“He wondered vaguely how many others like her there might be in the younger generation
people who had grown up in the world of the Revolution, knowing nothing else, accepting the Party as something unalterable, like the sky, not rebelling against its authority but simply evading it, as a rabbit dodges a dog.

وینستون از خود پرسید بین نسل جوان تر چند نفر دیگر مثل او ممکن بود پیدا شوند-افرادی که در دنیای انقلاب بزرگ شده بودند، چیز دیگری نمی شناختند، حزب را پدیده ای تغییر ناپذیر می پنداشتند و قبول میکردند، درست مثل آسمان، و علیه اقتدارش سر به طغیان بر نمی داشتند، بلکه صرفا می کوشیدند ازش در امان باشند، مانند خرگوشی که از چنگ سگ شکاری می گریزد.”