В началото на I век от нашата ера сърцатият Пърдоний Флат, римски философ и самоотвержен естествоизпитател, странства из затънтените краища на Империята и търси извора на мъдростта. Превратната съдба го отвежда в Назарет, спокойно провинциално градче, смутено от загадъчното убийство на уважаван богаташ. Доказателствата са категорични – на кръста ще увисне градският дърводелец. Убеден в невинността на баща си, невръстният син на дърводелеца моли Пърдоний да открие истината. По чиста случайност неговото име е... Исус. Следват шеметни приключения и хитроумни решения, намесват се Аполон, малката Мария Магдалена, Юда Бен-Хур, Гарванът и Лисицата от баснята на Езоп... и две злонамерени кози. Едуардо Мендоса виртуозно смесва жанрове и персонажи, за да забърка една неповторимо комична история (апокрифно евангелие, библейска притча, криминале?) за доброто, приятелството и внезапните обрати на съдбата.
Eduardo Mendoza Garriga studied law in the first half of the 1960s and lived in New York between 1973 and 1982, working as interpreter for the United Nations.
He maintained an intense relationship with novelists Juan Benet and Juan García Hortelano, poet Pere Gimferrer and writer (and neighbour) Félix de Azúa.
In 1975 he published his very successful first novel, La verdad sobre el caso Savolta (The Truth about the Savolta Case), where he shows his ability to use different resources and styles. The novel is considered a precursor to the social change in the Spanish post-Franco society and the first novel of the transition to democracy. He describes the union fights from the beginning of the 20th century, showing the social, cultural and economic reality of the Barcelona at the time. A year later he was awarded the Critic Prize.
His most acclaimed novel is probably La ciudad de los prodigios (The City of Marvels, 1986), about the social and urban evolution of Barcelona between the Universal Expositions of 1888 and 1929. It was adapted to the screen by Mario Camus in 1999.
In 1996, he published his third major Barcelona novel, this time set in the 1940s, Una comedia ligera (A Light Comedy).
Also within Mendoza's work stands the saga of Ceferino, a peculiar character, a detective locked up in a mental hospital. The first of these novels, El misterio de la cripta embrujada (The Mystery of the Bewitched Crypt, 1979) is a parody with hilarious moments mixing detective stories with gothic narrative.
In the second novel of the saga, El laberinto de las aceitunas (The Labyrinth of the Olives, 1982) he confirms his talent as parodist; the novel is one of his most successful works. The third (and last) novel of the saga, La aventura del tocador de señoras (The Adventure of the Powder Room) was published in 2002.
The newspaper El País published two of his novels by instalments, Sin noticias de Gurb ( No Word from Gurb, 1990) and El último trayecto de Horacio Dos (The Last Journey of Horatio Dos, 2001).
In 1990, his work in Catalan Restauració made its debut. He later translated it into Spanish himself.
Sobre el autor: Para mí Eduardo Mendoza es uno de los mejores autores del panorama literario español, y he leído la mayor parte de lo que ha escrito, casi siempre con resultados notables.
Divertida aventura detectivesca ambientada en la época de Jesucristo. El protagonista tendrá que ayudar al mismísimo Maestro, que para él aún no es el futuro mesías, a liberar a su padre José, tras ser acusado de asesinar a un rico terrateniente de Nazaret. Novela que se lee de un tirón (no alcanza las 200 páginas). Para mí ha sido un divertimento. Una forma de no tomarse la Biblia demasiado en serio. Las extravagancias de Pomponio, junto con la desmitificación de Jesús y de algunos personajes históricos, y otros inventados, me han supuesto algunas horas con una permanente sonrisa en los labios. Por supuesto, habrá quienes piensen que esta novela debería ser llevada a la hoguera. Ellos y ellas se lo perderán. Quizás la resolución final de la misma no esté del todo conseguida, con una reunión de todos los sospechosos un poco al estilo “Colombo”, pero ello no lastra en gran medida el resultado del propósito del autor, que supongo que fue divertir a la par que enseñar, sin tomarse la religión como algo intocable. Conmigo lo ha logrado.
