Salâh Birsel

“İnsanlarda bir dışlamak korkusudur gidiyordu.
Kendi içlerinden dışarı fırlamak, kendi kişiliklerini kendi düşüncelerini başkalarına kabul ettirmek onlara Tanrı işlerine karışmanın korkusunu veriyordu.
Bu ürkme kişioğlunu sinmeye, düşünmemeye, bir duygu sığlığı içinde kah kumların üstünde kah kumların altında yaşayan bir yengeç gibi ikili ve şaşkın bir yaşam sürmeye de iteliyordu.
İnsanların tümü böyle olsa dış yaşamın sürekliliğini sağlamak, iç dünya ile dış dünya arasında denge kurmak, yüzde yüz olanaksız bir hal alabilirdi.
Bereket arada bir, elli yılda, yüz yılda bir ortaya çıkan bir şair, bir bilge, bir politikacı insanlara birtakım düşünce hapları, birtakım yaşama reçeteleri sunuyorlardı da bu haplar, bu formüller, bu reçeteler, bu muskalar yüzü suyuna daha bir yüzyıl yaşayabiliyorlardı.”
― Salâh Birsel, Dört Köşeli Üçgen