Armenian readers (Հայ ընթերցողներ) discussion

Հունիսին կարդում ենք Annie Ernaux-ի The Years-ը։
Ցանկացողները կարող են ավելացնել նաև. A Man's Place-ը

Կարդու՞մ եք։ Ի՞նչ լեզվով։

ես անգլերենով եմ գտել, բայց դեռ չեմ սկսել

ես անգլերեն լեզվով եմ կարդում, այս մեմուարային գրելու ոճը շատ հետաքրքրական է, անընդհատ մտածում եմ, թե հայաստանում ապրած եր հասակակցի աչքերվ որ նմամ գիրք գրվեր ինչ դեպքեր ու դեմքեր կներառեր: բայց ֆրանսիայի համատեքստում ավաղ շատ պատմաքաղաքական դեպքեր և դեմքերը ինձ համար անծանոթ են ու դա ինձ խանգարում է գրքի այդ շերտը ըմբռնելուն:

Ես ֆրանսերեն եմ կարդում: Էս գիրքը կամ լավատեղյակ պիտի լինես Ֆրանսիական ամեն ինչին կամ ամեն էջում գուգլին դիմես: Ոճը հետաքրքիր է, մենակ մտածում եմ զուտ քննարկման համար դժվար գիրք կլինի:

Միգուցե ստեղ գրենք գրքի հետքրքիր հղումների մասին ինֆորմացիա, որ նաև կհեշտացնի տեքստը հասկանալ: Օրինակ ես առավոտ կարդում էի Vichy France մասին

Vichy France-ի պահերը վերջերս շատ են Հայաստանի հետ համեմատում, էդտեղից գիտեմ։

Լեզվի մասը հարցնում էի, որտեւ ֆրանսերեն on դերանունն անգլերեն they են թարգմանել ոնց որ։ Մենակ էդ դերանվան հարցը ինքն իրանով քննարկման թեմա ա։

տարօրինակ է they գրելը, որպես կոլեկտիվ ինքնակենսագրական we ավելի տեղին կլիներ

հա, հենց էդ ա, ես էլ եմ տենց կարծում։ դրա համար հետաքրքիր ա մյուս լեզուներում ինչ ա գրած

ես անգլերեն եմ կարդում ու չգիտեմ բնօրինակն ինչքան կայուն է օգտագործում մենք դերանունը, սակայն անգլերեն տարբերակում երբեմն նրանք-ով է խոսում, բայց ավելի հաճախ մենք-ով

Արփի մյուս ամիսների գրքերի քննարկում կբացե՞ս։ Արդեն գնում եմ Հայաստանից, իմանամ ինչ գիրք կա ստեղից վերցնելու

մենք աչքիս սեպտեմբերից հետո գիրք չունենք։ կարո՞ղ ա հաջորդ հանդիպմանը դա էլ անենք։

Լուսինե, Հայաստանից մենակ Ռոջավան ա

Ինչքան հիշում եմ մի քանի գիրք էլ հավասար քանակով ձայն էին հավաքել, մտածում էինք դրանք տարվար երկրորդ կեսին նորից դնել քվեարկման, կարող ենք այս ամսվա քննարկմանը դա ևս անել կամ գուցե նաև ավելացնենք նոր գրքեր այդ քվեարկությանը;

հա, լավ միտք ա

Ես չեմ կարողանում առաջ գնալ, շատ խիտ ա, կուզեի թարգմանված կարդալ սա ու ավելի երկար ժամանակ տրամադրել՝ հղումները հասկանալու համար, ամեն դեպքում կկարդամ Էռնոյի «Տեղը», ուզում եմ հեղինակի հետ ծանոթանալ, քննարկմանն էլ կմիանամ։

Ես շա՜տ դանդաղ եմ կարդում։ Օրը մի էջ, կես էջ։ Երևի եթե անգլերեն կարդայի, ավելի արագ գնար։ Բայց սենց ամեն մի տողը մի քանի անգամ եմ կարդում ու մի լա՜վ վայելում։ Շատ ա դուրս գալիս։

