It All Sounds Greek To Me discussion

Προσωπικά με έχει απασχολήσει αρκετά αυτό το ζήτημα αλλά εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να εκφραστώ με ακρίβεια, να το διατυπώσω σωστά, οπότε η βοήθειά σας θα ήταν πολύτιμη.
Κλασικό παράδειγμα:
-Σου αρέσει το διάβασμα;
-Ναι, είμαι πορωμένη!
-Αλήθεια; Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
-Το τελευταίο βιβλίο του/της [π.χ. Λένα Μαντά]. Μιλάμε είναι καταπληκτικό!
-(μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, αλλά προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη) Μα τι της βρίσκεις; Έχω διαβάσει ένα από περιέργεια και ήταν αίσχος!
-Πώς το λες αυτό, γράφει πράγματα μέσα απ' τη ζωή βγαλμένα κι έχει και κάτι εκφράσεις!..
- (είμαι στα όρια του εγκεφαλικού και εδώ μπαίνουν οι απόψεις σας... )

*Γενικά είμαι της άποψης ότι στη λογοτεχνία είναι εξίσου σημαντικά τόσο το περιεχόμενο, όσο και ο τρόπος γραφής. Μου έχει τύχει ας πούμε να διαβάσω αληθινή ιστορία, συγκλονιστική σαν συμβάν, αλλά αδιάφορη σαν βιβλίο...

Βιβλιομανή, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Είναι όντως αρκετά δύσκολο να ορίσεις τι είναι ένα καλό/ποιοτικό βιβλίο και μου έχει τύχει και μένα να φτάσω σε σημείο να θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου απ' αυτά που ακούω...

Για μένα, όπως αναφέρεις κι εσύ, ένα ποιοτικό βιβλίο πρέπει να συνδυάζει μια ενδιαφέρουσα πλοκή με έναν εξίσου προσεγμένο τρόπο γραφής. Ίσως βέβαια ο τρόπος γραφής να είναι λίγο πιο σημαντικός, καθώς μου έχει τύχει να διαβάσω βιβλία τα οποία λόγω πλοκής δεν πίστευα οτι θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως ο τρόπος γραφής και έκφρασης του συγγραφέα τα έκανε αριστουργήματα. Επίσης θεωρώ πολύ σημαντικά τα συναισθήματα που δημιουργεί στον αναγνώστη ένα βιβλίο. Αν καταφέρει να μιλήσει στην ψυχή του, να τον κάνει να αναρωτηθεί για θέματα που δεν είχαν περάσει από το νου του, τότε για μένα αυτό το βιβλίο έχει πετύχει τον σκοπό του.

Και μιας που ανέφερες τη Λένα Μαντά, δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο της και δεν σκοπεύω κιόλας, γιατί δεν θεωρώ αυτού του είδους τα "βγαλμένα από τη ζωή" βιβλία του γούστου μου. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων αυτά προτιμούν...

Και εγώ τραβάω τα μαλλιά μου για τους ίδιους λόγους αλλά νομίζω πως δε βγαίνει άκρη. Ο σκοπός πάντα είναι η διασκέδαση ή η ψυχαγωγία οπότε αν θεωρεί κάποιος ότι παίρνει κάτι...Πχ αν σε φίλους μου δώσω το Εκκρεμές του Φουκώ επειδή το θεωρώ εγώ καλό και ψυχαναγκαστούν να το διαβάσουν γιατί το λέω εγώ πως είναι καλό, δε θα κερδίσουν κάτι.

Το "καλό" είναι ένα ψέμα. Το σημαντικό είναι όχι αν ένα βιβλίο (ή ένα ποίημα, ή μια ζωγραφιά, ή μια γερή συνεδρία σεξ, ή μια κοτόσουπα, ή ένα λουλούδι, ή ένα πρωτόκολλο δικτύου, ή ένα ντουβάρι) είναι καλό. Το σημαντικό είναι αν σου χρησιμεύει ή αν το απολαμβάνεις.

Καλός είναι ο Κέρουακ, για εμένα. Καλός είναι και ο Χρηστίδης. Καλός και ο Τόλκιν. Καλός και ο Βόνεγκατ. Δεν υπάρχει τίποτα το κοινό στις δημιουργίες τους, πέρα απ' τ' ότι δουλέψαν όλοι τους με λέξεις.

Μιλάμε για ποιοτικό ή για "ποιοτικό" βιβλίο.

Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα βιβλίο που ικανοποιεί τον αναγνώστη του. Στον τομέα της γραφής, της ιστορίας, των χαρακτήρων κλπ. Είναι όμως ένα ποσοτικό μέγεθος που ξεχωρίζει πχ τη Μαντά από την κυρά Νίτσα που γράφει κάτι το ίδιο αλλά με χάλια τρόπο ή τον Καρυωτάκη από το μπλογκ με ποιήματα ενός εφήβου γκοθά.

Αν τώρα μιλάμε για "ποιότητα" τότε έχουμε μία καθαρά φιλοσοφική συζήτηση για τη φύση της και, προσωπικά, δε θα ήθελα να μπω στην κουβέντα για το τι είναι η "ποιότητα" γιατί μετά έχουμε γνωστές λούμπες για λογοτεχνία και παραλογοτεχνία (και το πως οι παραλογοτέχνες του χθες καταλήγουν να είναι οι κλασικοί του αύριο και πως χιλιάδες "ποιοτικών" βιβλίων είναι για πέταμα από κάθε άλλη άποψη, απλά τυγχάνει να είναι "ποιοτικά" λόγω θέματος/μορφής)

Ποιοτικο για μενα ειναι το βιβλιο που ειναι καλογραμμενο και εχει ενα ιδιαιτερο υφος, ει δυνατον πρωτοτυπο. Το θεμα του βιβλιου, κατα την αποψη μου παντα, ειναι δευτερευον. Ως εκ τουτου, ποιοτικο μπορει να ειναι ενα απλο ερωτικο/ρομαντικο μυθιστορημα ή ενα αστυνομικο θριλερ το οποιο εχει ενα πολυ ιδιαιτερο τροπο γραφης, ενω μια συνθετη ιστορια με ταυτοχρονη φιλοσοφικη αναλυση του συγχρονου ανθρωπου, μπορει να ειναι ενα τιποτα τελικα.

