“- Ինչո՞ւ եք կաղում, – հարցրեց Գերդան, փորձելով սիրալիր թվալ ու մեղմել մարդասպանի սիրտը, որ նա՝ տեսնելով թե ինչ սիրալիր աղջիկ է ինքը, ձեռք չտա իրեն, թողնի ապրել:
- Ի ծնե եմ կաղում, – պատասխանեց ծերուկը, – Բայց երբ այդ հարցը տալիս է մեկը, ով պիտի վազելիս ա՜յ այն քարին դիպչի ու ընկնի, ասում եմ, որ հենց այդ քարն է մեղավոր: Ստում եմ, բայց ստով իմ ավելի օգտակար եմ լինում տիեզերքին, քան ճշմարտությամբ, որ ոչ մի խորհուրդ չունի: Ես ի ծնե եմ կաղ:”
―
Դօրիան,
Խորհրդավոր այգին
