“ვიცოდი, რომ სიკეთე, ისევე როგორც ბოროტება, ჩვევის, მოხერხებულობისა და გაწაფულობის საქმეა. ისიც ვიცოდი, რომ დროებითი შეიძლება გაგრძელდეს, რომ გარეგანი შიდა სიღრმეებში იჭრება და რომ ნიღაბი საბოლოოდ მაინც სახედ გარდაიქმნება; რადგან ზიზღი, სუსულელე, უმერება, მძვინვარება და ბორგვა ღრმად და ხანგრძლივად იდგამს ფესვებს ადამიანთა სულებში და ვერ ვხედავთ მიზეზებს, რომელთა გამოც ნათელგონიერება, სამართლიანობის გრძნობა და კეთილგანწყობა ასევე ვერ გაიკვლევდა გზას მოკვდავთა გონებაში. რა ფასი ექნებოდა წესრიგს საზღვრებზე, თუ იმ მეკონკე ებრაელსა და ძეხვეულით მოვაჭრე ბერძენს მშვიდობიანი თანაცხოვრების აუცილებლობაში ვერ დავარწმუნებდი.”