“Όταν οι άνθρωποι βρεθούν στην άλλη πλευρά, δεν ξέρουν πάντα που ακριβώς βρίσκονται. Έχουν έναν πόνο, ή την ανάμνηση ενός πόνου, παντού υπάρχουν άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά, κάτι παράξενα, ακαθόριστα πρόσωπα που ξεπροβάλλουν απειλητικά, και κάπου στο βάθος ένας κρότος από μεταλλικά αντικείμενα που χτυπούν το ένα πάνω στο άλλο – κάτι σαν σύγκρουση τρένων κάπου πολύ μακριά…
Σιγά σιγά όλα αρχίζουν να γίνονται ακαθόριστα, συγκεχυμένα. Σκέφτονται ότι θα περιμένουν στην ουρά έως ότου ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, όμως δεν ασχολείται κανείς. Άλλοτε έχουν την εντύπωση ότι βρίσκονται μέσα σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε έχουν την αίσθηση του αέρα και του ανοιχτού χώρου και νομίζουν ότι τους εγκατέλειψαν σε κάποιο πάρκινγκ. Άλλοτε πάλι ότι βρίσκονται σ’ έναν διάδρομο πάνω σε φορείο και ότι δεν έρχεται κανείς να τους δει. Βάζουν τα κλάματα, αλλά πάλι δεν έρχεται κανείς. Βλέπεις, έχουν ήδη περάσει στην αντίπερα όχθη, αλλά νομίζουν ότι βρίσκονται σε δημόσιο νοσοκομείο.”