“تنبیه علی رغم جذابیتی که برای تنبیه کننده دارد، شیوه ی بسیار موثری برای کنترل رفتار نیست؛ اگر چه رفتار نامطلوب ممکن است در زمان حاضر سرکوب گردد، با این وجود یادگیرنده فرصت استفاده از عوامل تقویت برای اَشکال پسندیده تر رفتار را از دست می دهد. این شاید مبین علت بالا بودن جرم در میان مجرمین باشد. گسترش تنبیه در یک جامعه فرصت ارائه ی شیوه ی مطلوب رفتار را غیر ممکن می سازد. به محض اینکه خطر فوری تنبیه از بین برود، مجرم غالباً به قالب های رفتاری گذشته که کاملاً در او تقویت و تثبیت شده اند باز می گردد.”