سهراب سپهری / sohrab sepehri discussion

کفش هایم کو ،

چه کسی بود صدا زد : سهراب ؟

آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ .

مادرم در خوای است .

و منوچهر و پروانه و شاید همه ی مردم شهر .

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

و نسیمی خنک از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد .

بوی هجرت می آید :

بالش من پر از آواز پر چلچله هاست .

صبح خواهد شد

و به این کاسه ی آب

آسمان هجرت خواهد کرد .

باید امشب بروم .

من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم .

هیچ چشمی ، عاشقانه به زمین خیره نبود .

کسی از دیدن باغچه مجذوب نشد .

هیچکس زاغچه ای را یر یک مزرعه جدی نگرفت.

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد

وقتی از پنجره می بینم حوری

ـ دختر بالغ همسایه ـ

پای کمیاب ترین نارون روی زمین

فقه می خواند .

چیز هایی هم هست ، لحظه هایی پر اوج

( مثلا شاعره ای را دیدم

آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش

آسمان تخم گذاشت .

و شبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور ، چند ساعت راه است ؟)

باید امشب بروم .

باید امشب چمدانی را

که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد ، بردارم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند .

یک نفر باز صدا زد : سهراب

کفش هایم کو ؟

قرار است که اینها تلقی شخصی من از شعر سهراب باشد نه شاید آنچه هست .
استحاله و تغییر اراده ای است که نوای آغازش رفتن و هجرت است .کوچ است است از خویشتن به نا کجا .شاید این ویرانه تن من تنها در دوردستی هیچ آرام گیرد که از آغاز آباد نبوده است . جستجوی همراهی آشنا در این راه دشوار شاید کمی از رنج سفر بکاهد تا آنجا که نومیدانه می جوید : چه کسی بود صدا زد سهراب؟
دریغ که آشنایان او خفته اند و هیچ یک را مجال همراهی نیست .
اما چاره ای جز رفتن نیست به همان کور سوی امید دل می بندد و از حاشیه ی سبز پتو ، هجرت آغاز می کند. غمناک و اندوهگین بر آنچه که رفته می نگرد به روزهای که در آسمان ابری شهر خویش پی آفتاب می گشته است . و در چشمهای هیچ کس ندید که نگاهی از عشق جوانه بزند .
سهراب میرود و از تمام نشانه های اندوهناک شهری که دوست دارد می گذرد .و حتا اندک نشانه های زندگی شهر را می گذارد و میرود . ولی هنوز دنبال همراهی میگردد تا این راه را با او خلاصه کند .ولی مردم حسود شهر کفشهایش را می ربایند و سهراب می ماند برای مردم خسته و تن آسای که هیچ وقت هیچ عزمی برای رفتن نداریم .

هدف گزیده نویسی بود تا خوانده شود ما هیچکدام وقت حرفهای مطول را نداریم انگار که پر از کارهای مهم هستیم !
امیدوارم آغازی باشد برای حرفهای بهتر.
مهدی نصرتی

سلم ومرسي كه نظرتون رونوشتين ميشه گفت برداشت منم به شما نزديكه با اين تفاوت كه من ازكفشهايم كو همچين برداشتي ندارم چراكه بنظرم يه جورنمادرفتنه همانطوركه خودتون اشاره كرديد وبهمين دليل اغازوپايان شعرم با همين عبارته.

چيزي كه گفتم پيرامون هين قسمت ازنوشته تونه نه برداشت كلي:
ولی مردم حسود شهر کفشهایش را می ربایند