Για παραδειγμα, δεν θεωρω οτι ο αγαπητος σε πολλους κος Κοελλιο ειναι πιο ποιοτικος απο την κα Μαντα (οχι, δεν θεωρω την κα Μαντα ποιοτικη και μια φορα που πηγα να αγορασω βιβλιο της, το αφησα κατω οταν αρχισα να το ξεφυλλιζω), επειδη εχει πιο 'βαθια' θεματα βιβλιων. Οπως δεν μπορω να θεωρησω οτι καποια/καποιος ειναι ποιοτικος συγγραφεας, οταν γραφει οπως και καθε ενας μαθητης/μαθητρια που ειχε ενα 16-17 στην εκθεση ολα τα χρονια του σχολειου; κοινως αξιοπρεπως μεν, χωρις καποιο ιδιαιτερο στυλ δε.

Αυτο δεν με εμποδιζει προσωπικα να διαβαζω διαφορα βιβλια, πολλα απο τα οποια ΔΕΝ ειναι ποιοτικα, απλα και μονο επειδη μου αρεσει το θεμα τους και με ξεκουραζουν. Καθως τα τελευταια χρονια τα ρομαντζα -καλως ή κακως- ειναι το 99% των βιβλιων που διαβαζω, αυτο που εχω να πω (εχοντας διαβασει πολλα 'ποιοτικα' βιβλια τα προηγουμενα χρονια), ειναι οτι αναμεσα και σε αυτα, οπως και σε ολα τα ειδη, υπαρχουν βιβλια καλογραμμενα που αδικουνται και στερουνται αναγνωρισης λογω του αναλαφρου θεματος, αλλα βεβαια και μεγαλος αριθμος απο μετριες/κακες δημιουργιες. Και οπως ισχυει τελευταια, οταν ενα βιβλιο πουλαει πολυ να το αντιγραφουν αλλοι 100 -με λιγοτερες συνηθως συγγραφικες ικανοτητες απο τον πρωτο- και να εκδιδονται ολα χωρις πολυ πολυ ελεγχο απο τους εκδοτικους οικους προς οφελος του κερδους, η πιθανοτητα να πεσεις πανω σε κατι μετριο ή κακο, δυστυχως δεν ειναι μικρη:(

Fani wrote: "Ποιοτικο για μενα ειναι το βιβλιο που ειναι καλογραμμενο και εχει ενα ιδιαιτερο υφος, ει δυνατον πρωτοτυπο. Το θεμα του βιβλιου, κατα την αποψη μου παντα, ειναι δευτερευον."

Συμφωνώ μαζί σου Φανή, το κάθε είδος (genre) έχει και τα ποιοτητκά βιβλία του, και τα κακογραμμένα βιβλία του.

Αυτό που με εκνεύρισε πρόσφατα είναι η τρελή επιτυχία της ακατονόμαστης ερωτικής τριλογίας. Είναι κρίμα που πολλά άλλα "αξιόλογα" βιβλία στο (εξεδεικευμένο) είδος αυτό δεν κατάφεραν να βρούν την εκδοτική υποστήριξη και προώθηση που έλαβε η τριλογία. Με πείραξε που κυκλοφόρησαν στην κύρια (mainstream) αναγνωστική αγορά από "ποιοτικό" εκδοτικό οίκο (Vintage) χωρίς κάποιο "ποιοτικό" έλεγχο ή την "ποιοτική" επιμέλεια που περιμένει κανείς από το συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Δεν θα το αναλύσω περισσότερο εδώ, έχουν γραφτεί ήδη πολλά για αυτή την περίπτωση. Πάντως την υπαιτιότητα την χρεώνω στον εκδοτικό οίκο παρά στην συγγραφέα ή στο αγοραστικό κοινό που το έκανε μπεστσέλλερ.

Για δες καιρό που διάλεξε και άνοιξε το θέμα, τώρα που έχουν δάκο οι ελιές και τρέχω να τον πιάσω... (δημώδες, παραλλαγή) :D

Πάντως όσο και αν δεν προλαβαίνω να εμβαθύνω αυτές τις μέρες είναι ευχάριστο που άνοιξε ένα τέτοιο θέμα που «σηκώνει» κουβέντα και θα μας κρατήσει απασχολημένους για αρκετό καιρό ελπίζω.

Η «εύκολη» άποψη (και καθόλα σεβαστή) θα ήταν ότι τα κριτήρια του καθενός είναι προσωπικά και έτσι δεν υπάρχει «απόλυτος» τρόπος ορισμού του «ποιοτικού», το κάθε τι μπορεί να είναι ποιοτικό για τον αναγνώστη του.

Αυτό όμως θα το συμμεριζόμουν αν μιλούσαμε αποκλειστικά για το θέμα (το genre, αν θέλετε) και την παρουσίασή του από το συγγραφέα. Δεν είναι αυτό όμως το μόνο συστατικό ενός βιβλίου. Πιστεύω οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε ότι πέραν του θέματος τα άλλα βασικά στοιχεία ενός βιβλίου (με την ευρεία έννοια) είναι η πλοκή, οι χαρακτήρες και η γραφή. Και στα τρία αυτά θεωρώ ότι υπάρχουν σαφείς διακρίσεις ανάμεσα στα ποιοτικά και μη βιβλία. Θα τα αναπτύξω σε επόμενα μηνύματα, δυστυχώς ελλείψη χρόνου.

Δυο λόγια μόνο για το θέμα. Θεωρητικά το θέμα είναι καθαρά θέμα προτίμησης του συγγραφέα και του αναγνώστη και ο καθένας είναι απόλυτα ελεύθερος ως προς αυτό. Δεν υπάρχει ποιοτικό ή μη-ποιοτικό θέμα. Όμως, όταν βλέπω το χιλιοστό (εκεί σταμάτησα να μετράω) βιβλίο με βρυκόλακες και διαπιστώνω (με φρίκη) μέχρι που το έχουν ξεσκίσει το θέμα (ευκαιρία να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι εύθικτοι) δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι αυτά τα βιβλία ως σκουπίδια. Βλέπετε είμαι αρκετά μεγάλος (οι φήμες ότι έχω την Οδύσσεια με ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα είναι ανυπόστατες - ένας φίλος την έχει) ώστε να θεωρούμαι «μυημένος» έχοντας διαβάσει τα βιβλία της Anne Rice και μερικά ακόμα μετρημένα επί του θέματος (για να μην πω τώρα για το RPG Vampire The Masquerade που θεωρούμασταν σατανιστές, αντίχριστοι κλπ εθνικοπατριωτικά εκείνη την εποχή). Επομένως τώρα βλέποντας τον ορυμαγδό των φερέλπιδων συγγραφέων με πρώτη διδάξασα την Stephanie Meyer να βγάζουν όλα τα απωθημένα τους (έπεσε λογοκρισία στα κοσμητικά επίθετα που είχα βάλει) πάνω σε ένα είδος που επί χρόνια θεωρούνταν cult δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι που αρχίζει και που τελειώνει η λογοτεχνική άδεια. Φαντάζομαι όλοι κάπου έχουμε αγανακτήσει με τη μεταχείριση της ελληνικής μυθολογίας ή του Ιουλίου Βερν από το Hollywood. Όσο επιτυχημένη και να ήταν πχ η πρόσφατη Τροία, υπάρχει κανείς που να την χαρακτηρίσει ποιοτική; Και για να μη το παίζω υπεράνω, εμένα μου άρεσε πολύ η Xena αλλά ποιοτική δεν την έλεγα. Ούτε τις ιστοριούλες που γράφω για την ευχαρίστησή μου δε θα χαρακτήριζα ποιοτικές και όχι από μετριοφροσύνη - θέλουν σοβαρή δουλειά.
Αυτά τα λίγα για το θέμα σαν πρώτη δόση (θυμήθηκα την εφορία τώρα - κλαψ) θα επανέλθω με τις απόψεις μου επί της πλοκής κλπ.