Մտածում եմ՝ ֆրանսիական ռեֆերենսներից ինչ տեղը բերեմ, դնեմ ստեղ։ Օրինակ Ժակ Պրեւերի Բարբարան.
Բարբարա

Հիշի՛ր, Բարբարա՛,
այդ օրն անվերջ անձրևում էր Բրեստի վրա:
Իսկ դու քայլում էիր ծիծաղկոտ,
անձրևոտ, ծաղկուն, հիացկուն,
անձրևի տակ,
հիշի՛ր, Բարբարա՛,
անձրևում էր անվերջ Բրեստի վրա:

Ես քեզ հանդիպեցի Սիամ փողոցում.
դու ժպտում էիր,
ես էլ էի ժպտում:
Հիշի՛ր, Բարբարա՛,
դու, որին չէի ճանաչում,
դու, որ ինձ չէիր ճանաչում,
բայց և այնպես հիշի՛ր այդ օրը, հիշի՛ր,
մի՛ մոռանա:

Կամարի տակ պատսպարված մի մարդ
կանչեց՝ Բարբարա՛,
և դու վազեցիր անձրևի միջով նրա մոտ՝
անձրևոտ, ծաղկուն, ծիծաղկոտ,
և նետվեցիր գիրկը նրա,
Հիշի՛ր այդ ամենը, Բարբարա՛:
Եվ մի՛ նեղացիր, որ քեզ դու եմ ասում.
ես դու եմ ասում բոլորին, ում շատ եմ սիրում
նույնիսկ եթե միայն մի անգամ եմ տեսել նրանց,
ես դու եմ ասում բոլորին, ովքեր սիրում են միմյանց,
նույնիսկ եթե նրանց չեմ ճանաչում:
Հիշի՛ր, Բարբարա՛,
մի՛ մոռանա
անձրևն այն երջանիկ ու խաղաղ
քո երջանիկ դեմքի վրա,
այն չքնաղ քաղաքի վրա,
անձրևը ծովի վրա,
զինանոցի
և Ուեսանի նավի վրա:
Օ՜, Բարբարա՛,
Ինչ տխմար բան է պատերազմը:
Ու՞ր ես դու հիմա
անձրևի տակ այս երկաթե,
արյունոտ, կրակե, պողպատե,
եվ նա, որ սեղմել էր քեզ իր գրկում՝
սիրահարված,
դեռ ո՞ղջ է, մեռա՞ծ, թե՞ կորած:

Օ՜, Բարբարա՛,
անձրևում էր անվերջ Բրեստի վրա,
ինչպես անձրևում էր մի ժամանակ,
բայց ուրիշ է անձրևն այս, հիմնիվեր փոխվել է ամեն բան.
սա սգո անձրև է, սոսկալի, հուսահատ,
սա փոթորիկ չէ անգամ, կամ որոտ՝
երկաթե, պողպատե, արյունոտ,
սրանք ամպեր են սովորական,
որոնք սատկում են շների նման
և անհետանում ջրի հոսանքով,
գնում են նեխելու հեռվում,
հեռո՜ւ, շա՜տ հեռու Բրեստից,
որից չի մնացել ոչինչ:

ֆրանսերենից թարգմանեց Ա. ԴԱՇՏԵՆՑԸ

ժողովուրդ ի՞նչ կարծիքի եք կամաց-կամաց չսկսենք քննարկման օր որոշել

էկեք։ ինձ հուլիսի 2-ն ա հարմար ու դրանից հետո բոլոր վիքենդները, կարող ա հունիսի 25-ն էլ լինի, բայց չգիտեմ կհասցնե՞մ վերջացնել

հունիսին ինձ հարմար չի, հուլիսի 2 կարող եմ

Հուլիսի 2–ին ինձ էլ ա հարմար։

Ալժիրի մասերը ոնց որ հետպատերազմյան Հայաստան լինի, որ մեր կռիվը դարձավ անհատ ընտանիքների մտածելու ու կրելու երևույթ, որ հերթական զոհի նկարը նայում-անցնում ենք առաջ

'C’était des tragédies individuelles, des morts au coup par coup. Il n’y avait ni ennemi, ni combattant, ni bataille. On n’avait pas un sentiment de guerre.'

