Ουρανια Σταμενη > Ουρανια's Quotes

Showing 1-6 of 6
sort by

  • #1
    Αλκυόνη Παπαδάκη
    “Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
    Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
    Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
    Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
    Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
    Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
    «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
    Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
    Alkyoni Papadaki

  • #2
    Jalal ad-Din Muhammad ar-Rumi
    “Words are a pretext. It is the inner bond that draws one person to another, not words.”
    Rumi

  • #3
    Αλκυόνη Παπαδάκη
    “Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ' όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες.”
    Alkyoni Papadaki, Αν ήταν όλα... αλλιώς

  • #4
    Αλκυόνη Παπαδάκη
    “Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.”
    Alkyoni Papadaki, Το ταξίδι που λέγαμε...

  • #5
    Αλκυόνη Παπαδάκη
    “«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»”
    Alkyoni Papadaki

  • #6
    Αλκυόνη Παπαδάκη
    “Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.”
    Alkyoni Papadaki



Rss