερής τριλογίας του Maurice Attia με τρία αστέρια, άλλα η αλήθεια είναι πως το τρίτο και τελευταίο μέρος της σειράς (αφού η λευκή καραιβική ανοίγει μια καινούργια τριλογία) είχε αρκετά ελλείμματα σε σχέση με τα δύο προηγούμενα. Μέχρι τη μέση περίπου, το Παρίσι Μπλούζ ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα, η συνέχεια όμως δεν ήταν αντάξια. Η ροή άρχισε να τρέχει υπερβολικά, με γεγονότα πολύ σημαντικά τόσο για την πλοκή όσο και για την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων να περνάνε το ένα μετά το άλλο, σχεδόν σαν ασήμαντες λεπτομέρειες. Σίγουρα δεν ήταν ένα κακό νουαρ, αλλά το τσαπατσούλικο δεύτερο μισό άφηνε μία πικρή γεύση που δεν άξιζε στην ποιότητα του έργου του Attia. 4/5 το πρώτο μισό, 2/5 το δεύτερο λοιπόν.

[Giorgos · Rating 4 out of 5]

Πολιτική, ιστορία, ψυχανάλυση, φεμινισμός, σεξουαλική απελευθέρωση μαζί με περιπλάνηση στο Παρίσι, σε αγαπημένες μουσικές και κινηματογραφικές ταινίες του ήρωα, αλλά προφανώς και του συγγραφέα συμπλέκονται αρμονικά με την αστυνομική πλοκή, (βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο), αλλά και με ιστορίες από την καθημερινότητα απλών ανθρώπων, με τα αισθήματα και τις συμπεριφορές τους που σχετίζονται με τον ψυχισμό τους, το παρελθόν τους (τραγικό ή μη), τις οικογενειακές καταβολές τους και βεβαίως με τη σεξουαλικότητά τους.
Σίγουρα θα διαβάσω και τα άλλα 2 της τριλογίας!

[Katerina · Rating 4 out of 5]

Το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας και κατά την γνώμη μου το πιο αδύνατο από τα τρία. Περισσότερες γυναικοδουλειές για τον Πάκο χωρίς την Ιρέν και πιο περίπλοκη ίντριγκα μέσα στα φοιτητικά θέματα και τους μαοϊστές. Ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο την υπόθεση με την Ιζαμπέλ και τον πατέρα της παρά την υπόθεση με την Βιργινί. Παρόλα αυτά ωραίο νουάρ και ευτυχές τέλος για τον Πάκο και την Ιρέν.

[Fanis · Rating 3 out of 5]

Το πιο αδύναμο από τα τρία, με αρκετά βεβιασμενο κλείσιμο για τους βασικούς χαρακτήρες. Επιπλέον αρκετά αδιάφοροι οι άλλοι χαρακτήρες, που στα άλλα δύο βιβλία υπήρχαν πολύ ενδιαφέροντες (Σουκρουν, Κουπί, Εύα). Δεν προσέφερε κάτι καινούργιο σε σχέση με τα προηγούμενα. Παρόλα αυτά από μόνο του είναι ένα ευδιαβαστο αστυνομικό μυθιστόρημα που εμπλέκεται πολύ με τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα της εποχής.

[Nikos · Rating 4 out of 5]

4,5*

[Κωνσταντίνος Γεωργούσης · Rating 4 out of 5]

Τελευταίο μέρος της τριλογίας και κατά την γνώμη μου το καλύτερο. Όχι μόνο γιατί κλείνει ένας κύκλος (που μάλλον με την Λευκή Καραϊβική ανοίγει ξανά), ούτε για το συγκινητικό τέλος του αλλά γιατί είναι το πιο ανθρώπινο από τα τρία, με ήρωες που πέρα από τα ιδεολογικά τους κίνητρα δρουν με βάση το συναίσθημα. Και τεχνικά για μένα είναι το πιο άρτιο, καθώς έχει λιγότερους ήρωες από τα προηγούμενα και συνεπώς πιο εύκολο στην ανάγνωση αλλά και για την αριστοτεχνική εναλλαγή των αφηγητών.

[Vassiliki Dass · Rating 3 out of 5]

3.5*
Αν και ο Αττιά χρησιμοποιει ευφυώς όλες τις κινηματογραφικές, μουσικές, λογοτεχνικές παραπομπές εντάσοντές τις τέλεια στην πλοκη και χρησιμοποιώντας τες στο χτισιμο κάθε κεφαλαιου, όπως επίσης το ιδιο και για τα πραγματικά γεγονοτα της χρονιας στην οποια διαδραματιζεται το τριτο μερος των περιπετειων του Πακο και της Ιρεν, εν τουτοις αυτό το κλεισιμο της τριλογιας της ιστοριας των ηρωων είναι το πιο αδυναμο κατ’εμε καθοτι μου θυμιζει πολύ αισθηματικο βιβλιο. Όμως με χαρα θα διαβασω την αρχη της επομενης τριλογιας που μολις κυκλοφορησε απο την ΠΟΛΙΣ

[Psilolouben · Rating 4 out of 5]

Όχι τόσο φρέσκο όσο τα δυο προηγούμενα της σειράς και φλερτάροντας με πλοκή και ανατροπές (μερικές φορές ελαφρώς «παρατραβηγμένες») μιας άλλης κατηγορίας ιστοριών. Ο Attia εδώ κάπως σαν να επιλέγει την «εύκολη» συγκίνηση γνωρίζοντας ότι ο αναγνώστης έχει πλέον ταυτιστεί με τον(αντι)ήρωα, αποδίδοντας την όμως με τον ίδιο αυθεντικό τρόπο όπως παλιά μέσα από τον έτσι-αλλιώς αυθεντικό Πάκο.

