“Είμαι τελείως μόνος αυτό το διάστημα. Όλο δουλεύω.
Το ρολόι δεν κάνει ήχο, μα ακούω το χρόνο να περνάει.
Μέσα μου, ο εκνευρισμός. Τον ελέγχω, μα κάποιες φορές γίνεται ηφαίστειο.
Συσσώρευση δεκαετιών βλέπεις.
Και ξέρεις ποιος τον γέννησε;
Η παλιά ταυτότητα.
Το «καλό παιδί.»
Η άμυνα που είχα χτίσει για να μην νιώθω άβολα. Για να μην προκαλώ.
Για να γίνω αποδεκτός.
Τι κατάφερα;
Ούτε αποδεκτός έγινα, ούτε άνετος ήμουν ποτέ.
Έσκυβα το κεφάλι για να αποφύγω τις φωνές.
Συμφωνούσα για να μην υπάρξει ρήξη.
Χαμογελούσα όταν μέσα μου ήθελα να ουρλιάξω.
Κι έτσι έμαθα να καταπίνω.
Το «καλό παιδί» πλήρωσε ακριβά τη θέση του στον κόσμο.
Σιγά-σιγά, το κουτάβι μεγαλώνει. Δεν τρέμει.
Μαθαίνει τη δύναμή του.
Δεν γαβγίζει – άσκοπα και αν χρειαστεί, ξέρει να δαγκώνει.”