“[...] w takich ekstatycznych pieśniach, pieśniach ekstazy, w takim biciu w bęben i towarzyszących temu wrzaskach, słychać właśnie to, co nierozumne i niezrozumiałe – głos życia wydobywający się z jego najgłębszej głębi, głos tej potworności, która ukrywa się w głębi życia; głos tej obcości, głos tego obcego, które tam gdzieś jest; tej potworności, z której życie poczyna się, która jest u jego początków i która jest
– życiem.”