“. . .
روزگار منحنی و عصر کجدار و مریز است
چاره ای هم نیست باید زد مورب حرف خود را
گاه با یک حرف یا یک فعل ساده گاه اما
پیش باید برد با فعل مرکب حرف خود را
طرز صحبت کردنش این است و منظوری ندارد
می زند گاهی اگر با نیش، عقرب حرف خود را
کرده ام تحقیق و دیدم بین حیوانات اهلی
گاو تنها می زند با «ما» مودب حرف خود را
. . .”