“Стоеше така долго загледан во пејсажот што беше исполнет со белите заснежени чистинки и прошаран со ситните цртички на сувите трски. Целиот предел гледан, така, одозгора, му личеше на некакво писмо испишано со неразбирливи знаци кои како да сакаа да му соопштат нешто.
Самракот што полека го освојуваше просторот ја избриша и последната можност да го разбере тој замрсен ракопис, слејувајќи ги сите линии и облици во заматено сивило.”