#Michael

Συγγνώμη που δε σχολιάζω τα πολύ σωστά γραφόμενα και περιορίζομαι μόνο στο δάκο, που μου θύμισε ένα αγαπημένο τραγούδι των Χειμερινών Κολυμβητών.

https://www.youtube.com/watch?v=SlAnZ...

LOL και ξανάLOL!!! Τι μου θύμισες τώρα! Προφανώς μεγάλο χιτ στο σινάφι μας!

Βέβαια, μόλις βρεις ευκαιρία θέλουμε και τα σχόλιά σου όσο σωστά και αν είναι τα γραφόμενά μου!

Off topic: Η δακοκτονία έχει ιστορία άνω των 50 ετών και έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορικές πτυχές.

Ξέρεις Michael -και γενικά ξέρετε- ποιο είναι το πρόβλημα; Έχω πάρα πολλή διάθεση και πολλά πράγματα να πω, είμαι στο στοιχείο μου δηλαδή, αλλά όπως ξανα-ανέφερα είμαι στη δύσκολη φάση των Πανελλαδικών. Αυτό σημαίνει -ειδικά για την κατεύθυνσή μου, (θεωρητικάρα!)- ότι έχω πολύ γράψιμο και μάλιστα ψυχοφθόρο γιατί αναλύουμε και ξαναναλύουμε τα χιλιοειπωμένα.. Έτσι δεν έχω το κουράγιο να γράφω όσο θα ήθελα στον ελεύθερό μου χρόνο, ούτε εδώ, ούτε στο blog μου. :(
Δραματική κατάσταση!

ΥΓ: Ξέρεις τι μας είπε ο Μπακιρτζής σε μια συναυλία; Ότι ο γιος του είχε βρει ένα γιαπωνέζικο site όπου το κοινό ψήφιζε αγαπημένα τραγούδια -δεν ξέρω λεπτομέρειες-. Οι Δακοκτόνοι ήταν δεύτεροι, ενώ ένα των Rolling Stones έβδομο!!

Χε χε! Σε ευχαριστώ για την πληροφορία! Θα την πω αύριο στους συναδέλφους μια και θα πάω να εποπτεύσω τους ψεκασμούς.

Και ναι ο χρόνος σου θα είναι ελάχιστος, επομένως θα φροντίσουμε (και όταν λέω όλοι...) να γράφουμε και εσύ να έχεις να διαβάζεις για να μας τα πεις μαζεμένα σε μερικούς μήνες! :)

Όσο για το ψυχοφθόρο χαίρομαι που το λες γιατί στα περισσότερα φιλολογικά όντως είχα την αίσθηση ότι πριόνιζα πριονίδια.

Λοιπόν αφού έβγαλα ένα μέρος των απωθημένων για το θέμα των βιβλίων πάμε σε πιο βατά θέματα. Με την έννοια ότι είναι πιο εύκολο να βρεθεί κοινός τόπος και υπάρχει μια αρκετά μεγάλη δόση αντικειμενικότητας. Ας πω λίγο πράγματα για την πλοκή. Θεωρώ απαραίτητο σε ένα καλό βιβλίο να υπάρχει πλοκή. Το εάν θα είναι "ρηχή" ή θα εμβαθύνει, απλή ή πολύπλοκη είναι εν πολλοίς θέμα προσωπικών προτιμήσεων, πιστεύω. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι ανύπαρκτη. Βέβαια πολλοί επηρεασμένοι ίσως από την περιπέτεια ή τα αστυνομικά συγχέουν την πλοκή με την κορύφωση της πλοκής. Ένα βιβλίο μπορεί να έχει πλοκή χωρίς αυτή να κορυφώνεται ή να οδηγεί σε "λύση". Σε αυτή την περίπτωση μπορεί κάποιος να μιλήσει για επίπεδη πλοκή συχνά όμως ακούμε ότι το βιβλίο δεν έχει πλοκή. Μια άλλη κατηγορία προβλημάτων που είναι δυστυχώς αρκετά κοινή στα τελευταίας εσοδείας νεανικοφανταστικορομαντικά πονήματα είναι οι κάθε λογής αδυναμίες στην πλοκή. Λογικά άλματα, ανεξήγητες ενέργειες, αυθαιρεσίες, προσωπικά με εκνευρίζουν και μου χαλάνε την εντύπωση. Ειδικά για τη λογοτεχνία του φανταστικού να κάνω μια ειδική μνεία στο θέμα της συνέπειας. Ακόμα και αν το θέμα είναι τελείως φανταστικό πρέπει να υπάρχει μια συνέπεια, δηλαδή ένα σύνολο κανόνων στο οποίο υπακούει το συγκεκριμένο φανταστικό θέμα και οι οποίοι είναι εμφανείς στον αναγνώστη. Δυστυχώς πολύ συχνά βλέπουμε να γίνονται διάφορα "απίστευτα" (ο ορθός όρος είναι ασυνεπή) για να ξεφύγει ο συγγραφέας από μια πλοκή που δεν του βγήκε και αντί να τη δουλέψει καλύτερα πετάει ένα "έλα μωρέ έτσι κι αλλιώς φαντασία είναι" καταστρέφοντας έτσι όλη την εμπειρία.

Αυτά τα λίγα, αναμένω και τις δικές σας απόψεις!

Καλημέρα Μιχάλη,

Να υποθέσω καταρχήν πως μιλάς μόνο για βιβλία λογοτεχνίας και όχι για τα βιβλία γενικά -- προφανώς και η πλοκή είναι άχρηστη σ' ένα τεχνικό εγχειρίδιο, για παράδειγμα, ή σε μια δημοσιογραφική έρευνα για την χρήση των λογοτύπων κατά τον 19ο αιώνα. Μικρό point, αλλά σημαντικό, καθώς και τα δύο μπορούν να είναι καλά και ποιοτικά βιβλία.

Δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα πρόσφατα (και μου άρεσαν!), το ένα χωρίς καθόλου πλοκή και το άλλο με τόσο αόριστη, μπερδεμένη πλοκή που θα έκανε κάθε φίλο του "Το Α πρέπει σαφώς να οδηγεί στο Β, το οποίο με κάποιον λογικό τρόπο πρέπει να οδηγεί στο Γ και ούτω καθεξής" να φρίξει, είναι:

Το Eeeee Eee Eeee του Tao Lin. Ένα βαρετό και βαρεμένο αγόρι στην εφηβεία του τριγυρνάει άσκοπα, συναντάει άλλοτε αρκούδες, άλλοτε δελφίνια, άλλοτε ανθρώπους -- κάποια από αυτά τα ζώα βαριούνται, κάποια είναι αυτοκτονικά, κάποια οδηγάνε αυτοκίνητο, κάποια το οδηγούν σε υπόγεια, άλλα τον ενοχλούν, άλλα τον αφήνουν αδιάφορο... Έχει χαρακτηριστεί ως "ιστορία βγαλμένη μέσα από τη βαρεμάρα", κατά κάποιον τρόπο, και έχει αρκετούς ορκισμένους εχθρούς. Όλως περιέργως, έχει και πολλούς ορκισμένους fans.

Το Γάμησέ Με (Baise-Moi) της Virginie Despentes, που βγήκε και σε ταινία. Δύο κοπέλες αποφασίζουν πως η ζωή τους στη Γαλλία στερείται νοήματος και πως ο μόνος τρόπος για να την απολαύσουν είναι μέσω του ηδονισμού -- του ακραίου ηδονισμού. Αρχίζουν -κι αυτές- να τριγυρνάνε, αλλά προτιμάνε να κλέβουν, να σκοτώνουν στην τύχη (από εραστές ως βρέφη), να βιάζουν, να λεηλατούν. Δεν υπάρχει σκοπιμότητα, δεν υπάρχει σταθερή πλοκή, υπάρχει όμως κορύφωση στο τέλος. Επίσης βιβλίο που μισείται/αγαπιέται από αρκετούς.

Πίσω στη δύναμη της υποκειμενικότητας: ο θησαυρός μου μπορεί να είναι τα σκουπίδια σου και το αντίστροφο. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλά ανθρωπάκια πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, το καθένα με το δικό του, ιδιαίτερο κράμα γούστου/βίτσιων/αγαπών/αντιπαθειών για να μη βαριέται κανείς μας -- κι ας έχει αυτό ως φυσικό αποτέλεσμα το να μη μπορούμε να συμφωνήσουμε πάνω σε ορισμούς όπως "καλό, ποιοτικό βιβλίο".

Τα παραπάνω φυσικά είναι η άποψή μου και μόνο, και φυσικά και χωράνε αντιδράσεις/διαφωνίες! :-)

Savvas, ευχαριστώ για την απαραίτητη διευκρίνηση ότι γράφω έχοντας κατά νου τη λογοτεχνία κατά κύριο λόγο.

Για τα βιβλία που αναφέρεις (και με βάση αυτά που γράφεις) είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα τα κατέτασσα στα ποιοτικά βιβλία. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ τον όρο σκουπίδια για βιβλία αλλά μπορεί και να τα χαρακτηρίσεις έτσι.

Η διαφορά άποψης που έχω είναι ότι σύμφωνα με το δικό μου τρόπο σκέψης είναι απόλυτα θεμιτό να σου άρεσαν αυτά τα βιβλία αλλά από άποψης ποιότητας δεν είναι καλά καθώς στο (αντικειμενικό και μετρήσιμο, κατά την άποψή μου πάντα) κριτήριο της πλοκής παίρνουν μηδέν.

Δηλαδή εγώ υποστηρίζω πως αν αρέσει ή όχι και σε πόσους ένα βιβλίο δεν αποτελεί κριτήριο για την ποιότητά του παρά μόνο ως προς το απολύτως προσωπικό κριτήριο της θεματολογίας. Διαχωρίζω στην ουσία το κριτήριο της προτίμησης από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του έργου.

Για να δώσω μια κατά προσέγγιση αναλογία σε πολλούς (για να μη πω όλους) αρέσει το "βρώμικο". Δεν μπορούμε όμως να το χαρακτηρίσουμε υψηλή γαστρονομία (η οποία παρεμπιπτόντως μπορεί και να μην αρέσει σε πολλούς).

Και φυσικά δεν τίθεται θέμα διαφωνίας/αντίδρασης, ανταλλάσσουμε απόψεις και είναι λογικό (και επιβεβλημένο αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στο θέμα) να έχουμε διαφορετικές. Το αντίθετο θα ήταν μάλλον βαρετό και θα αρκούσε ένα "like".

Michael,
θα μου επιτρεψεις στο πλαισιο της συζητησης αυτης, να διαφωνησω μαζι σου. Θεωρω λιγο υπερβολικο να καταδικαζεις ενα ολοκληρο ειδος βιβλιων απο το οποιο φανταζομαι οτι δεν εχεις διαβασει πανω απο 2-5? Ειναι, για να χρησιμοποιησω το παραδειγμα σου, σαν να απορριπτεις ολοκληρη την υψηλη/γαλλικη γαστρονομια επειδη δοκιμασες σαλιγκαρια και φουα γκρα και κανενα απο τα δυο δε σου αρεσε. Θα επιμεινω στην αποψη μου, οτι ποιοτικα βιβλια υπαρχουν σε ολα ανεξαιρετως τα ειδη, απλα χανονται μεσα στα πολλα κακα & μετρια που εκδιδονται ασταματητα.

Αντιθετα μαλλιστα με εσενα, εγω θα ελεγα οτι πολλα απο τα νεα, νεανικα βιβλια με βρυκολακες και θεους του ολυμπου και λυκανθρωπους και οχι μονο, αν κατι εχουν να προσφερουν ειναι η πλοκη. Αλλιως, ολα αυτα τα ατομα που τα διαβαζουν -και επι το πλειστον δεν ενδιαφερονται για καλολογικα στοιχεια και αξιομνημονευτες περιγραφες της ανθρωπινης φυσης- δεν θα τα διαβαζαν. Πολυ απλα, αυτο που κυριως ενδιαφερει αυτους τους αναγνωστες, ειναι η δραση, οι ανατροπες και ολα τα αλλα στοιχεια που κανουν μια πλοκη ενδιαφερουσα. Αντιθετα, το γραψιμο μπορει να ειναι επιπεδου δημοτικου (π.χ. "τον ειδε και πλησιασε. Σηκωσε το χερι και τον καρφωσε με το παλουκι στην καρδια. Πεθανε αμεσως, χωρις μιλια") και 9 απο τους 10 αναγνωστες θα σου πουνε μετα οτι ηταν οτι καλυτερο εχουν διαβασει, απλα και μονο επειδη η δραση και οι ανατροπες ηταν ασταματητες.