Eduardo Mendoza en estado puro, mezcla humor y ambientación histórica de forma deliberadamente poco ortodoxa. El protagonista, Pomponio, es un filósofo romano que llega a Judea buscando remedio a sus males, y termina implicado en la defensa de un carpintero acusado de asesinato. Ese carpintero es José, y quien solicita la ayuda de Pomponio es su hijo Jesús, aún niño. Desde este punto, la novela se sitúa en un espacio curioso: entre la ficción humorística y las referencias a personajes conocidos de la tradición cristiana.
La figura de Jesús aparece no como personaje sagrado, sino como un niño inteligente, decidido y con una sorprendente madurez. No se trata a Jesús desde un punto de vista religioso, sino literario, jugando con la idea de su niñez y de cómo, incluso en ese momento, se intuyen rasgos de su futura relevancia. Esta mirada crea un efecto de proximidad: los personajes bíblicos se presentan como personas comunes, con preocupaciones y vínculos familiares.
La trama policial y la investigación que lleva a cabo Pomponio funcionan como el hilo conductor, pero alrededor circulan guiños y ecos reconocibles para el lector. La novela se permite emplear anacronismos y un tono irónico que desmitifica el relato bíblico sin burlarse de él. De este modo, el texto no pretende corregir ni cuestionar la historia religiosa, sino ofrecer una lectura alternativa, lúdica y distanciada. Es un respeto cómico muy agradable de leer.
Estamos ante una parodia amable tanto de la novela detectivesca como de la narrativa sagrada. La presencia de Jesús y José aporta un trasfondo cultural que hace la historia aún más sugestiva, mientras que el humor ligero evita cualquier tono irreverente. El resultado es una obra ágil, irónica y accesible, que invita a leer la historia desde un ángulo distinto sin perder la sensibilidad hacia su significado.
Hilarante comedia histórico-detectivesca que parodia y ridiculiza a ciertos best-sellers de dudosa calidad (y gusto). Muy recomendable. Reseña completa:
Me he divertido mucho con este libro de Eduardo Mendoza. Como acostumbra el maestro, está muy bien escrito, y el lenguaje empleado en este caso además cuadra estupendamente con el carácter del protagonista, un romano del s. I perteneciente al orden ecuestre, un poco venido a menos, filósofo y fisiólogo aficionado, que se dedica a recorrer el mundo conocido en busca de las aguas del conocimiento, para lo cual va probando todas aquellas cuya leyenda promete grandes propiedades. Sin embargo, más que alcanzar el conocimiento, de momento Pomponio solo ha conseguido enfermedades gastrointestinales que le provocan episodios de diarrea, flatulencias (muy bien traído aquí el cognomen del protagonista) y fiebres varias. En uno de sus viajes Pomponio recae en Judea, en la localidad de Nazaret, donde se ve envuelto en una investigación sobre el asesinato de un rico judío del que acusan al carpintero del pueblo. El hijo de éste, un niño de nombre Jesús, decide contratar a Pomponio para que esclarezca los hechos y consiga la exculpación de su padre.
Es un libro corto que se lee de forma rápida, y consigue entretenernos y divertirnos. Totalmente recomendable!
A murder mystery set in the times of Jesus' childhood. The mystery is bland and boring, the humour is mostly fart-based and the historical research is minimal. But the most egregious part about the book is the age-old anti-Semitic and anti-Arab tropes it touts throughout its brief, indecorous mileage. Not even arguing that the fact that it's written from the POV of a Roman philosopher visiting Nazareth justifies this. The Jews are described as dark, unfriendly, money-mongering, etc, etc, you know the shtick, but then fucking six-year-old Jesus is blond, blue-eyed and beautiful. For a book that purportedly sets out to have a laugh at the expense of religion it sure takes calcified Christian clichés to heart. Also, the fact that Jesus repeatedly calls our flatulent foreign protagonist "rabbi" reeks of ignorance and exoticism. And another weird thing is that the author keeps talking about and describing happenings in "the Temple". This story is set in Nazareth; the Temple was in Jerusalem. What the actual fuck? At first I thought maybe he meant a local synagogue, but no, he then goes on to talk about the Sanhedrin, animal sacrifices... You know, fucking Jerusalem Temple stuff. Maybe he assumed Nazareth and Jerusalem are a stone's throw from each other because of their dual importance in the life of Jesus and didn't bother to fucking factcheck? It's page after page of insult added to injury added to insult added to injury. Not funny, not interesting, not edifying in any way.
