“Ο δικαστής, ακόμη και όταν είναι ελεύθερος, δεν είναι τελείως ελεύθερος. Δεν μπορεί να καινοτομεί όπως και όταν του αρέσει. Δεν είναι ένας περιπλανώμενος ιππότης που αναζητεί το δικό του ιδανικό της ομορφιάς και της καλοσύνης. Είναι υποχρεωμένος να αντλεί την έμπνευσή του μέσα απο τις καθιερωμένες αρχές. Δεν πρέπει να ενδίδει σε σπασμωδικά συναισθήματα, σε μια αόριστη διάθεση ευσπλαχνίας. Είναι υποχρεωμένος να ασκεί μια διακριτική εξουσία, προσδιορισμένη από την παράδοση, μεθοδευμένη από την αναλογία, πειθαρχημένη από το σύστημα και υποκείμενη στην πρωταρχική ανάγκη της τάξης στην κοινωνική ζωή.”