Ελπιζω να μην προσβαλλω κανενα, αλλα θεωρω οτι γενικοι αφορισμοι του τυπου "ολα τα βιβλια με βρυκολακες ειναι χαλια" καλο ειναι να αποφευγονται, εκτος και αν καποιος τα εχει διαβασει ολα ανεξαιρετως και αισθανεται σιγουρος οτι μπορει να υποστηριξει αυτη την αποψη.

Fani, σε ευχαριστώ για τον κόπο να διαφωνήσεις μαζί μου και να μας προσφέρεις τις δικές απόψεις επί του θέματος.

Φοβούμαι, όμως, ότι δε διαφωνούμε καθόλου αλλά απλά ο γραπτός μου λόγος δεν κατάφερε να μεταφέρει με ακρίβεια τις απόψεις μου. Να διευκρινίσω πρωτίστως ότι πάντα ήμουν αλλεργικός στις γενικεύσεις και στους συλλήβδην αφορισμούς. Δεν ξέρω αν έτσι φάνηκε από τα γραφόμενά μου αλλά δεν απορρίπτω συλλήβδην τα βιβλία μια οποιασδήποτε θεματολογίας ειδικά στο θέμα βρικόλακες το οποίο νομίζω είναι σαφές ότι το εκτιμώ. Απλά εξέφρασα την αγανάκτησή μου για το γεγονός ότι σε ένα από τα θέματα που μου αρέσουν βρίσκουμε πολλά βιβλία με αντικειμενικές ποιοτικές αδυναμίες όπως και εσύ αναφέρεις στο παράδειγμά σου. Ειδικά όταν σκοπός της δημοσίευσης εκείνης ήταν να καταδείξει την αδυναμία κατάταξης της θεματολογίας σε ποιοτικές "κλάσεις".

Όσον αφορά την (σωστά αναπτυγμένη και δοσμένη) πλοκή νομίζω συμφωνούμε απόλυτα ότι είναι απαραίτητο στοιχείο ενός ποιοτικού βιβλίου!

Θα μου επιτρέψεις, κλείνοντας, να επισημάνω πάλι ότι άξονας των απόψεών μου είναι ότι η προτίμηση δεν σχετίζεται απαραίτητα με την ποιότητα ενός βιβλίου. Και φυσικά μπορεί να είμαι τελείως λάθος! ;)
Γι' αυτό το συζητούμε εδώ!

Μιχάλη,

Χαίρομαι που η συζήτηση προχωράει, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάζω πώς βλέπουν άλλοι το συγκεκριμένο θέμα όντας "περίεργος" στις απόψεις και τα γούστα μου.

Αν, λοιπόν, "άλλο το καλό και άλλο αυτό που εγώ προτιμώ" όπως υποστηρίζεις, τότε:

Α. Ποιος είναι ο ορισμός του "καλού", του "ποιοτικού"; Γιατί πολύ φοβάμαι πως το ποιοτικό δεν είναι παρά ένα "καλό" γι' αρκετούς. Κοινώς, πως ο ορισμός του καλού δεν είναι αντικειμενικός, απλά μεταφράζεται σε "ό,τι αρέσει στους πολλούς".

Β. Αν το προτιμώ, αν το ξεχωρίζω από άλλα, τότε για εμένα δεν είναι "καλό"; Ποιος είναι σε θέση να διαφωνήσει για το αν κάτι είναι καλό για εμένα; Στην τελευταία των περιπτώσεων, το επιχείρημα "μου άρεσε" πιστεύω πως είναι ανίκητο: απλά δες πόσα πράγματα που για εμένα ή εσένα είναι "κακά" ή "μη-ποιοτικά" βρίσκουν ακατανίκητα οι γύρω μας...

Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα προς συζήτηση: ακόμη και τα πιο λατρεμένα λογοτεχνικά έργα είχαν κριτικούς που -την εποχή που δημοσιεύθηκαν, μερικές φορές ακόμη και σήμερα- υποστηρίζουν πως είναι "σκουπίδια". Με λογικά επιχειρήματα ακριβώς όπως τα δικά σου: "ο Οδυσσέας στερείται πλοκής", "ο Φύλακας στη Σίκαλη έχει περιορισμένη θεματολογία, σχεδόν μηδαμινή πλοκή και έναν χαρακτήρα σε μη-φυσιολογικά κοινωνικά settings που απλά μουρμουράει".

Κι όμως, τυγχάνει -για τους περισσότερους- να είναι τα διαμάντια της λογοτεχνίας. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τρελάθηκε όλος ο ντουνιάς ή η απόλαυση ενός -οποιουδήποτε- έργου είναι περισσότερο προσωπικό θέμα παρά θέμα διάσπασής του στα κομμάτια που το αποτελούν, ζυγίσματος του καθενός σύμφωνα με κάποια "στάνταρντς χαραγμένα πάνω σε πέτρα" και τιμολόγησής του στην κλίμακα της "ποιότητας";

Και όπως πραγματικά θα πρέπει να συμβαίνει σε κάθε γόνιμη συζήτηση, το μήνυμά σου με προβλημάτισε όχι στο τι αντεπιχείρημα θα παρατάξω αλλά η φράση «θέμα διάσπασής του στα κομμάτια που το αποτελούν» με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με την ορθότητα του τρόπου προσέγγισής μου. Θα σκεφτώ λίγο γιατί έχω κάποιες δουλειές τώρα και πραγματικά δε θέλω να αδικήσω μια τέτοια συζήτηση με ένα πρόχειρο σχόλιο! Θα επανέλθω λοιπόν!