Curiosamente leí este antes que el de Gurb, que debiera haber sido el primero para un amante de la CF.
Libro detectivesco/irónico ambientado en la Antigüedad romana que entretiene y goza de la prosa de Mendoza. Que me gustó, sí, pero no me encantó. De hecho no seguí con las novelas "divertidas" de Mendoza. Y como no seguí -que por algo sería- pues le dejo en tres estrellas.
Igual es que me pilló mal, no le sé. Tengo que volver a Mendoza. Algún día...
Un patricio romano venido a menos y aquejado de flatulencia se ve envuelto en una investigación policial en la Palestina del siglo I, a la vez que conoce a un niño llamado Jesús, hijo de un tal José al que sus vecinos consideran un pobre cornudo.
Se lee en un rato (literalmente) y es divertido, ideal cuando se busque una comedia corta y ligera con algo de chispa.
Moje putovanje svijetom se nastavlja sa španjolskim piscem, ali u neobičnom ambijentu, kako vrijemenski, tako i prostorno. Naime, radnja je smještena u prvom vijeku nove ere u Nazaretu! Ideja interesantna i dobro realizirana – rimski građanin Pomponije Flat koji je i filozof i pomalo detektiv i svijetski putnik u potrazi je za ljekovitom vodom. Igrom slučaja dospijeva u Nazaret i susreće sa sa malenim snalažljivim sedmogodišnjim dječakom Isusom izuzetne inteligencije koji ga moli da mu pomogne u dokazivanju nevinosti njegovog oca Josifa, optuženog za ubojstvo i osuđenog na raspeće. I istraga kreće – čitak i pitak kriminalistički roman odjeven u biblijsko i rimsko ruho, prožet satirom, ironijom i humorom, uz defile poznatim nam likova. Preporuka!
¡Ha estado muy bien! No sabía nada de la historia y me ha sorprendido la mezcla de misterio, novela histórica y toques de humor que tiene. Una trama que te atrapa y entretiene, y muy bien escrita (y narrada) ¡Recomendado!
Hace bastante que lo leí. No lo encontré desternillante pero sí que guardo un alegre recuerdo de su lectura, supongo que porque convertir la niñez de Jesús en una comedia de situación no puede dejarte indiferente.
Hacía tiempo que no leía nada de Eduardo Mendoza y he reconocido mucho de lo que me gustaba del autor catalán. Sin embargo, esta novela de misterio ambientada en la Galilea de la época de Jesús me ha resultado un poco aburrida por el humor repetitivo y una trama que tampoco me interesaba mucho. No tengo ningún problema con el lenguaje irrespetuoso y pomposo del protagonista (Pomponio, cómo no), aunque puede herir sensibilidades. Me ha gustado la nota final explicatoria.
Ocjena data knjizi ne mora biti toliko nepovoljna koliko se čini, ali na nju su uticala dva bitna faktora.
Prvi, već izborom teme ovo djelo se svrstava u "konkurenciju" velikih faca koji su parafraziranjem Jevanđelja pokazali ne samo veliku vještinu, već i genijalnost. Tu nalazimo Bulgakova, Pekića, Saramaga, Kazancakisa, Borhesa... Malo li je! Među ovim facama, "Čudesno putovanje Pomponija Flaka" pada na nivo zabavnog štiva za ubiti poslijepodne, što u suštini jeste i kad se posmatra bez njih. Autor nije imao veću težnju od toga da napravi duhoviti detektivski roman, smješten u doba Isusovog djetinjstva, gdje je možda jedini otklon od klasičnih načela žanra trapavost i konačna nesposobnost glavnog detektiva da vidi šta se stvarno dešava.
