انجمن شعر discussion

برای زیستن ، پوششی یگانه

و برای مردن کفی خاک

مرا بس بود .



اینک خیال تو چنان در برم می گیرد

که برهنگی ام را

جمله جامه های جهان

کفاف نمی دهد .

و چون بر این حال بمیرم

چنان می گسترم در جهان

که تمامت خاک هم

کفایت نمی کندم .



از تمام آسمان

ماه نقره گون

مرا بس بود

در حیرتم چگونه گرد نقره گون گیسویت

ماه را برده از خاطرم .



جهان بس فراخ بود و من

پروانه ئی بهت خورده

شگفتا

در تنگنای عشق تو

چه بی کرانه می یابم خود را .

فرشته ساری

این شعر به نظر ِ من زنانه بود، و ماهیّت ِ نویسنده اش را منعکس می ساخت تا این که بخواهد ذهن ِ مخاطب را درگیر ِ خودش بکند و به قول ِ آقای شربیانی تعریف ِ عین القضات را اقامه کند