Zaynab > Recent Status Updates

«دلش می‌خواست خانه باشد.»

– یعنی هیچ‌وقت برنگشتی خونه؟
–اون خونه‌ام بود.
*وی سرش را در بالش خفه کرده و از درون فریاد سر می‌دهد 😭*

بکمن همیشه شخصیت‌هایی رو می‌نویسه که به نحوی توی داستان‌هاش تکرار می‌شن، توی همه‌شون.

چرا همه توی این کتاب اشک‌شون دم مشک‌شونه؟

«قلب ابله. ای قلب ابله.»
—
اولین باری که داستان‌های بکمن به دلم نشست، پانزده ساله‌ام بود. با ناراحتی و غم زیادی که اون زمان از روی سادگی و جوانی فکر می‌کردم بدتر ازش وجود نداره، پا به کتابفروشی گذاشتم. چند روز پیش بیست و دو ساله شدم و دوباره با یک غم بزرگ که این بار می‌دونستم گذراست، رفتم به یک کتابفروشی و با این کتاب برگشتم خونه. به معنای واقعی کلمه حس‌ می‌کنم برگشتم خونه...

غمگین نیست، زجرآوره

«من هم آن وسط جز یک رایحه، ردی از گذشته، یا یک پک سیگار چیز دیگری نبودم.»

حدسم کاملاً درست بود، داستان کتاب خیلی به "بایگانی کودکان گمشده" و "اگر به خودم برگردم" شباهت داره. با اینکه آغازش چندان گیرا نبود و فقط به خاطر پیدا کردن تشابه‌ها به خوندن ادامه دادم، حالا که به میانه‌های کتاب رسیدم، به نظرم جذاب‌تر شده و همچنان فکر می‌کنم قلم لوئیزلی دل‌نشینه.

من قلم والریا لوئیزلی رو به شدت دوست دارم، نویسنده‌ایه که دلم می‌خواد بتونم همین‌طور بیشتر و بیشتر ازش بخونم. اما حس‌ می‌کنم این داستان، بیشتر از آنچه که باید برام آشناست. هنوز بین صفحات اولم ولی حس می‌کنم قبلاً داستانی با همین فضا و آغاز رو از همین نویسنده خوندم...

«شوید باش.»

I was reading and thinking, why does it feel so flat? Just like the series (only watched a few eps). Then Rooney hit me:
“Marianne had the sense that her real life was happening somewhere far away…”
Younger me would’ve been surprised to finally read a paragraph that captures her emotions and describes them so simply, yet so perfectly.
15 pages in and I already know why it’s called Normal People. (Not gonna jinx it!)

«از قرار معلوم، هر کجا که برویم، یک کار بیشتر نداریم‌: پیدا کردن نوعی حد وسط کارآمد بین بلندای افکار و پوچیِ واقعیت‌مان.»

«وقتی مهی را می‌بینید که از جلوی جنگلی از کاج عبور می‌کند، آن چیزی که می‌بینید خودِ مه نیست، بلکه رگه‌هایی از شفافیت است که مثل برق و باد توی هوا می‌گذرد. بنابراین فقط تکه‌هایی از شفافیت را در بستر فراگیری از ابهام می‌بینم.»

And now we’re finally past that flat kind of slow burn that I HATED!
Seriously, this book would be ten times better if we could just get even a glimpse of Henry’s POV. Their story totally gives off “Henry fell first, but Alex fell harder” energy. (Though honestly, Henry might be one of the most hopelessly romantic characters I’ve ever read)

Henry is practically carrying the story all by himself, even though most of it is from Alex’s POV, and Alex is the more active party dealing with things like the election and all that. But Henry is the tortured poet you’d honestly rather be inside the head and soul of. (Henry, the hopeless romantic prince you are 😭)

“Henry is practically carrying the story all by himself, even though most of it is from Alex’s POV, and Alex is the more active party dealing with things like the election and all that. But Henry is the tortured poet you’d honestly rather be inside the head and soul of. (Henry, the hopeless romantic prince you are 😭)

The story started off sparky, fresh, and fun for the first 100 pages, but after that, it just went flat. The slow burn kicked in, and honestly, it bored the hell out of me. Like, I want something more than just repetitive tropes and clichés! (But I like them, god, I like them!!)

One of the things I've loved so far, and I'm not sure if it’s intentional, is how the writer’s choice of words whenever Henry speaks constantly reminds you how BRITISH and ROYAL he is. Like, you’re not allowed to forget it, not even for a second. And he’s a listener. He LISTENS.

"People don't like women, but they like mothers and wives."

Is it just me, or is Leo weirdly weird?

You're giving me narcissistic vibes, Alex :>

ALMOST THERE!

What the hell is wrong with you, Tom Benton—you absolute psycho? 😭 (I knew it. I was right. He’s actually sick.)

“Carry yourself with the confidence of a mediocre white man.” (I liked that)

I've made it clear that my feelings for this book and its characters are conflicted. But here's one thing—popular or unpopular opinion, I couldn't care less—but if you wanna have an attractive male character, you don't need to make them mysterious. Just make them communicatively skilled. Something more than just tensed jaws and avoiding eye contact. Thank you very much.