Drugi, i u sklopu žanra ovaj roman i nije nešto. Sva njegova manjkavost se otkriva na kraju, kada saznajemo pravu prirodu zločina. Osim što su motiv zločina i njegova pretjerano komplikovana realizacija nelogični u tolikoj mjeri da ih ne bi mogao objasniti nijedan filozof kojeg je citira naslovni Pomponije, motivacija nekih likova na kojoj se održava struktura misterije je upitna, toliko da je kontraproduktivna. Neću spojlovati, ali u pokušaju da se Josif predstavi kao častan čovjek, ne da nije ispao častan, već preglup! I tu je glavna manjkavost, ako zločin ne valja, čitav roman ne valja, takva su pravila žanra, i bezbroj biblijskih referenci i jevanđeljskih anticipacija ga neće spasiti. Plus, ubacivanje fantastičnih elemenata preuzetih iz grčke mitologije u posljednjih pet stranica je možda najgori primjer magijskog realizma koji sam vidio.
Ruku na srce, nije sve loše kao što se čini, jer iako roman uglavnom ne pruža više od gole osrednjosti, zabavan je za čitanje, vrlo je duhovit, pa čak iako je često u pitanju slapstick humor, a takođe se vidi autorova posvećenost temi. Za ubijanje poslijepodnevne dosade, ubilo se. Za nešto više, teško.
No tenía ni idea de que trataba este libro y me he descubierto aprendiendo cosas nuevas, riendo y adorando el estilo del autor. Un descubrimiento que me ha gustado mucho. Se lee rápidamente y es muy ameno.
Es el típico libro en el que te das cuenta tarde de qué no merece la pena y ya da cosa dejarlo. El humor brilla por su ausencia, si acaso en dos o tres momentos pude imaginarme que viéndolo en una película o serie me hubiera sacado una ligera sonrisa, y son momentos en los que pomponio se tira pedos. Por la forma en la que está escrito parece que el autor intentara muy fuerte que los lectores se rían, y al final solo queda como pedante. Lo único que salva al libro de tener una estrella es que la historia por lo menos es interesante, y las 4 páginas del final donde explica un poco el contexto histórico.
Generally my sense of humour and that of my mother are quite similar, but she found this one hilarious while... I didn't. Perhaps the - definitely deliberate - overly flowery and elaborate style of speaking started to annoy me too much. The nods to the Bible and jabs at it were quite funny but quickly got old. There were a couple of funnier moments and it was a relatively easy read, but I can't really say I really enjoyed it.
Novela que retrata, con un tono de comedia, enlazado a un estilo clásico tan propio de las historias detectivescas, el viaje emprendido por el fisiólogo Pomponio Flato por los confines del Imperio Romano, en busca de unas 'aguas proveedores de la sabiduría'. Este periplo voluntario lo dirige a una aventura que ahonda más allá de su búsqueda personal, poniendo en riesgo, inclusive, su propia vida. En esta travesía también se cruzará con personajes tan pintorescos como Jesús, José y María: una humilde familia de Jerusalén, Israel.
Ormai posso dire di conoscere abbastanza bene la scrittura di Eduardo Mendoza e questo romanzo si inserisce perfettamente nel tipo di stile che più gli è congeniale: la parodia e il mescolamento dei generi. Troviamo qui il giallo, il noir, il romanzo storico, il romanzo umoristico e quello realistico e di denuncia. Tutti questi generi vengono però stravolti, estremizzati e parodiati creando un miscuglio interessante, originale e soprattutto divertente. Questo è il romanzo di Mendoza che finora mi è piaciuto di più: ho amato particolarmente l'ambientazione storica e l'umorismo sottile, intelligente e per niente offensivo nei confronti delle Sacre Scritture (mentre recentemente mi è capitato di leggere dei romanzi volgari e di pessimo gusto su questo argomento, bleah). Inoltre, nonostante sia ambientato nel I secolo d.C. (mentre il resto della produzione di Mendoza si colloca solitamente nella Barcellona dei giorni nostri) è evidente anche qui, per il lettore attento, la critica alla società contemporanea, alla corruzione dei governi e alla presenza troppo ingombrante della Chiesa nella politica. Insomma, si tratta di un ottimo divertissement che consiglio a chiunque cerchi qualcosa di un po' diverso per rilassarsi.
