“ახალი სახეობებიო? ევოლუციის ბრუნიო? გარდუვალი გადაშენება, ღორები და ვიტამინებიო? მე ამის არ მეშინია. უარესიც მინახავს. გინდა, თვითგადარჩენის ინსტინქტი უნოდე ამას და გინდა სხვა რამ. დიახაც, ბოლომდე ვიბრძოლებ სიცოცხლისათვის. ფეხებზე მკიდია შენი ევოლუცია! დაე, სხვა სახეობები ჩადგნენ რიგში და დაიცადონ. მე სასაკლაოსაკენ მორჩილად მიმავალი პირუტყვი არა ვარ. დანებდი, თუ გინდა, ჩინგაჩგუკ, წადი, ეახლე უფრო სრულყოფილებს და უკეთ შეგუებულებს. დაუთმე მათ შენი ადგილი ისტორიაში, თუ გრძნობ, რომ დაიღალე ბრძოლით, მაგრამ არ გაბედო ჩემი ჩათრევა ამაში. ნუ ცდილობ ჩემს დაშინებას. რატომ მეუბნები ამას? თუ მარტო არ იქნები და კოლექტიურად დავნებდებით, მაშინ ისე აღარ შეგრცხვება, არა? იქნებ მტრები ყოველი მათთან მიყვანილი მეგობრისათვის დამატებით თეფშ ფაფას გთავაზობენ? მაშ, ჩემს ბრძოლას აზრი არა აქვს? მაშ, უფსკრულის პირას ვდგავართ? თუ მიგაჩნია, რომ შენი ადგილი იმ უფსკრულის ფსკერზეა, ღმერთმა ხელი მოგიმართოს! მე კი იქ არ გადავხტები. თუ „მოაზროვნე ადამიანი“ რაფინირებული და ცივილიზებული ჰომო საპიენსი კაპიტულაციას ირჩევს, მე უარს ვიტყვი ამ საპატიო წოდებაზე. დავრჩები მხეცად და, როგორც ნამდვილი მხეცი, სისხლის ბოლო წვეთამდე ვიბრძოლებ სიცოცხლისათვის, ყელს გამოვჭამ ყველას, ვინც ამაში ხელს შემიშლის! და მე. გადავრჩების გესმის? გადავრჩები”