Hossein M. > Recent Status Updates

فعلاً چهار فصلی خوندم و حظ وافر بردم.

پس از یک سال و خرده‌ای چنگ‌گیرم شد.

فصل اول شاهکاره، بقیه‌اش تا به اینجا خوب بوده.

در کل کتاب خوبی‌یه برای خوندن the waste land. با توجه به مقدمه و توضیحات مبسوط برای هر سطر که به فهم شعر کمک می‌کنه. ترجمه ولی همیشه خوب نیست و بیشتر یه مقدمه‌ست برای فهمیدن انگلیسیِ الیوت.

توی مترو ریزریز از گوشه‌های مختلف‌اش می‌‌خوانم و یک‌جور چشم‌چرانی می‌کنم.

اگر مقدمه‌ی نویسنده بر ترجمه‌ی فارسی رو آخر کتاب میگذاشتند، اول کتاب این‌همه رس خواننده رو نمی‌کشید.

ترجمه‌ی کتاب حسابی‌‌ست.
پتی اسمیت ـــ‌که به‌عنوان خواننده می‌شناختم‌ش‌ـــ حسابی در بحث ادبیات شگفت‌زده‌ام کرد.

هایدگر هی امور مختلف رو «مورد x قرار می‌دهد»؛ مثلاً «مورد تردید». مونده‌م چرا یک بار در فلان‌چیز «تردید نمی‌کنه». جدای بعضی اشتباهات پیش‌پاافتاده‌ی ویرایشی، ترجمه‌ی خوبی داره.

ترجمه‌ی نشر مان کتاب رو می‌خونم به نام «در باب اهمیت ترجمه».

گروسمن خوش‌حال می‌شد اگر می‌دید ناشران مطرح ایرانی به انتشار آثار ترجمه‌ای بیش از تألیفی رغبت دارن. تا این‌جای کار که بیش‌تر داره از اینکه چرا باید آثار ادبی رو ترجمه کنیم و ترجمه بخونیم می‌گه، که خب برای ما یه چیز بدیهی‌یه.

تا حالا هفت‌هشت تا از جستارهای بورخس رو ترجمه کردم. کوتاه‌ترین‌شون امروز توی سایت تعمّق دراومد:
https://taamoq.ir/from-someone-to-nob...

(امیدوارم لینکه کار کنه.)

مدتیه دارم مقاله‌ی بلندی از بورخس درباره‌ی زمان ترجمه می‌کنم، البته در نفی زمان. بخش اول این کتاب هم درباره‌ی زمان‌ـه. بورخس و برجر فیلسوف نیستن و نوشتارشون هم، (شاید) به‌لحاظ تکنیکی،‌ فلسفی نیست. یعنی موضوع‌شون رو انتزاعی و کِش‌دار بررسی نمی‌کنن. این شاید نقطه‌ی ضعف و یا اصلاً ویژگی‌شون باشه. این‌که چنین چیزی ترجمه شده امیدوارکننده‌ست برام. وقتی متن پرابهام برجر کم‌وُبیش خواننده‌هاش رو پیدا کرده، شاید بورخس هم کنه.

یه شب دیگه خوندم. درباره‌ی کابالا بود. مترجم توی ترجمه‌ی اسامی خاص اصلاً دقت به خرج نداده.
گنوسی هم نوستیک ترجمه کرده.

جذاب جذاب جذاب.

بحث ترجمه از دهن دریابندری خیلی جذابه. حیف که انگار کا گفت‌و‌گو در این باره نیست.

«حتّی اگر بلاهت آن را داشته ای که خود را نشان دهی، خیالَ‌ت جمع؛ نمی‌بینندَت.»

از ترجمه‌ی جناب مسعودی‌ست.

البته، ترجمه‌ی فارسی را می‌خوانم. با این مشخصات:
«تیرک‌های کنج»، ترجمه‌ی محمود مسعودی، نشر سی‌و‌دو حرف، ۲۰۱۹.
در سایت جناب مسعودی می‌شود دانلود کرد.

گریز ششم رو تا این‌جا بیش از باقی بخش‌ها پسندیدم. خیلی بورخسی بود‌. هم از بورخس گفت، هم ازش نقل‌قول آورد، هم درباره‌ی چیزهای موردعلاقه‌ش صحبت کرد، که البته انگار موردعلاقه‌ی خود مانگل هم هست.

فکر کنم امروز ترجمه‌ی یکی از جستارهای این کتاب رو تموم کنم.

در داستان «مصاحبه با مردان کریه»، مصاحبه‌ی اول و یکی‌مانده‌به‌آخر کلاً ترجمه نشده‌‌ند.

از شرح‌وُبسط‌دادنِ مسائل مهم طفره می‌ره، ولی موضوعات پیرامونی و جزئی رو الکی باز می‌کنه.

طنین بورخس رو کاملاً می‌شه شنید.

به‌شدت جذابه.

آنتولوژی عجیبی‌ست. از سودنبرگ و بوبر دارد تا کوکتو و بالارد و بردبری.
قطعه‌ای که از کوکتو آمده اقتباسی از یکی از داستان‌های مثنوی‌ست.

تأملات و تردیداتِ لوییسِ معتقد در مورد وجود خدا و مسئله‌ی شر، آن هم در زمان سوگ همسر، دردناک است و، البته، خواندنش وجدی هم دارد.

با ترجمه‌ی خشایار قشقایی، از نشر خوانه، می‌خونم.

سوژه ـــ همچون مؤلف، همچون زندگی مرد بدنام ـــ چیزی نیست که بتوان مستقیماً بدان به مثابه‌ی واقعیتی جوهری و حاضر در مکانی معین دست یافت. برعکس، سوژه محصول مواجهه و رویارویی تن‌به‌تن با دستگاه‌هایی است که سوژه در آن‌ها به بازی گذاشته و خود را به بازی گذاشته است.»
ص ۸۳.

«آنچه از دست رفته از ما نمی‌خواهد به یادش آوریم و برآورده‌اش سازیم. می‌خواهد ازیادرفته یا ازدست‌رفته بماند و بنابراین و درست به همین دلیل ازیادنرفتنی بماند.»
ص ۳۷.

این دقایق توی متن‌های آگامبن و متن‌های فلسفی دیگه خیلی شگفت‌زده‌ام می‌کنه: وقتی که پارادوکس اساسی تجربه‌ی هرروزه‌ جلوی چشم ما قرار می‌گیره.