“Μερικές φορές πιστεύω πως τίποτα δεν έχει νόημα. Σ’ έναν μικροσκοπικό πλανήτη, που κινείται προς το τίποτα εδώ κι εκατομμύρια χρόνια, γεννιόμαστε μες τον πόνο, μεγαλώνουμε, αγωνιζόμαστε, αρρωσταίνουμε, υποφέρουμε, κάνουμε άλλους να υποφέρουν, φωνάζουμε, πεθαίνουμε, πεθαίνουν, κι άλλοι γεννιούνται για να ξαναρχίσει η μάταιη κωμωδία. Να είν’ αυτό πραγματικά; Απόμεινα να σκέφτομαι εκείνη την ιδέα περί έλλειψης νοήματος. Όλη μας η ζωή να είν’ άραγε μια σειρά από ανώνυμες κραυγές σε μια έρημο απο αδιάφορα άστρα;”