“(Αουρελιάνο Σεγούνδο και Πέτρα Κότες:) Κι οι δυο τους θυμόνταν τότε ενοχλημένοι τα τρελά γλέντια, τον πομπώδη πλούτο και τον ξέφρενο έρωτακαι θρηνούσαν για το πόση ζωή τους είχε στοιχίσει για να βρουν τον παράδεισο της μοιρασμένης μοναξιάς. Τρελά ερωτευμένοι, μετά από τόσα χρόνια στείρας συνενοχής, απολάμβαναν το θαύμα να αγαπιούνται τόσο πολύ στο τραπέζι, όπως και στο κρεβάτι, κι έφτασαν να είναι τόσο ευτυχισμένοι, που, ακόμα κι όταν ήταν δυο εξαντλημένα γεροντάκια, εξακολουθούσαν να παίζουν σαν μικρά παιδιά και να μαλώνουν σαν κουτάβια.”