Kasper Ksawery > Recent Status Updates

— Mój Sokratesie — powiada — ja cię zupełnie nie umiem zbijać; więc niech ci będzie już tak, jak mówisz.
— Agatonie drogi, chyba że prawdy zbijać nie umiesz, bo Sokratesa — nie tak trudno.

Goły, a w pana się bawi. Powiada, że się obejdzie i tak. Włóczy się po całych dniach z chłopakami i gada. Nic, ino gada. Prawda, że rozum u niego stary i jak mówić zacznie, to i stary człowiek nieraz nie wie, co odpowiedzieć. [...] Inne młodziki, co za nim chodzą, duszą się ze śmiechu, a on udaje poważnego. Nic po sobie nie pokaże, ta ambitna sztuka, co w nim kipi. Kto go tam dojdzie!

Kobiet nie ma, a jest nastrój kwiatów w powietrzu; drewnianych uczonych nie ma, a jest atmosfera jasnej, prostej a bystrej myśli, niby blask jasnych oczu Pallady; jest rozkosz myślenia pojęciami ogólnymi, niby stąpanie po szczytach tam, gdzie obłoki blisko, a niżej gaje róż.

CEZAR
Chłopięciem mieni mnie i tak urąga,
Jak gdyby moc miał wyprzeć mnie z Egiptu.
Wysłańca mego ociąć dał rózgami.
Na pojedynek mnie wyzywa: — Cezar
Po jednej stronie, z drugiej zaś Antoniusz!
Niechże się dowie stary zawadiaka,
Że dość sposobów innych mam, by umrzeć.
Tymczasem śmiejmy się z wyzwania.

[ANTONIUSZ]
[…]
Zajadle będę walczył; bo gdy jeszcze
Me dni szczęśliwe były i pogodne,
Za dowcip życiem darowywał ludziom —
Lecz dzisiaj zatnę zęby i każdego,
Co drogę mi zastąpi, poślę w ciemność.
Hej, jeszcze jedna noc wesoła! Dalej,
Mych osmętniałych zwołać mi setników!
Raz jeszcze niechaj perlą się puchary —
Będziemy szydzić z północnego dzwonu!

[ANTONIUSZ]
[…] Jeśli mowa moja
Nie w smak mu pójdzie, możesz mu powiedzieć,
Że ma Hipparcha, mego wyzwoleńca.
Gdy zechce, może chłostać go, powiesić
Lub męczyć — wszystko, co mu się podoba —
I tak mi się odwdzięczyć. Proś go o to.
No, zabierz sobie swą pociętą skórę
I precz!

[ANTONIUSZ]
Powiedz mu ode mnie,
Że mnie rozgniewać gotów, gdyż, jak widzę,
Jest dumny i wzgardliwy, bo mi daje
Do zrozumienia, czym ja dzisiaj jestem,
A zapomina, czym mnie sam znał przedtem.
On drażni gniew mój, a to dziś nie sztuka,
Gdy dobre gwiazdy, co mnie dawniej wiodły,
Pustymi zostawiły swe orbity
I jasne światło swoje pogrążyły
W otchłani piekieł.

T.
Ktoś taki, który wykonywa tylko
Zlecenia z ludzi najdoskonalszego,
Najgodniejszego, aby go słuchano.
ENOBARBUS
Dostaniesz chłostę.
ANTONIUSZ
Chodźcie tu! — Ty sępie! —
Ha, bogi i złe duchy! Ma powaga
Topnieje. Dawniej, kiedym krzyknął »hola!«,
Królowie biegli jak za piłką chłopcy,
Wołając: »Co rozkażesz?«. Ha, czy uszu
Nie macie? Jeszcze jestem Antoniuszem.
Wziąć tego błazna i osmagać!

[o Antoniuszu]
Jakże mógł zamarzyć o tym,
Gdy zna stan rzeczy, żeby syty Cezar
Głodowi jego zechciał odpowiedzieć!
Cezarze, tyś i rozum jego podbił!

KLEOPATRA
I cóż zrobimy?

ENOBARBUS
Pofilozofujem
I umrzem.

OKTAWIA
O biada mnie nieszczęsnej, że me serce
Jest podzielone między dwóch przyjaciół,
Godzących na się wzajem!

CEZAR
Witaj w Rzymie!

ANTONIUSZ
Pójdźmy, panie. Miłość moja
Dość silna, aby z twoją pójść za bary.
Tak, trzymam cię, a teraz cię wypuszczę,
W opiekę dając bogom.

CEZAR
A więc żegnaj
I bądź szczęśliwy.

///

ANTONIUSZ
Pora, panie, pójdźmy.
O siłę uczuć będę walczył z tobą,
Daj się uściskać. Polecam cię bogom.

CEZAR
Adieu i szczęścia.

ENOBARBUS
na stronie do Agryppy
Cezar się rozpłacze.
AGRYPPA
na stronie do Enobarba
Już łzę ma w oku.
ENOBARBUS
na stronie do Agryppy
Jest to znak choroby
U konia. O mężczyźnie również dobrze
Nie świadczy.
AGRYPPA
na stronie do Enobarba
Jak to, Enobarbie? Wszakże
Antoniusz zaniósł się potężnym płaczem,
Juliuszowego obaczywszy trupa,
A pod Filippi płakał też nad ciałem
Brutusa.

AGRYPPA
Ba, jak wielbi Antoniusza!
ENOBARBUS
Co, Cezar? Wszakci to jest ziemski Jowisz!
AGRYPPA
Antoniusz? Bogiem Jowisz zwać go winien!
ENOBARBUS
Co, o Cezarze mówisz? Mąż nad męże!
AGRYPPA
O Antoniuszu, ty arabski ptaku!
ENOBARBUS
Cezara chwaląc, powiedz: »Cezar« — dosyć.


[...] Co się tyczy
Cezara — klękaj, klękaj i podziwiaj.

ANTONIUSZ
Poddaj się chwili.
CEZAR
Wolę być jej panem.