L.H.A. Drabbe

“Met veerkrachtige pas loopt hij de P.C. Hooftstraat uit naar de Stadhouderskade. Het is ’n sublieme meiavond. De louterend-frisse lucht en ’t twinkelend goud van de sterren aan de diep-violette hemel doen aan als ’n blijmoedige belofte van schone zomer. Maurits voelt zich nu zo jong-sterk over de straat gaan, zo luchtig van-zelf, als of al z’n gedruktheid op eenmaal van hem wèg is genomen en hij de gehele nacht, ja, wel dagen achtereen, zou kunnen dóórlopen, zonder zweem van gedachte aan z’n last. Doch passerend de Hobbemastraat, wordt hij door iets afgeleid. Rechts van zich, in de eenzaam-donkere uithoek, hoort hij onverwacht ’n grommende mannenstem. Het is ’n dronkaard, die daar in z’n eigen staat te wauwelen, met log naar z’n borst afhangende kop, waarop de hoed schuin achterover bolt, terwijl z’n benen slenserig knieëknikken onder z’n plat, verfomfaaid lijf. En opeens haalt de man zwaar-galmend uit, met kleffe, lodderig slierstem en woest-dreigend gebaar tegen de lucht. – ‘’t Is janklààsse, god…ver…domme, wâ sei-je, janklààsse, god… za-je… god… verdomme, wâ sei je ? hoe je se-moel, ’t is janklaaaasse.”
― L.H.A. Drabbe