“Ο νους μου μέστωσε και δεν προσκυνάει πια κανένα αφέντη. Ξέρω πως η ζωή 'ναι μια σπίθα που λάμπει μια στιγμή ανάμεσα σε δυο ατελείωτες νύχτες. Μα θέλω από περηφάνια, όχι από ελπίδα, ίσα να στήσω το κορμί μου να το τρώει και να το λειώνει η ιερή σπίθα του κεφαλιού. Αδιάκοπος αγώνας χρειάζεται πάντα, βουή και πράξη, για να μην ακούμε την κρυφή φωνή που κλαίει μέσα στα φύλλα της καρδιάς μας, ήσυχα, σαν τη μονότονη, σιγαλινή βροχή. Όλα μάταια και μόνο η πράξη, σαν το κρασί, μας ξεγελάει και μας σηκώνει λίγο.”