“ستایش قدرت از سوی نادارانِ ناتوان ریشه در باور ضعف ابدی خویش دارد. شمل را برخی ناداران می پرستیدند. این چنین پرستشی جلوه عمیق ترس بود.
هنگام که برابری با قدرت در توان نباشد امید برابری با آن هم نباشد، در فرومایگان سازشی درونی رخ می دهد و این سازش راهی به ستایش می یابد. میدان اگر بیابد به عشق می انجامد ! بسا که پاره ای از فرومایگان مردم، در گذر از نقطه ترس و سپس سازش، به حد ستایش دژخیم خود رسیده اند.”