Karel-Willem Delrue > Recent Status Updates

'The apparatus was known as a "grave-sounder", at least in ship's jargon. Immediately after someone had passed away, or if the body had not begun to decompose, as was the case here because of the low temperature, t was possible to "listen to the brain", or more precisely, whatever had been the last contents of its consciousness.'

'Then the humans vanished into the ship. It was only now that the sands around the distant perimeter began to move.'

'Je verroert je niet. Je zult je niet verroeren. Een ander, een tweelingbroer, een spookachtig en angstvallig nauwgezette dubbelganger verricht misschien in jouw plaats een voor een de handelingen die jij niet meer verricht: hij staat op, wast, scheert, kleedt zich en gaat weg.'

'De vlieg is op het bleke, benige gezicht geland en loopt over haar neus. En zo bij haar ooghoek aangekomen bevoelt hij, alsof hij zich op een nacht ijs waagt, de vochtige bolling die voor hem ligt en neemt de gok. Zijn onreine, blauwgroene lijf met de gevouwen vleugels past precies tussen haar wimpers, afschuwelijk ziet het eruit, als een obsceen gezwel op haar ziel.'

'Tot steun was haar vooral het idee dat al die rituelen door de eeuwen heen zo waren gegroeid doordat miljoenen anderen haar waren voorgegaan in verdriet en hadden ondervonden dat dit de handelingen waren die verlichting schonken.'

'Hoe harder ik pompte, hoe harder Cassies gezicht instortte, inzakte. Haar vel voelde los en flodderig aan.
Ik hoorde de deur niet achter me opengaan. Voelde de tocht niet op mijn blote, zweterige reet. Ik draaide me pas om toen ik de stem van mijn adoptiemoeder hoorde. 'Heb je enig idee wie dat is?'
En mijn adoptiemoeder gilt: 'Dat is je echte moeder.'
Dat was de laatste stijve die ik ooit had.'
-Shock Palahniok

'Ik herinner me nog duidelijk hoe ik, ondergedompeld in die overdaad van feestelijke pracht, volstrekt verloren in die overvloed aan sensaties, kleuren en geluiden, deinend van de ene golf naar de andere [...] Ik herinner me nog duidelijk hoe ik deinend op de golven, naar de prachtige lucht kijkend, tegen mezelf zei; Terwijl je naar deze lucht kijkt en op de golven deint, ligt je zoon in de grond de rotten.'

'Overal waar Jan keek, was het ommelands één boomgaard in bloei, te meitijde als 't zonnezomert en in zijn gedachten woonde de tevreden rust.'

'De sterren dansten in de blauwe avondlucht, de velden deinden in de eendlijke, verre deemstering, oneindig als zijn geluk.'

'Jan verdoolde tussen waken en slapen [...] elders was de zwarte nachtstilte rond het hof en waar zijn ogen keken, was de duisternis overal.'

Haat-liefdeverhouding met dit boek. Soms word ik helemaal opgezogen door de bezwerende woorden van deze 'baldadige, bonte, luide, lekkende, onvervaarde vrouw' (haar woorden) maar op andere momenten haak ik af.

Jij schreef met melk, ik schrijf verder met maanbloed.

Even pauze. Eerst een ander boek. Dan zien we wel weer.

'Boeken hebben me geleerd wat hard en pijnlijk is in de ogen te kijken, niet weg te lopen maar in dezelfde ruimte te blijven. En hopen dat je er iets uit zult leren. In andermans hoofd kijken. Meeleven.'

'Als ze neerkijkt op die mannen die daar op straat sigaretten aansteken en bereik op hun telefoon proberen te krijgen, wordt ze vervuld van walging, ze ziet geen mannen maar schimmen die de dag vieren die geboren is uit duisternis, ze ziet dat ze een einde hebben gemaakt aan de dood door die met de dood te bestrijden.'

