“Anlamın keyfi olmasını iletişime bir engel olarak görmemek gerekir. Sadece tembeller bu keyfilik fikrinden korkar ve onu aklın mezarı olarak görür. Aksine, tam da Tann tarafından verilmiş bir kod, bir dillerin dili olmadığı içindir ki insan zekası derdini anlatabilmek ve komşu zekanın anlattığını anlayabilmek için bütün hünerini kullanır. Düşünce kendini hakikat olarak söylemez, doğru sözlülük içinde ifade eder. Düşünce bölünür, anlatılır, bir başkası için tercüme edilir ki o da bundan bir başka aniatı çıkarır, bir başka tercüme yapar, bir şartla: iletişim iradesidir bu şart, ötekinin düşündüğünü tahmin etme isteğidir; ne anlaşılması gerektiğini hiçbir evrensel sözlük söylemez, kendi anlatısından başka hiçbir şey garantilemez. İradeyi yine bir irade tahmin eder.”