Marcia’s Reviews > Wij, aanmaakhout > Status Update

Anders dan vergeven betekent vrede hebben in je hart dat niets je nog aan het wankelen brengt. Alles wat mensen kon worden aangedaan was hun al aangedaan, en ze waren er nog, zei Otim altijd. Wij zijn er nog, zus.
Neem vrede, maak vrede, diep in je hart.

We keerden terug met weinig levende woorden, niet genoeg om iets mee te vertellen, net genoeg om te zeggen: We zijn nu hier, we hebben het gehaald, en zoveel anderen niet.

Wij, aanmaakhout dat werd gebruikt om het vuur op gang te krijgen.

Wewachtten. We wachtten tot aan de nachtmerries een einde zou komen.
We wachtten tot onze vaders ophielden zich van het leven te beroven omdat we vermist werden, of omdat we terugkwamen - maar zo anders dan we waren geweest toen we vertrokken, zo heel anders.

Mijn zoon is een verhaal dat begint bij mijn eigen begin. Door hem ben ik mens geworden. Ogenrwot is in 1999 geboren. Ik zat toen in gevangenschap. Mijn zoon was het ultieme bewijs dat schoonheid, leven, hoop en goedheid mogelijk zijn, zelfs als al het andere om je heen nutteloos lijkt.

Onze rol als meisjes, zo werd ons voorgehouden, was om voor de huizen te zorgen. Wij zouden de moeders worden van de volgende generatie Acholi, onbedorven door de corruptie en de zonden van het huidige Oeganda. Wij moesten onze verantwoordelijkheid kennen en beseffen dat we bevoorrecht waren.
Toch moesten we weten hoe, wanneer en waarom je wapens hoorde schoon te maken en te onderhouden.

We horen hier, maar andere mensen willen ons het gevoel geven dat we hier niet thuishoren. We horen bij deze grond - maar zo lijkt het niet als je kijkt naar de gang van zaken sinds onze terugkomst.

Ik houd Helen voor dat ze niet moet leven alsof iedereen weet wat ons is overkomen. En zelfs als ze het denken te weten, weten ze er niets van. Ze weten alleen wat hun verteld is. Ze weten alleen wat ze zich denken voor te kunnen stellen. Ze kunnen onmogelijk weten wat er is gebeurd.