Για να συνεχίσω λοιπόν τη συζήτηση ας ξεκινήσω απαντώντας στα δύο σημεία:

Α. Αυτό το ερώτημα προσπαθούμε να απαντήσουμε. Δηλ. υπάρχουν αντικειμενικά στοιχεία που να διαχωρίζουν την προτίμηση των πολλών από την ποιότητα ενός βιβλίου;

Β.Συμφωνώ για τη δύναμη της προτίμησης των πολλών όμως η ιστορία συνέχεια δεν καταδεικνύει το λάθος αυτής της θέσης;

Πάμε τώρα σε αυτό που με έβαλε σε σκέψεις. Πιστεύω πως υπέπεσα σε ένα σφάλμα σύνθεσης (ή αλλιώς κλίμακας). Ευτυχώς πιστεύω πως το λάθος μου θα έχει μικρότερες συνέπειες σε σχέση με το σφάλμα αυτών που νόμισαν (και νομίζουν ακόμη) ότι τα κράτη μπορούν να θεωρηθούν επιχειρήσεις. Προσπάθησα να προσεγγίσω με μια συγκεκριμένη επιστημονική μεθοδολογία (δεν είναι η μόνη μεθοδολογία της επιστήμης βέβαια) το ερώτημα και ανέλυσα (προσπάθησα τουλάχιστον) ένα λογοτεχνικό έργο στα επιμέρους συστατικά του διαχωρίζοντάς το σε «μετρήσιμα» κομμάτια. Δυστυχώς αυτή η μεθοδολογία είναι καλή για αρκετές περιπτώσεις των επιστημών αλλά όχι και για τις τέχνες. Η αξία ενός λογοτεχνικού έργου έγκειται στην ολότητά του και όχι στη συνάθροιση της βαθμολογίας του σε επιμέρους χαρακτηριστικά. Σημασία έχει τι αποκομίζει ο αναγνώστης ασχέτως των τεχνικών αδυναμιών.

Τελικά νομίζω πως το ασφαλέστερο κριτήριο για τη λογοτεχνία και την τέχνη είναι η προτίμηση στο βάθος του χρόνου, το test of time, που λένε οι αγγλοσάξωνες. Έτσι, μόνο στο μέλλον θα δούμε ποια best seller του σήμερα είναι πραγματικά καλά και θα μείνουν ως κλασσικά στη λογοτεχνία και ποια δεν θα τα ακούσουμε ποτέ ξανά.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ποιοτικό λογοτεχνικό βιβλίο πρέπει να τηρεί δύο κριτήρια.
Πρώτον να είναι καλογραμμένο, δηλαδή να μην υπάρχουν αδυναμίες στον τρόπο γραφής και έκφρασης. Να σου περιγράφει, ας πούμε, ένα αντικείμενο, πρόσωπο ή συμβάν με τέτοιο αριστουργηματικό τρόπο ώστε να νομίζεις ότι είσαι εκεί και το βλέπεις ή το αγγίζεις. Ο Καζαντζάκης, για παράδειγμα, μπορούσε να μετατρέψει ένα ηλιοβασίλεμα σε πραγματικό ποίημα. Για μένα, όταν το (κακό) γράψιμο του συγγραφέα σε αποσπά από την πλοκή, θα πει ότι απέτυχε στον σκοπό του. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν αυτό το έμφυτο ταλέντο. Αυτοί που προσπαθούν με το ζόρι να γράψουν (του στυλ "παράτησα-το-ξεσκονόπανο-και-είπα-να-γίνω-συγγραφέας") απλά εξευτελίζουν τον όρο "λογοτεχνία".
Το δεύτερο κριτήριο είναι, τελειώνοντας το βιβλίο, να νοιώθεις ότι σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο, γι' αυτό και τα βιβλία που απλά ψυχαγωγούν ή σκοτώνουν την ώρα και τα ξεχνάς σχεδόν μόλις τα έχεις τελειώσει, για μένα δεν είναι ποιοτικά.

Michael wrote: "Λοιπόν αφού έβγαλα ένα μέρος των απωθημένων για το θέμα των βιβλίων πάμε σε πιο βατά θέματα. Με την έννοια ότι είναι πιο εύκολο να βρεθεί κοινός τόπος και υπάρχει μια αρκετά μεγάλη δόση αντικειμενι..."

Έχεις απόλυτο δίκιο. Πρέπει να υπάρχει μια συνέπεια ώστε να μην νοιώσει ο αναγνώστης ότι το έχεις πιάσει κορόιδο. Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για "εξωπραγματικά" ή εξωφρενικά γεγονότα αλλά για οποιοδήποτε γεγονός που δεν συνάδει με την ψυχοπνευματική κατάσταση ή την κοινωνικο-οικονομική θέση του λογοτεχνικού ήρωα. Φερ'ειπειν, ευκολότερα θα δεχτώ τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας του Douglas Adams παρά το γεγονός ότι μια αμόρφωτη χωρική από ένα χωριό της Κρήτης συνομιλά με τα αδέλφια της στον πληθυντικό και σε άψογη καθαρεύουσα (βλ. "Η Αγάπη άργησε μια μέρα" και την σχετική κριτική μου http://www.goodreads.com/book/show/77...). Ο λόγος που με πείθουν τα σενάρια με εξωγήινους του Adams και όχι οι ασυναρτησίες της Ζωγράφου, είναι ότι τα σενάρια του Adams είναι ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΑ. Ακολουθούν μια λογική σειρά χωρίς να υπάρχουν κενά στην πλοκή και οι χαρακτήρες συμπεριφέρονται παραμένοντας πάντα "in character". Ένας συγγραφέας που ξέρει να γράφει είναι σε θέση να πλασάρει στον αναγνώστη τα πιό εξωφρενικά σενάρια με τρόπο απόλυτα πειστικό και χωρίς να τον κάνει να νοιώθει ότι προσβάλλει την νοημοσύνη του.

Αυτό το θέμα μου θυμίζει παρόμοια θέματα συζήτησης σχετικά με το ποια είναι καλή μουσική, ποια πολιτική ιδεολογία είναι καλύτερη κλπ. κλπ.
Για παράδειγμα ο πατέρας μου γκρινιάζει συνεχώς για τα βιβλία φαντασίας που διαβάζω, καθώς σύμφωνα με αυτόν η κλασική λογοτεχνία είναι η μοναδική αξιόλογη. (Αν και τα περισσότερα από όσα έχω διαβάσει έχουν βραβευτεί, είναι κοινώς αποδεκτά ως "ποιοτικά")
Άλλα άτομα λατρεύουν και προσκυνούν το Twilight και βρίσκουν τα υπόλοιπα βιβλία βαρετά και δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο καταξιωμένα ως αριστουργήματα. Βέβαια έχουν διαβάσει μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο και κάποια παρόμοια με αυτό. Το ίδιο θα ισχύει και για τη Μαντά προφανώς.
Ακόμη και σ'αυτή τη συζήτηση, είμαστε δέκα άτομα που συμφωνούμε για το ποια βιβλία είναι ποιοτικά, όμως αν αναφέρουμε συγκεκριμένους τίτλους είμαι σίγουρη πως θα μαλλιοτραβηχτούμε! (Π.χ. θεωρώ πως το Φράνκενστάιν είναι αηδία...)
Και αυτό περιλαμβάνει και την κατηγορία "καλογραμμένο βιβλίο". Στο Goodreads ειδικά, αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές. Πολλές φορές κοιτάω κριτικές ενός αστεριού στα βιβλία που λάτρεψα και συνειδητοποιώ ότι τονίζει πράγματα τα οποία εγώ αγνόησα ή δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. ("Αλλά ο μαλάκας το βρίσκει κακογραμμένο αααααα :@" ουρλιάζει ο εγκέφαλος της Μαρίνας).
...Εντάξει. Αν είχαμε όλοι τα ίδια γούστα και συμφωνούσαμε στο τι είναι "ποιοτικό" βιβλίο και σε μία λίστα με τίτλους ποιοτικών βιβλίων η ζωή θα ήταν βαρετή πιστεύω. (Υπάρχει κιόλας μία λίστα, με τα "1001 βιβλία που πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις", και έχει δεχθεί άαααπειρες κριτικές).
Τέλοσπάντων, σε κάθε περίπτωση που συναντώ άτομα που μου λένε πόσο τέλεια είναι τα βιβλία της Μέγιερ, αποφεύγω να δείξω την "αναγνωστική μου ανωτερότητα" και να πω πόσο αηδιαστικά, κακογραμμένα και με ηλίθια πλοκή είναι και αλλάζω θέμα αφού δεν βλέπω να έχουμε κοινά γούστα στο διάβασμα.

