“Yol boyu kafamda hep bu düşünceler, İstanbul'a iner inmez dergiden Vedat’ı (Özdemiroğlu) buldum. Gidip kahvaltı yapacağız. Beyoğlu'nda bacağımıza kâğıt mendil satan çocuklar yapışı yor, “sakın para verme Vedat!” , “alışıyorlar!”... Psikolog arkadaşlarım var, “asla vermeyin” diyorlar. Yoksa rahat yaşama alışıp, fare gibi onlarca çocuk ürüyorlar... Vedat “ben de senin gibi düşünüyorum, vermeyeceksin!” , yüzüme bakıp, “son defa veriyorum, yanlış anlama”... Sonra gülerek, “bu ne ya, sigarayı bırakıyorum, son defa içiyorum gibi” , “Vallahi ciddi diyorum, Vedat, çocukları, aileleri alıştırıyoruz, yoksa bunlarla baş edemeyiz, fareler gibi çoğalıyorlar!”...”
―
Nihat Genç,
Arkası Karanlık Ağaçlar