“Η ομορφιά σήμερα, είπα, είναι όπιο, και το παίρνουμε από αναντρία για να ξεχνάμε. Να δημιουργούμε τεχνητούς παράδεισους, να μην βλέπουμε την τραχιά ζωή γύρα μας, να μην ακούμε τη φωνή του σύγχρονού χρέους. Κάθε εποχή έχει και το δικό της ξεχωριστό χρέος, κι ανάλογα μ' αυτό ρυθμίζεται κι η εκάστοτε ανώτατη αρετή του ανθρώπου. Άλλοτε ήταν η ομορφιά, και το ανώτατο χρέος του ανθρώπου ήταν να δημιουργεί ή να νιώθει την ομορφιά. Σε άλλη εποχή, το ανώτατο χρέος ήταν η αγιότητα κι ανώτατος τύπος ήταν εκείνος που περιφρονώντας τα χεροπιαστά επίγεια αγαθά ξεκινούσε για τη μεγάλη γαλάζια έρημο- τον ουρανό.”