Μπορούμε να μιλάμε για πολύ κ τελικά να μην βγει καμιά άκρη γενικά ο καθένας θεωρεί καλό ότι του αρέσει προφανώς υπάρχουν σίγουρα αντικειμενικά κριτήρια όπως καλή γραφή πλοκή πρωτοτυπία αλλά κ αυτά είναι υποκειμενικά γιαυτό αν σού αρέσει διάβαζε κι ας είναι καζαμίας γτ είναι καλύτερο από το τπτ

Σα να λέμε, nothing is true, everything is permitted? ;)

Με κάποια επιφύλαξη, θα συμφωνήσω ότι είναι καλύτερα να διαβάζεις Λένα Μαντά και Στέφανι Μάγιερ παρά να μην διαβάζεις καθόλου. Στο κάτω κάτω, το διάβασμα ενός βιβλίου, οποιουδήποτε βιβλίου, χρειάζεται έστω και έναν υποτυπώδη βαθμό συγκέντρωσης (σε αντίθεση με την τηλεόραση που σε αποβλακώνει), και στο τέλος πάντα σου αφήνει κάτι: ένα μάθημα μέσα από την ιστορία των ηρώων, έναν προβληματισμό σχετικά με το τι θα έκανες στη θέση τους, μια πληροφορία που δεν ήξερες, ένα νοητό ταξίδι σε κάποιο μέρος που δεν έχεις πάει. Προσωπικά, δεν έχω διαβάσει βιβλίο που να μην μου έχει αφήσει ΚΑΤΙ, όσο ασήμαντο και αν είναι αυτό. Προτού κρίνουμε ως πνευματικά κατώτερους τους φαν των Άρλεκιν και της Χρύσας Δημουλίδου, ας αναλογιστούμε ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια μόρφωση, γούστα, εμπειρίες, ελεύθερο χρόνο και πνευματικές ανησυχίες.
Προσωπικά, όταν ακούω πόσες χιλιάδες αντίτυπα πούλησε για παράδειγμα το νέο μυθιστόρημα της Μαντά, αντί να νευριάζω, σκέφτομαι "Τρέξετε, θύματα, να σώσετε τους εκδοτικούς οίκους, μην τυχόν και κλείσουν, ώστε να μπορούν να εκδίδουν μέσα μέσα και κανένα βιβλίο της προκοπής να διαβάζουμε κι εμείς!" Κακά τα ψέματα, αν βασίζονταν οι εκδοτικοί οίκοι στις πωλήσεις του Βενέζη και του Καζαντζάκη, θα είχαν βάλει λουκέτο από καιρό. Από την στιγμή που δεν με αναγκάζει κανένας με το ζόρι να διαβάζω τις μπούρδες της Δημουλίδου και της παρέας της, είμαι της λογικής live and let live.

Nana σε λατρεύω. Πάντα ακριβολόγος με καθαρή σκέψη και επιχειρηματολογία! Οι κριτικές σου θα έπρεπε να δημοσιεύονται σε περιοδικό!

Βιβλιομανής (η) wrote: "Nana σε λατρεύω. Πάντα ακριβολόγος με καθαρή σκέψη και επιχειρηματολογία! Οι κριτικές σου θα έπρεπε να δημοσιεύονται σε περιοδικό!"

Φίλη μου, με τιμούν τα λόγια σου, και σ' ευχαριστώ θερμά! Το παράπονο μου είναι ότι εμείς οι Έλληνες χρήστες του Goodreads αποφεύγουμε συνήθως να γράφουμε κριτικές. Αν ρίξεις μια ματιά σε ξενόγλωσσα βιβλία και κάνεις την σύγκριση, θα δεις ότι η διαφορά είναι μεγάλη. θα πρέπει όλοι εμείς οι ελληνόφωνοι βιβλιόφιλοι του Goodreads να κάνουμε προσπάθεια να στηρίξουμε και να προβάλουμε το ελληνικό βιβλίο, και ένας τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι να γράφουμε κριτικές για τα ελληνικά βιβλία που διαβάζουμε. Καλές, κακές, θετικές, αρνητικές, δεν έχει σημασία. Ας σκεφτούμε ότι αυτά που θα γράψουμε, θα βοηθήσουν τους άλλους αναγνώστες να σχηματίσουν μια γνώμη για το βιβλίο και πιθανόν να τους προτρέψουν να το διαβάσουν.

Nana wrote: " Φίλη μου, με τιμούν τα λόγια σου, και σ'..."

Ινδίδ. Κάτσε να τελειώσω μ' αυτές τις Πανελλαδικές και θα γίνω τακτική θαμώνας και θα γράφω για όλα τα βιβλία που έχω σημειώσει ότι θέλω να διαβάσω! (μιλάμε για λίστα ατελείωτη...)

Βιβλιομανής (η) wrote: "Nana wrote: " Φίλη μου, με τιμούν τα λόγια σου, και σ'..."

Ινδίδ. Κάτσε να τελειώσω μ' αυτές τις Πανελλαδικές και θα γίνω τακτική θαμώνας και θα γράφω για όλα τα βιβλία που έχω σημειώσει ότι θέλω ..."

Καλές επιτυχίες!!!

