“Kolaydı ya küçükken mutlu olmak... Sarhoş değildi tutkular. Basit şeylerdi çoklukla.
Ama...
...İnsan aldı, çocuktan onları. Sattı gitsin neşeleri.
Her çocuk gibi, aynadaki Esra da çabucak tükenip gitti.
Kaçmayı denediği sevdanın masasında Siyah ile oturup sigarasını içti.
...İçtim. Tüm duygular artık benim.
Rimeli çekip ruju sürünce yeniden güp güzel olacaksın, eminim. Üzülme artık anılara. Hesabın ödendiğinde sarılacak yaran. Paylaşılacak bir acın kalmayacak geride. Olacakları sen yazacaksın. Yeniden doğmak için senden sökülen hayatına, çekeceksin tetiği.
193”
―
Salimcan Satıcı,
Nazenin
