Zofia Nałkowska

“Wtedy po stole, poprzez książki i niemodne albumy, rozpoczynał ukośną wędrówkę stwór najdziwniejszy, pająk nie większy od biedronki, na nogach wysokich dla niego, jak wielopiętrowe rusztowania, a miękkich i cieniutkich jak włosy. Idąc, balansował tanecznie i każdą nóżkę stawiał niedbale zarazem i etykietalnie, z jakąś egzaltowaną elegancją. Było widoczne, że jest wytworny i wrażliwy, ostrożny i wybredny, mógł przy tym robić się na przemian wyższy albo niższy, zależnie od swej chęci. Tak podszedł z bliska do opartej o stół Elżbiety i, dotknąwszy nieumyślnie jedną z łapek jej nagiej ręki, cofnął się od razu z przesadną delikatnością, jakby głęboko urażony, by, spiesznie falując po nierównościach, odejść innym ukosem i przepaść w zwisających fałdach serwety.”
― Zofia Nałkowska, Granica