Als er iemand is in Nederland die sneller schrijft dan zijn eigen schaduw, is het Nico Dijkshoorn: columns (de Volkskrant, Voetbal International, De Pers, nu.nl), verhalen, gedichten, romans. En daarnaast staat hij minstens drie keer per week op een podium, alleen, of met de mannen en vrouwen van Hard gras of de Hank Five. Daar leest hij zijn stukken over boezemvriend Van Gaal, zijn belevenissen in Paradiso of de publieksfavoriet ‘Het molletje’. Op z’n minst hilarisch, ontroerend, hard, echt, kortom: vintage Dijkshoorn. In DIJKSHOORN zijn nu de allerbeste verhalen, columns en reportages verzameld.
Dijkshoorn studeerde Nederlands en aardrijkskunde aan de lerarenopleiding. Bijna twintig jaar was hij medewerker van de bibliotheek in Amstelveen, tot 2005. Vanaf 1999 timmerde hij aan de weg als internetcolumnist met columns over het televisieprogramma Big Brother die hij onder het pseudoniem Doordevil plaatste in nieuwsgroepen en op het forum van de website FOK!. Na afloop van het dagelijkse programma reageerde hij binnen het uur met een lang actueel stuk. De columns werden zo populair dat Veronica hem uitnodigde een bijdrage aan het programma te leveren. Dijkshoorn sloeg dit aanbod af. Later schreef Dijkshoorn alsnog voor Veronica en voor verscheidene andere websites. Hij schreef op de weblogs Retecool.com en GeenStijl onder zowel het pseudoniem P. Kouwes als zijn eigen naam. Voor FOK! maakte hij de strip eikel & eikel en schreef hij columns onder de naam C. Adriaanse, waarin hij voetbalcoach Co Adriaanse op de hak nam. Voor GeenStijl maakte hij onder de titel Dijkshoorn Dinsdag een wekelijkse audiocolumn, waarin hij in 15 tot 30 minuten actualiteiten besprak.
De doorbraak naar een breder publiek kwam toen hij door de Volkskrant werd uitgenodigd een sportcolumn te schrijven. Via televisiemaker Philip Woldringh werd hij ingeschakeld om teksten te schrijven voor Café de Wereld en later door Harm Edens voor de soapserie Samen en de satirische nieuwsquiz Dit was het nieuws. Dijkshoorn schreef verder columns voor Johan, Voetbal International, dagblad de Pers, Muziekkrant OOR, NU.nl en Webwereld. In het tijdschrift Torpedo publiceerde hij twee lange verhalen. Ook publiceerde hij verhalen in de tijdschriften Hard Gras, Reload, Bouillon en JFK. Hij levert tekstbijdragen aan het satirische televisieprogramma Draadstaal en is sinds 2008 iedere woensdag te gast in De Wereld Draait Door, waarin hij actuele gedichten schrijft en direct voordraagt.
In november 2007 verscheen onder de GeenStijl-vlag het door Dijkshoorn geschreven Grote GeenStijl Winterboek. Als P. Kouwes publiceerde hij de dichtbundel Daar schrik je toch van. Begin 2009 verscheen De tranen van Kuif den Dolder, een roman over een fictieve legendarische voetbalheld. In het najaar van 2010 ging Dijkshoorn samen met Leon Verdonschot, de band The Hank Five en de Eindhovense rockzanger Denvis op theatertournee, onder de titel Ook voor Vrouwen. Ze speelden meer dan dertig shows, waaronder twee in de Kleine Komedie in Amsterdam.
In 2011 speelde Nico samen met zanger/acteur Bob Fosko en Hoopdanseres Karin de Wit de hoofdrol in een videoclip van "Hoopla!" van Sven Hammond Soul featuring Patt Riley
In 2012 schreef Dijkshoorn het boekenweekessay voor de Boekenweek 2012, getiteld Verder alles goed.
In april 2013 schreef Dijkshoorn een alternatief Koningslied Jij En Ik Onder De Zon.
In november 2014 en januari 2015 was hij regelmatig te gast bij Lieven Vandenhaute in Nieuwe Feiten, een programma op de Belgische omroep Radio 1. Dagelijks sloot hij het programma af met een column. In maart ging zijn eerste solovoorstelling Vuig in première. Hierin weet Dijkshoorn, aldus de Volkskrant, 'het doodgewone met eenvoudige woorden bijzonder te maken.' De teksten over zijn tienertijd doen de recensent denken aan 'een iets rauwere kopie van Kees van Kooten'. Hoewel recensent Patrick van den Hanenberg in het muzikale gedeelte 'een magistrale ode aan Amstelveen' opmerkt, heeft hij minder waardering voor Dijkshoorns muziek, die volgens de krant blijft steken op 'het niveau van een goedbedoelende liefhebber'.
Geen hoogvlieger. Veel verhalen zijn niet grappig en getuigen zelfs van een soort misplaatste zelfverzekerdheid. In een andere review las ik de term "Geenstijl schrijver" - dit is het niveau waar u mee te maken hebt. U bent gewaarschuwd.
To be honest: I didn't finish it. The stories and collected columns didn't really do anything for me. No sense of recognition, nor happy thoughts or even irritation occured whilst reading. Books aren't supposed to bore me this amount.
Dit is geen schrijven, maar met tien vingers blind typen wat je voor de geest komt en denken dat je grappig en inhoudelijk bezig bent, terwijl het in feite puberaal en grof is. Ben er na zestig pagina's mee gestopt. Jammer, want Dijkshoorns voetbalcolumns vind ik wel vier sterren waard.
Dat zo'n Dijkshoorn op tv nog te pruimen is, ja, daarvan kun je nog zeggen: doet'ie leuk, kan 'ie goed, maar dat zo'n man, die Dijkshoorn dus, ook denkt een heel dik boek met allerlei zogenaamd uit het leven gegrepen stukjes, hoogstwaarschijnlijk grappig bedoeld maar volstrekt zin- en bodemloos, in een heel irritante verteltrant ook nog eens een keer, te kunnen schrijven, dat is iets, - mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen - waar ik dus helemaal niets mee kan hè.
Pseudo-literaire observaties van een oninteressant individu. Bruusk proza dat probeert in korte zinnen en met lelijke woorden waarheden te encapsuleren, maar daar niet in slaagt. De imitatie van Mart Smeets is gratuit, en slecht gedaan. Een waardige drager van het predikaat 'Geenstijl-schrijver'.
Dijkshoorns columns zijn vaak grappige aanvallen op verschijnselen die hem ergeren. Eén uitzondering: het ontroerende, subtiel dramatische ‘Bob houdt het voor gezien’, over een vaders onmacht bij de teleurstelling van zijn zoon. Dat kan hij ook en zou hij meer moeten doen. Maar meestal spot hij keihard, een beetje altijd in dezelfde stijl helaas. Zo begint hij vreemd genoeg soms te lijken op de minachtend om zich heen slaande vader die hij nochtans scherp doorprikte in zijn roman ‘Nooit ziek geweest ‘.
Keiharde afrekening met zijn vader met die typerende manier van schrijven van Dijkshoorn. Ondanks de harde en ietwat belerende ondertoon toch enorm geestig geschreven.
Leuke verhalen afgewisseld met minder leuke verhalen, maar ook af en toe een hilarisch verhaal. Vond het verhaal over zijn zoon vooral interessant. Leest verder lekker snel weg.