“Είδα το Διηνέκη να σκύβει για να δει αν ο Αλέξανδρος ανέπνεε ακόμη. Έπειτα ακούμπησε το αυτί του στο στήθος του νέου. [...] Ο Διηνέκης πίεσε το αυτί του ακόμα πιο πολύ στο στήθος του Αλέξανδρου. Μπορούσε να διακρίνει τον ήχο της δικής του καρδιάς, που βροντοχτυπούσε τώρα στο στήθος του, από τ χτύπο που τόσο απελπισμένα αναζητούσε στο στήθος του προστατευομένου του; Αφουγκράστηκε αρκετή ώρα. Τελικά, ο Διηνέκης ανασηκώθηκε. Η ράχη του φάνηκε να σηκώνει το βάρος κάθε πληγής και κάθε θανάτου, όλων των χρόνων που είχε ζήσει. Σήκωσε τρυφερά το κεφάλι του νέου βάζοντας το χέρι του πίσω στο σβέρκο του. Μια κραυγή γεμάτη θλίψη που δεν είχα ξανακούσει ποτέ βγήκε από το στήθος του αφέντη μου. Η πλάτη του τραντάχτηκε, οι ώμοι του ρίγησαν. Σήκωσε το άψυχο κορμί του Αλέξανδρου και το κράτησε στην αγκαλιά του. Τα χέρια του νέου άνδρα κρέμονταν άτονα, σαν της κούκλας. Ο Πολύνικος γονάτισε δίπλα στον αφέντη μου, έριξε έναν μανδύα στους ώμους του και τον εκράτησε όσο εκείνος έκλαιγε με λυγμούς.”