“Θέλησα ν’ αφεθώ ολοκληρωτικά στην άλωση του φωτός .Άνοιξα το παράθυρο και παραδόθηκα ,άφησα την ψυχή μου να βουτήξει σ’ εκείνη την πρωτόγνωρη εμπειρία των ματιών .Στη θέα του διάφανου γαλάζιου που έφτανε μακριά ως εκεί που έσβηνε η αχνάδα του σε μια λάμψη χρυσού, έτσι για να μην ξεχωρίζει η θάλασσα απ’ τον ουρανό , αφού και το ταξίδι που υπόσχονταν ήταν ένα. Αν η θάλασσα ζητούσε να μετρήσει με κύματα που δεν είχαν τέλος, τις αντοχές του κορμιού σε επικίνδυνα ταξίδια , πρώτα διάλεγε να γητέψει το νου. Αλλά κι ο ουρανός σ’ αυτά τα μέρη ,με μια εξουσία αλαζόνα κατακτητή, ερχόταν να κυριεύσει ολοκληρωτικά την ψυχή του ανθρώπου ,σκορπίζοντας αφειδώς ονειρικές υποσχέσεις για υπερβατικά ταξίδια και συγκινήσεις του σώματος, που εύκολα διεισδύουν στη γαλάζια του αθωότητα , χρησιμοποιώντας αφειδώς έντονες αποχρώσεις απατηλής αμαρτίας.”