Βασικά κάπου όλοι έχουν δίκιο. Θεωρώ πως τα ποιοτικά βιβλία συνήθως έχουν ταμπέλα που να τα ξεχωρίζει. Η διαφορά με το ποιοτικό βιβλίο σε γενική άποψη και το ποιοτικά για τον καθενα ξεχωριστά είναι πως στη δεύτερη περίπτωση γινόμαστε εμείς κριτές στο βιβλίο που διαβάζουμε ενώ στην πρώτη υπάρχουν άλλοι που το έχουν χαρακτηρίσει έτσι και εμείς ή συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Μπορείς να πεις οτι τα βιβλία πχ της Stephanie Meyer δεν είναι ποιοτικά αλλά σαρέσουν απο την αλλη όμως δεν μπορείς να πεις οτι τα βιβλία του Καζαντζάκη δεν είναι ποιότητα ακόμα και αν δεν σαρέσουν. Νομίζω εκεί είναι η διαφορά

Το αν αρέσει σε κάποιον ένα βιβλίο είναι σα τα είδη μουσικής.
Ρωτάς τον άλλον, "τί μουσική ακούς?", σου λέει "Παντελή Παντελίδη". Η' θα σου ανέβει το αίμα στο κεφάλι (ομοίως) ή θα χορέψεις!
Θεωρώ πως ένα βιβλίο είναι μια μορφή έκφρασης. Τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον αναγνώστη.
Ο συγγραφέας θα εκφραστεί και ο αναγνώστης θα "δεθεί" με την ιστορία του ανάλογα με τη ψυχολογική του φάση και πολλά άλλα.
Δε μου αρέσει να κρίνω κάποιον από το τί βιβλίο διαβάζει και σίγουρα δε θα του πω "διάβασε κάτι πιο ποιοτικό" γιατί το θεωρώ προσβολή.
Το πού "ταξιδεύει" ο καθένας και με τί "μέσο" είναι δικό του θέμα και ειδικά στα βιβλία.
Την ποιότητα γραψίματος κλπ θα τη κρίνει ο αναγνώστης αλλά συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν ακριβώς από πάνω. Δε συγκρίνουμε τη Meyer (κατώτερη) με τον Καζαντζάκη (επιπεδάρα)!!!

δε ξερω τι θα πει "καλο" ή "ποιοτικο" βιβλιο.ξερω ομως πως δυσκολευομαι απιστευτα να διαβασω βιβλια με θεματα "βγαλμενα απ΄τη ζωη" ή βιβλια τυπου " αν θες κατι συνομωτει ολο το συμπαν για να το πετυχεις"(θελω εδω και πολυ καιρο να κερδισω το τζοκερ αλλα δεν το βλεπω να μου΄ρχεται..)οποτε απλα θελω βιβλια καλογραμμενα, να τα γουσταρω απ΄την αρχη μεχρι το τελος..

Γραφτηκαν πολλα και ενδιαφέροντα και συμφωνώ με διάφορα απο αυτά :D

Πρώτον, η υποκειμενικότητα που εν τελει συμβάλλει στην κατασκευή της έννοιας "ποιότητα" νομίζω ειναι πια αδιαμφισβήτητη. Πως μπορείς να διαχωρίσεις τα γούστα και τις συμπάθειες/αντιπάθειες σου απο τις ποιοτικές σου κρίσεις και την υποστήριξη ή μη μιας μορφής τέχνης; Κατ' εμε μπορείς, άλλα περιορισμένα και όχι πάντα και υποθέτω για τις/τους περισσότερες/περισσότερους θέλει πολλή δουλειά.

Κατα τ' άλλα, πιστευω κι εγώ πως ο χαρακτηρισμός ενος έργου ως καλό ή κακό πρέπει να λαμβάνει υποψιν το κοινό στο οποίο απευθύνεται, τις συνθήκες στις οποίες διαβάζεται/ακούγεται/βλέπεται κλπ, καθώς και τις χρήσεις που του κάνει το κοινό αυτό. Με λίγα λόγια, δε θα κατηγορούσα την πορνογραφία ως σκουπίδι, γιατι για μένα επιτελεί κάποιους χρήσιμους σκοπούς. Αυτό δε σημαίνει πως δεν θα την αντιμετώπιζα με κριτικό ματι: πως δε θα έβλεπα τον σεξισμό και τις διακρίσεις παντός είδους που ενέχει. Εν τέλει, θα ήθελα να την διαμορφώσω όπως εγώ θα την ήθελα, παρα να την εξαφανίσω επειδή δεν την θεωρώ αρκετά καλή.

Κατα τον ίδιο τροπο αντιμετωπίζω και τα βιβλία (πχ την λογοτεχνία με βρυκόλακες που αναφέρθηκε παραπάνω, της οποίας είμαι και θαυμάστρια :Ρ ). Και σίγουρα κάποιες φορές θα είμαι κι εγώ γρήγορη και λιγάκι επιπόλαιη με τις κρίσεις μου, κατηγορώντας το Twilight ή το Fifty Shades of Grey, αλλα ξέρω πως συνήθως οι λόγοι μου δεν είναι αντικειμενικοι :)

Λοιπόν εγω που έχω κάποια ηλικία (!χα χα) και έχω διαβάσει τα παντα ( και λέμε τα παντα - όχι τα παντα ολα- αλλα τα παντα απο άποψη είδους , ύφους , ποιότητας) δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι μου άρεσαν κατα καιρούς βιβλία και απο " ευτελείς" κατηγορίες. Πρεπει να καλλιεργείς την ψυχή και το ήθος σου μέσα απο τα βιβλία , πρέπει να διαμορφώσεις τις αξίες και την ιδεολογία σου με τη βοήθεια τους , πρέπει να μάθεις να κρίνεις να αναλύεις και να εκφράζεσαι ...αλλα... Κάποιες φορες απλώς χουζουρεύεις Κυριακή πρωι στον καναπέ και διασκεδάζεις

Tha mporousame na poume oti ena sin se ena poiotiko vivlio einai oti katafere kai metaferthike sth mikrh i megalh othonh me opiadipote morfh isws kai theatro enempneuse pinakes alles texnes mazi me ola ta parapanw comments panta

Όσον αφορά το λογοτεχνικό βιβλιο θα όριζα ως καλο/ποιοτικό βιβλιο ενα ανάγνωσμα που δίνει τροφή για σκέψη, που δεν ενδιαφέρει μονο η έκβαση της πλοκής αλλα και οι πνευματικές οάσεις ανάμεσα στις σελίδες. Σίγουρα μετράει το καλο γράψιμο, η σωστή και ευφυής ακομα και πρωτότυπη χρήση της γλώσσας και τελος μεγάλο ρόλο παίζει και η μετάφραση, πρεπει να το παραδεχτούμε.