“Bir sanatçı için en uygun yönetim şekli, var olmayan iktidardır. Kendisi ve eseri üzerindeki her türlü otorite gülünçtür.
...
Üç çeşit despot vardır. Beden üzerinde baskı kuranlar. Ruh üzerinde baskı kuranlar. Ve hem ruh hem beden üzerinde baskı kuran despotlar. İlkini Prens diye anarız. İkincisi Papa'dır. Üçüncüsü ise toplum, yani Halk'tır.
...
Halk söz konusu olduğunda durum nedir? Belki de halktan ve onun otoritesinden yeterince konuştuk. Onların otoritesi kör, sağır, kötücül, anlamsız, trajik, komik, ciddi ve belirsiz olabilir. Bu nedenle sanatçının halk arasında yaşaması imkansızdır. Tüm despotlar rüşvet verir. Halk ise hem rüşvet verir hem de gaddarlık eder. Onlara, otorite uygulayabileceklerini kim söylemiş? (...) Prensin asasını ele geçirmeye yeltendiler. İyi de o asayı nasıl kullanabilirler ki? Papanın tacını kuşandılar. Bu yükü nasıl taşıyabilirler? Tıpkı kalbi kırık paylaço gibiler.”