Σαν τρίτο μέρος μιας σειράς με αγαπημένους(άλλοτε «μισητούς») ήρωες δε γίνεται να μην αγαπήσεις και αυτό το βιβλίο.

[Panais Pap · Rating 4 out of 5]

3,5+

[Spiros · Rating 4 out of 5]

Ρε τον Πάκο... Σωραίος...

[DESPINA · Rating 3 out of 5]

2,5⭐️

[Δήμος Καραχάλιος · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικός πάντα ο Attia!

[Petros Vakalios · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό!!

[Peri Morfosis · Rating 5 out of 5]

Το Παρίσι μπλουζ του Maurice Attia είναι ένα μυθιστόρημα που εξετάζει τις ζωές δυο ανδρών, του Ραφίκ και του Λουί, οι οποίοι διαπλέκονται μέσα στην καρδιά του Παρισιού, μιας πόλης που προσφέρει ελπίδες και απογοητεύσεις εξίσου. Το έργο διαπραγματεύεται την αναζήτηση ταυτότητας, την αποξένωση και τις αντιφάσεις της σύγχρονης κοινωνίας.

Η πλοκή ακολουθεί τον Ραφίκ, έναν νεαρό μετανάστη από τη Βόρεια Αφρική, που ζει στο Παρίσι και αντιμετωπίζει τη δυσκολία της ενσωμάτωσης στην κοινωνία του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κατανοήσει τη δική του θέση στον κόσμο. Ο Λουί, ένας Γάλλος με καταγωγή από την εργατική τάξη, βρίσκεται σε έναν παρόμοιο σταυροδρόμι, αναζητώντας την επιτυχία και την αποδοχή, αλλά αντιμετωπίζει τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις.

Οι δυο τους συναντιούνται και δημιουργούν έναν απρόσμενο δεσμό, ενώ παράλληλα ανακαλύπτουν πως η πόλη που πιστεύουν ότι τους υπόσχεται ελευθερία και νέα ξεκινήματα, στην πραγματικότητα τους αποξενώνει όλο και περισσότερο. Στην προσπάθειά τους να βρουν τον εαυτό τους, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες του να ανήκουν κάπου, το βάρος των προσδοκιών και τις απογοητεύσεις που φέρνει η πραγματικότητα του Παρισιού.

Με φόντο την πολυπολιτισμικότητα του Παρισιού και τις προσωπικές τους ιστορίες, το μυθιστόρημα αναδεικνύει τις αντιφάσεις της σύγχρονης ύπαρξης, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν ποιοι είναι πραγματικά και πώς συνδέονται με τον κόσμο γύρω τους. Το Παρίσι μπλουζ είναι μια αφήγηση γεμάτη συναισθηματική ένταση, που εξετάζει την αναζήτηση του νοήματος και της αποδοχής σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα και προσωπικές αποτυχίες.

[Jason · Rating 4 out of 5]

The third part of this amazing trilogy finds Paco Martinez in Paris, in his most mature and serious personality. He's gone undercover to infiltrate left-wing movements and at the same time investigate a murder. To do that he enrolls in a university doing cinema studies. This creates a great opportunity for Maurice Attia to increase his favourite movie references and analyses as they are quite into context in every scene. As usual the book involves organized crime, politics, corruption, and of course a link to Algeria, the war with France during the decolonization, and OAS. The plot provides a great carpet to analyze the clashing and constantly dividing left-wing forces of Europe in the post May-68 period. It was very interesting to see the setting in Paris during that period and how people really believed and tried in changing the world. As always, the book is very tense and fast and keeps you engaged to read it once-trough.

Bottomline: The final part of the Paco Martinez trilogy is as it would be expected from the last two ones. Tense and engaging with a very nice atmoshpere and excellent movie-inspired ending.

[Malamas · Rating 4 out of 5]

Αυτά τα 3 βιβλία διαβάζονται στη σειρά. Είναι μια ιστορικο-κοινωνικό-πολιτική αναδρομή από το Αλγέρι, στη Μασσαλία και μετά στο Παρίσι σε διαφορετικές χρονικές περιόδους φτιάχνοντας έτσι στα μάτια του αναγνώστη τη ζωή του πρωταγωνιστή και του περίγυρού του. Το ότι ο συγγραφέας είναι ψυχαναλυτής-ψυχίατρος τον βοηθάει να αναπτύξει τους χαρακτήρες των βιβλίων του σε σημείο που δένεσαι μαζί τους. Οι εσωτερικοί διάλογοι των χαρακτήρων είναι δουλεμένοι έτσι, ώστε να μη βλέπεις 3 βιβλία αλλά 1 με την επιρροή του χρόνου πάνω τους. Πολλή καλή τριλογία, παρόλο που συνεχίζω να αμφισβητώ ότι υπάρχουν τέτοιοι μπάτσοι όπως ο κύριος χαρακτήρας των βιβλίων.

[Elena · Rating 2 out of 5]

Το τρίτο και όχι και το καλύτερο μερος της τριλογίας. Μπορώ να πω ότι μετά την πολύ καλη αφετηρία της τριλογίας, υπήρχε μια κλιμακωτή πορεία προς τα κάτω, από πλευράς ενδιαφέροντος. Κλείνοντας την, θα προτιμούσα να είχα μεινει μόνο στο πρώτο μέρος.

[Despina · Rating 3 out of 5]

Δυστυχώς όχι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, πολύ "φλύαρο", κυρίως στους μονόλογους των ηρώων.