Leon de Winter

“Het was de eerste keer dat ze hem aanraakte, toen ze zijn linkerhand pakte om de duim te verbinden. Met moeite onderdrukte zij een glimlach bij het zien van het wondje, dat ongeveer een centimeter lang en weinig diep was. Ze knipte een pleister af en voelde dat zijn ogen haar gezicht aftastten. Ze deed alsof ze niets merkte, trok de witte beschermstrookjes van de hechtzijde en legde de pleister zorgvuldig om de uitgestoken duim. Het was haar niet geheel duidelijk waarom deze situatie zo spannend was, waarom ze moest slikken en haast niet durfde ademen. Iets bracht haar ertoe zijn hand langer dan strikt noodzakelijk vast te houden. Toen de jongen zijn arm terugtrok hielden haar vingers de pols van zijn linkerhand omklemd en bewoog haar hand enkele centimeters mee, zodat zij elkaar, een fractie van een seconde, aanraakten zonder het legitimerende alibi van het wondje, dat immers al verbonden was, en zonder het excuus, van, bijvoorbeeld, het aangeven van een kop thee. Niets kon deze aanraking verontschuldigen.”
― Leon de Winter, Zoeken naar Eileen W.