“Άρχισαν τα πηγαδάκια. Η Γκλόρια σέρβιρε το επιδόρπιο. Ο Ντιντιέ ακούμπησε το τσιγάρο του στην άκρη του πιάτου με τα αμυγδαλωτά, σκορπίζοντας στάχτες και τρίμματα από αμυγδαλωτά και επιμένοντας ότι ο Φρόιντ είχε δίκιο όταν διατεινόταν ότι η γλώσσα είναι ο μοναδικός δρόμος προς το ασυνείδητο. Ο Στάνλεϊ αντέτεινε ότι η γλώσσα δόθηκε στον άνθρωπο για να κρύβει τις σκέψεις του και ότι το μόνο που μπορούσες να κάνεις με τις λέξεις ήταν να τις γυρίσεις στο πλάι όπως τα έπιπλα στη διάρκεια ενός βομβαρδισμού.”