Po wojnie pracował w urzędzie telekomunikacyjnym, początkowo jako ślusarz, następnie jako urzędnik. W 1948 dostał się na socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Jego rocznik był ostatni - w 1952 wydział zamknięto. Potem został wysłany w charakterze praktykanta do wrocławskich zakładów Pafawag. Gdy w 1956 przywrócono socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, powrócił na uczelnię. Doktorat (1959) napisał w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych KC PZPR (zamienionym wkrótce na Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR) pod kierunkiem Bronisława Baczki. W 1965 uzyskał habilitację na Wydziale Filozoficznym UW. W 1973 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym.
W latach 1967-1968 był prodziekanem Wydziału Nauk Społecznych UniwersyPo wojnie pracował w urzędzie telekomunikacyjnym, początkowo jako ślusarz, następnie jako urzędnik. W 1948 dostał się na socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Jego rocznik był ostatni - w 1952 wydział zamknięto. Potem został wysłany w charakterze praktykanta do wrocławskich zakładów Pafawag. Gdy w 1956 przywrócono socjologię na Uniwersytecie Warszawskim, powrócił na uczelnię. Doktorat (1959) napisał w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych KC PZPR (zamienionym wkrótce na Instytut Nauk Społecznych przy KC PZPR) pod kierunkiem Bronisława Baczki. W 1965 uzyskał habilitację na Wydziale Filozoficznym UW. W 1973 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym.
W latach 1967-1968 był prodziekanem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1981-1983 dziekanem Wydziału Filozofii i Socjologii tego uniwersytetu. W latach 1968-1999 kierował też Zakładem Historii Myśli Społecznej w Instytucie Socjologii tej uczelni. Od 1999 roku jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Aktualnie wykłada w Instytucie Socjologii warszawskiej Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej.
Był też wykładowcą uczelni zagranicznych m.in. University of Minnesota mieszczącego się w amerykańskim Minneapolis, Oxford University i wiedeńskiego Institut für die Wissenschaften vom Menschen.
Jerzy Szacki był przez wiele lat członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, a w latach 1972-1976 jego przewodniczącym. Przez jedną kadencję był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego oraz Komitetu Badań Naukowych, a przez trzy kadencje członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni Naukowych i Tytułu Naukowego. W latach 1974-1991 był redaktorem naczelnym kwartalnika Polish Sociological Bulletin. Zasiadał także w Prezydium PAN i był przewodniczącym Komitetu Socjologii PAN. Jest również członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i członkiem-założycielem Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk.
Tłumacz i współtłumacz książek (Howarda Beckera, Harry'ego Elmera Barnesa, Emile Durkheima, Jean-Pierre'a Vernanta, Marcela Maussa).
W latach 70. Jerzy Szacki działał w środowisku opozycyjnie nastawionym do ówczesnej władzy. W 1978 roku był uczestnikiem Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość, gdzie skupiała się inteligencja partyjna i bezpartyjna. Po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego wystąpił z PZPR[1]. W 1991 był jednym z założycieli ugrupowania Solidarność Pracy. Od 2007 związany ze stowarzyszeniem Forum Liberalne.
Odznaczony, wraz z matką, Barbarą, medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata za uratowanie Ireny Hollender[2].
W 2009 roku uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej[3].
Jego żoną jest socjolog Barbara Szacka. (wiki)...more