“حتی در ترانه های شکسپیر هم اثری از اُمّید نیست، چون در آن زمان سیفیلیس بیداد می کرد. اندوه عمیق نهفته در ترانه های شکسپیر از آنجاست که در آن روزها «عشق» همیشه با سیفیلیس متداعی بود. هفتاد درصد مردم به آن مبتلا بودند. زنگ عمیق اشعار عاشقانه به همین دلیل بود. چون عاقبتش دیوانگی بود یا کوری و هیچ علاجی هم نداشت. «عشق» چیزی بود فوق العاده «مهم»، درست مثل «مرگ» و «زندگی». امروز «عشق» اهمیت تراژیک خود را از دست داده است چون حسابش از «کوفت» جدا شده است”