Status Updates From سر کوه بلند

...
سر کوه بلند ابر است و باران.
زمین غرق گل و سبزه‌ی بهاران.
گل و سبزه‌ی بهاران خاک و خشت است
برای آن که دور افتد ز یاران.

سر کوه بلند آهوی خسته
شکسته دست و پا، غمگین نشسته.
شکست دست و پا درد است، اما
نه چون درد دلش کز غم شکسته.

سر کوه بلند افتان و خیزان،
چکان خونش از دهان زخم و ریزان،
نمی‌گوید پلنگ پیر مغرور
که پیروز آید از ره، یا گریزان.
...

درون سینه عمری آتش عشق تو پروردم
ولی هرگز ندیدم ذره‌ای مهر از تو ماه من

هنوزت دوست می‌دارم چو شبنم بوسه‌ی گل را
نگاه دردناک و آرزومندم گواه من

نمی‌دانی، نمی‌دانی، چه مشتاق و چه محرومم
نمی‌دانم؛ نمی‌دانم؛ چه بود آخر گناه من

***

چه کرد، ای مهربان ترسای پیر می‌فروش، امشب
می گرم و سپیدت با دل سرد و سیاه من،

که چون آتش به مجمر سوزم و چون می به خم جوشم
پرند از آشیان دل کبوتهای آه من

‏هشدار ای سایه ره تیره‌تر شد
‏دیگر نه دست و نه دیوار
دیگر نه دیوار نه دوست
‏دیگر به من تکیه کن، ا‏ی من، ای دوست، امّا
هشدار کاین‌سو کمین‌گاه وحشت
‏وآن سو هیولای هول است
‏وز هیچ‌یک هیچ مهری نه بر ما
‏ای سایه، ناگه دلم ریخت، افسرد، افسرد
ا‏ی کاش می‌شد بدانیم
‏ناگه کدامین ستاره فرو مرد؟

با من بمان ای تو خوب، ای یگانه
برخیز، برخیز، برخیز
‏با من بیا ای تو از خود گریزان
من بی‌تو گم می‌کنم راهِ خانه.
‏با من سخن سرکن ای ساکتِ پر فسانه
آیینه‌ی بیکرانه.

‏می‌ترسم ای سایه، می‌ترسم ای دوست،
می‌پرسم آخر بگو تا بدانم
‏نفرین و خشمِ کدامین سگِ صرعیِ مست
این ظلمتِ غرقِ خون و لجن را
‏چونین پر از هول و تشویش کرده‏‌ست؟
ای کاش می‌شد بدانیم
‏ناگه غروبِ کدامین ستاره
‏ژرفای شب را چنین بیش کرده‌ست؟

شبی که لعنت از مهتاب می بارید...

- «... غم دل با تو گویم، غار!
بگو آیا مرا دیگر امید رستگاری نیست؟»
صدا نالنده پاسخ داد:
«... ــآری نیست؟»

...
برو آنجا که ترا منتظرند.
قاصدک!
در دل من همه کورند و کرند.

دست بردار از این در وطنِ خویش غریب.
قاصد تجربه‌های همه تلخ،
با دلم می‌گوید
که دروغی تو، دروغ؛
که فریبی تو، فریب.
قاصدک! هان، ولی... آخر... ای‌وای!
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام، آی! کجا رفتی؟ آی...!
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی، جایی؟
در اجاقی- طمع شعله نمی‌بندم - خردک شرری هست هنوز؟

قاصدک!
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می‌گریند.

خامش، ای آواز خوان! خامش،
در كدامین پرده می‌گویی؟
وز كدامین شور یا بیداد؟
با كدامین دلنشین گلبانگ، می‌خواهی
این شكسته خاطر پژمرده را از غم كنی آزاد؟

می‌فشاندم گاه -بی قصدی-
در صفای برکه مشتی ریگ خاک آلود.
و زلال ساده‌ی آیینه‌وارش را
با کدورت یار می‌کردم.
و بدین اندیشه لختی می‌سپردم دل
که زلالی چیست پس، گر نیست تنهایی؟
باز با مشتی دگر تنهایی‌اش را همچنان بیمار می‌کردم.
...
من نمی‌دانم کدامین دیو
به نهانگاه کدامین بیشه‌ی افسون،
در کنار برکه‌ی جادو، پرم در آتش افکنده‌ست.
لیک می‌دانم دلم چون پیر مرغی کور و سرگردان
از ملال و و حشت و اندوه آکنده‌ست.

چون درختی در زمستانم،
بی که پندارد بهاری بود و خواهد بود.
دیگر اکنون هیچ مرغ پیر یا کوری
در چنین عریانی انبوهم آیا لانه خواهد بست؟
دیگر آیا زخمه های هیچ پیرایش،
با امید روزهای سبز آینده؛
خواهدم این سوی و آن سو خست؟

ما چون دو دریچه، روبه‌روی هم،
آگاه ز هر بگومگوی هم.
هر روز سلام و پرسش و خنده،
هر روز قرار روز آینده.
عمر آینه‌ی بهشت، اما... آه
بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه
اکنون دل من شکسته و خسته‌ست،
زیرا یکی از دریچه‌ها بسته‌ست.
نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد،
نفرین به سفر، که هرچه کرد او کرد.

...
و می‌پرسد، صدایش ناله‌ای بی‌نور:
«کسی اینجاست؟
هلا! من با شمایم، های!... می‌پرسم کسی اینجاست؟
کسی اینجا پیام آورد؟
نگاهی، یا که لبخندی؟
فشار گرم دست دوست‌مانندی؟»
و می‌بیند صدایی نیست، نور آشنایی نیست، حتی از نگاه مرده‌ای هم رد پایی نیست،
صدایی نیست الا پت‌پت رنجور شمعی در جوار مرگ.
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرمِ کار مرگ،
وز آن سو می‌رود بیرون، به سوی غرفه‌ای دیگر،
به امیدی که نوشد از هوای تازه‌ی آزاد،
...

من اینجا بس دلم تنگ است.
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است.
بیا ره‌توشه برداریم،
قدم در راه بی‌برگشت بگذاریم؛
ببینیم آسمان «هر کجا» آیا همین رنگ است؟

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است... آی
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی‌وش مغموم
منم من، سنگ تیپاخورده‌ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه‌ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می‌لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است

خانه ام آتش گرفته‌ست، آتشی بی‌رحم.
همچنان می‌سوزد این آتش،
نقشهایی را که من بستم به خون دل،
بر سر و چشم در و دیوار،
در شب رسوای بی‌ساحل.
وای بر من، سوزد و سوزد
غنچه‌هایی را که پروردم به دشواری،
در دهان گود گلدان‌ها،
روزهای سخت بیماری.
از فراز بامهاشان، شاد
دشمنانم موذیانه خنده های فتحشان بر لب،
بر من آتش به‌جان ناظر.
در پناه این مشبک شب.
من به هر سو می‌دوم، گریان از این بیداد.
می‌کنم فریاد! ای فریاد! ای فریاد!