«Անհատական ​​ողբերգություններ էին, մաս-մաս մահեր։ Ոչ թշնամի կար, ոչ մարտիկ, ոչ կռիվ։ Մենք պատերազմի զգացում չունեինք»

Էս գիրքը ոնց որ Գոսպոդինովի նկարագրած ժամանակի կապսուլ լինի, ուղղակի շատ մեծ կապսուլ

ես էլ է զուգահեռներ անցկանցում այս հեղինակի և Գասպադինովի միջև, զգացողություն ունեմ, որ երկու գրողները նույն նպատակն էին հետապնդում, բայց անխոս ինձ համար Էռնոյը շատ վարպետորեն էր ինձ համար դա արել: Ես էլ եմ շատ հատվածները պահել, որովհետև շատ համահունչ էր մեր ազգի ներկա հոգեվիճակներին: Հուլիսի 2ին ինձ էլ է հարմար, մեր նույն ժամին չէ, երեկոյան 9?

այ էս երևույթը ազգություն չունի

In the workplaces, people fell into two categories, May strikers and non-strikers, separated by the same ostracism. The month of May had become the mode of classification of individuals, when you met someone you wondered which side he had been on during the events. From one side or the other, it was the same violence, we didnt forgive each other.

From everywhere emerged movements, books and journals, philosophers, critics, sociologists: Bourdieu, Foucault, Barthes, Lacan, Chomsky, Baudrillard, Wilhelm Reich, Ivan Illich, this that, structural analysis, narratology, the ecology.

We were immersed in new languages, not knowing where to turn, surprised not to have heard of all this before.

ֆեյսբուք ունենային ինչ փիլիսփայություն ինչ սոցիոլոգիա, նախկին ու թալանչիով առաջ կգնային :)

Հիշողությունն դարձավ անսպառ, բայց ժամանակի խորությունը, որի զգացումը տալիս էին թղթի հոտն ու մաշվածությոնը, էջերի ձայնը, պարբերության ընդգծումը անհայտ ձեռքով, անհետացավ: Մենք անսահման ներկայի մեջ ենք։

Իմ համար ունիկալ գիրք էր, երանի մեկը մեր մշակութային անցումը սովետից սկսած մինչև մեր օրեր էսքան բազմաշերտ նկարագրեր, վերջին մասում սպառողական հասրակության նկարագրությունը ուզում ես ամեն պարագրաֆ ընդգծես որ հետո էլի կարդաս

Լուսինե, պապայիս գիրքը ռեկլամ անեմ. Վահան Իշխանյանի «Դառը ծովը» կարդա, Սովետից մեր օրեր նկարագրությունն ա։ Իհարկե լրիվ ուրիշ ոճով ա գրված, բայց ոգին նույնն ա։

դե գուցե հայրիկիդ գիրքն էլ ավելացնենք քվեարկության, ես էլ Լուսինեի պես ևս կցանկանայի մի հատ մեր ապրած ժամանակաշրջանի այպիսի մեմուարային գիրք կարդամ

ես մենակ ուրախ կլինեմ

մերսի շատ Բյուրակն, կարդացի մի քանի էջ newmag կայքում, հաճույքով կքվեարկեմ, որ բոլորով կարդանք ու քննարկենք

https://www.imdb.com/video/vi10889310...

որ ամբողջ ֆիլմն օնլայն ճարեք, ստեղ կիսվեք, հետաքրքիր կլինի նայել