“》Sada chwyciła suszącą się bieliznę, którą uprała jej Etsuko, i poczuła miły zapach płynu do płukania. Jej włosy łonowe ukryły się pod majtkami, piżama przykryła najpierw piersi, tatuaże i ramiona, a potem stopy i dłonie, wszystko z wyjątkiem twarzy.

Uderzyła ją myśl, że dookoła ludzie chodzą z odsłoniętymi twarzami. Choć skóra na twarzy przecież jest tą samą, która pokrywa piersi czy uda, nikt nie miał problemu z tym, by akurat tę część ciała wystawiać na światło dzienne. Choć akurat twarzami ludzie różnili się między sobą najbardziej.

Sada rozłożyła się na posłaniu i wsunęła rękę pod piżamę. Jej skóra w środku nie różniła się specjalnie od tej na zewnątrz. Tę w środku musiała jednak chować — tylko dlatego, że była nieco zaokrąglona. Tylko dlatego, że porosły ją ciemne włosy. Dlaczego uciekamy przed nagością? I jak to jest, że nagle ktoś chce oglądać kogoś innego nago? Dlaczego choćby „tylko koniuszeczki”?

Sada pościągała ze swojej leżącej na poduszce twarzy wszystkie części. Poczuła się czysta i lekka, więc ściągnęła też piżamę i bieliznę. Tej nocy spała nago. Gdy śniła, elementy jej twarzy musiały same wrócić na swoje miejsca.

W jej śnie pojawiła się Tae i całą noc głaskała śpiącą nago Sadę. 《

~ Kanako Nishi, Oczy, nosy, usta, brwi, Tajfuny, 2024, s. 105”