'Hoe een ogenblik kan vertragen en overgaan in een andere dimensie van tijd, ze waadt zonder licht door een toenemend duister, bang dat ze door wolven is omringd, van grote afstand roept ze naar zichzelf maar ze kan haar eigen naam niet horen.'

Wat ze voor zich ziet is een beeld van een uiteenvallende maatschappelijke orde, de wereld die naar een donkere, onbekende zee toe rolt. Ze slaat haar armen om hem heen, probeert fluisterend de oude wereld van wetten die in scherven aan zijn voeten ligt te herstellen, want wat is een wereld waarin een vader zomaar kan verdwijnen voor een kind? De wereld ontaardt in chaos, de grond onder je voeten vliegt de lucht in.

'When land comes again you think, oh yes, as if you’ve just woken up from a captivating dream. And when ocean comes again you think, oh yes, as if you’ve woken up from a dream in a dream, until you’re so dream-packed that you can find no way out and don’t think to try. You’re just floating and spinning and flying a hundred miles deep inside a dream.'

'You will see, they were told, its fullness, its absence of borders except those between land and sea. You’ll see no countries, just a rolling indivisible globe which knows no possibility of separation, let alone war. And you’ll feel yourself pulled in two directions at once. Exhilaration, anxiety, rapture, depression, tenderness, anger, hope, despair.' .

'It's probably a childish thought, but he has an idea that if you get far enough away from the earth you'd be able finally to understand it - to see it with your own eyes as an object, a small blue dot, a cosmic and mysterious thing. Not to understand its mystery, but to understand that it is mysterious.'

'They look down and they understand why it’s called Mother Earth. They all feel it from time to time. They all make an association between the earth and a mother, and this in turn makes them feel like children. [...] they all have moments up here of a sudden obliteration of their astronaut selves and a powerful sense of childhood and smallness. Their towering parent ever-present through the dome of glass.'

'Het was echt ongelooflijk. Er verscheen hier een hemels wezen, een en al schittering glans en goedheid en groter dan de Big Ben, die in spreidstand als een kolos dwars over de Theems kon staan, en deze mieren bleven verdiept in hun autoradio en ruzies met medeweggebruikers. 'Ik ben Djibriel', schreeuwde hij met een stem waarvan alle panden op de rivieroever schudden, maar niemand die het merkte.'

'En in elk van die duizend en één dromen zong hij, zong Saladin Chamcha, reusachtig van geslacht en tulbandgehoornd van hoofd, zijn verzen met een stem zo alleduivels akelig en rauw dat je ze onmogelijk kon herkennen, hoewel de dromen toch de beangstigende eigenschap bleken te hebben een vervolgserie te zijn, elke droom een vervolg op die van de nacht daarvoor, enzovoort, de ene nacht na de andere...'

Poëzie voor het KMI:
'Het was prachtig weer, echt prachtig. Zo helder dat je het gevoel had dat je dwars door de hemel kon zien wat erachter lag.'

'Jaa Allah, wees er nou verdomme, bestá. Maar hij voelde niets, niets, niets, en toen merkte hij op een dag dat hij daar ook geen behoefte meer aan had. Die dag van zijn metamorfose veranderde het ziektebeeld en begon zijn genezing.'

Hemingway beschrijft één van mijn favoriete plekjes in Parijs: de voorsteven van het schip dat Ile de la Cité heet, Square Vert-Galant:
'... and sometimes, when the day was bright, I would buy a liter of wine and a piece of bread and some sausage and sit in the sun and read one of the books I had bought and watch the fishing.'

'You belong to me and all of Paris belongs to me and I belong to this notebook and this pencil.'

'Danneels: Eigenlijk, monseigneur gaat volgend jaar zijn ontslag geven, eigenlijk zou dat beter zijn dat je wacht.'

Nog niet vaak gehad dat ik even stop met lezen omdat ik te kwaad word. Verontwaardiging en walging. Macht en onmacht.