Il voto giusto per me sarebbe due stelline e mezzo. Non avevo mai letto nulla di Eduardo Mendoza e l'approccio con questo autore poteva essere più felice. Nel corso della lettura si incontrano personaggi evangelici, Gesù, Giuseppe, Maria, la Maddalena, una "specie" di Ponzio Pilato, rivisitati dall'umorismo laico dello scrittore. Il protagonista, Pomponio Flato, è simpaticissimo, un patrizio romano appassionato di filosofia che parla in modo aulico e ricercato, che è pigro ed indolente, ma si impegna a risolvere un mistero. Il libro si legge con facilità, è intriso di ironia ed umorismo. Questi sono i lati positivi. Però il libro non mi ha soddisfatto appieno, perchè, al termine della lettura, sono rimasta con una domanda in mente:"ma era davvero un giallo?" Non mi è sembrato nè un vero giallo, nè un libro comico.
Мендоса предлага на читателите един лек криминален и комичен роман, написан в традициите на готическия стил, и облечен в библейски одежди . Разказва за приключенията на един страдащ от газове римлянин, Пърдоний, който броди из източните римски провинции, където търси извора на мъдростта. Там той среща невръстния Исус, чийто баща Йосиф е осъден на смърт. Исус наема Пърдоний като частен детектив за да докаже невинността на баща си. Следва да се разкрие една грандиозна мистерия, в която се намесват една прелестна проститутка (майката на Мария Магдалена), богаташ с тъмно минало, Юда, приказно красив грък (Аполон в човешки образ) , прокаженият Лазар и много други действителни персонажи от Библията.
Novela negra, escrita en clave de humor y ambientada en la época de la infancia de Jesucristo. Una historia muy surrealista y con el sentido del humor de Eduardo Mendoza que nunca defrauda.
Que gran sentido del humor tiene el autor. Es imparcial, le tira a todas las etnias y religiones que aparecen en el libro, se burla en especial de los estereotipos. Conforme iba leyendo pensaba que estaba abusando de los Deus ex machina, pero literalmente si fueron Deus ex machina y la forma en como los justifica es el verdadero plot twist, yo pensaba que Yavhé era el que estaba intercediendo por nuestro protagonista, y no me esperaba la identidad de la deidad que le ayuda. Gran comedia policiaca, muy divertida y amena
Lo he leído porque tocaba en el club de lectura. Trata sobre un hombre que, por circunstancias, intenta resolver un asesinato junto al niño Jesús, puesto que acusan a su padre José de ser el asesino. A mi no me ha parecido divertido en ningún momento y tampoco me ha enseñado nada. El final es un poco batiburrillo y me olvidaré de este libro como ya me pasó la primera vez que lo leí obligada en el instituto.
Le pongo dos estrellas porque Eduardo Mendoza es increíble en la prosa y en el trabajo de documentación que ha hecho para escribir esta historia.
Se trata de un hombre llamado pomponio flato que tiene problemas de estómago y va soltando pedos por dónde anda. Lo contrata un tal Jesús para investigar un asesinato en la época del cesar y lo contrata porque quieren crucificar a su padre que se llama José... Bueno os imaginaréis el resto. Es un libro que te hechas alguna risa pero no pude con el... Me costó acabarlo.
Este libro de Eduardo Mendoza se podría clasificar casi como una novela negra ambientada en la época romana Nazaret. Con toques de humor y sátira, con cierta ironía se nos muestra una investigación de un asesinato.